सुषमा मानन्धर – बत्तिमुनिको अँध्यारो
मेरो भोगाईसँग
सर्वथा अपरिचित
यो तिम्रो अनभिज्ञता
स्वाभाविक हो या
तिम्रो कुनै अभिनय
हेराई मात्रले
जहाँ अरुलाई दुख्छ
तटस्थ बनेर
घाउमा ओखति हैन
बरु नूनचूक छरेका छौ
सुकेको हाँगोमा झैं केही नउम्रने
तिम्रा सम्वेदनाहरु !
उदाँगो रातताराहरु केलाएर
जूनकिरीहरुको उज्यालोमा
मैले चाहेर पिन
घाम उदाउन सक्दैन
कोठाभित्र आउने
एक टुक्रा जुनेली पिन
उपेक्षाको कालो पर्दामा
तिमीले छेकेका छौ ।
मेरा आँसुसँग
बगेका पहिराहरुमा
तिमी बगेनौ दुःखले
आत्तिएनौ मेरा आर्तनादहरुमा
निर्निमेष हेरिरह्यौ
म पुरिएको ।
सहानुभूति ओढेर यताउता
अरुका पुराना खतहरुमा समेत
दुखेको अनुभूति गराउँदै
तिमी रोयौ र छाड्यौ
अनगिन्ति सान्त्वनाका धापहरु ।
यति आसन्न तिम्रो छेऊ
तर पनि छोएन मेरा दुःखले
पग्लिएनौ तिमी जम्नुबाट
ममेरो पीडा
शायद तिम्रो लागि
बत्तिमुनिको अँध्यारो ।