तिमीले मलाई गीत गाउन जब भन्यौ,
गर्वले मेरो छाती फुट्नखोज्यो !
मेरा आँखामा आँसु आए
अनि म एकोहोरो तिम्रो चेहरामा हेरेको हेरेकै भएँ ।
मेरो जविनमा भएका सबै कटु, विषम अनि अस्तव्यस्त छन्, ती
सबै पग्लेर तिम्रो गीत–सुधारमा बदलिँदै गए ।
मेरा सबै साधन, आराधना,
पक्षी झैँ पखेटा खोलेर आनन्द साथ उड्ने इच्छा गर्न थाले ।
मेरा गीतका रागिनी तिमीलाई
श्रुति–मनोहर लाग्छन्, कर्ण–प्रिय लाग्छन् ।
म जान्दछु, ती गीतका सहायताले गर्दा नै
म तिम्रो सामुन्ने आउने
साहस गर्न सकुँला !
तैपनि तिम्रो अति नगीच जाँदा संकोच हुन्छ,
केवल आङ्खना गीतका पखेटाहरुद्वारा नै
तिम्रो चरण स्पर्श गर्न सकुँला !
ईश्वर ! गाउने मनले म आफैँलाई समेत भुल्दछु,
अनि तिमीलाई
‘साथी’ भनी पुकार्छु!