केशव बानिया – तेस्रो सत्य
पार्थिव शरीर लिएर,
प्रकृतिमा डुलीरहदा ,
सायद यी मात्र संसारिक सत्य हुन् कि,
ठानेको मेरो दिमाग,
जब,
अनुभूति हुन्छ,
वायु को कमि,
फोक्सोका लागि मेरो,
एक्कासी,
मुखमा राम राम निस्किन्छ,
अनि,
अन्योलमा पर्दछ,
कोहि त् तेस्रो हुने पर्दछ भनि |
भाग्य र कर्मले सिचिएको ,
मेरो जीवनमा,
प्रवृति रहेन मेरो,
अरुको मुख ताक्ने,
तर,
सासले जमिन छुन लागेको बेला,
आशले धर्ति छोड्न लागेको बेला,
एक तेस्रो चाहिने रहेछ,
दोषी अनि उही मशिहा,
त्यस्तो दोषी,
जसले मेरा नक्षत्रका,
सम्पूर्ण दोष,
आफ्नै टाउको माथि खनाऒस ,
या मैले खनाउन सकू,
मन खोलेर,
र अनि,
उही संग ,
पिल्पिलाउदै,
आशको पोल्टो फिजाई ,
सास माग्न सकू ,
घुडा धसेर |
फेरी उसले बताओस पनि,
कसैलाई नही |
म एकान्तमा ,
दिलको कोपचामा ,
उसलाई झपार्न सकू,
कि मलाई सतर्क किन नगराएको भनि,
अनि ,
उसैको औला समाई ,
अबको लक्क्ष्य ,
तय गर्ने बाटो नियाल्न सकू,
शिश्यसरी कोहि गुरुको |
सामाजिक प्राणी म,
सबै पर सरदा,
नचिनेझै गर्दा,
एक अर्को अंगालो खोजेको हुनसक्छ,
आशुका थोपा,
जमिएर बसेको,
गरुङ्गो मनले,
मेरो गरुङ्गो मनले,
कसैको ढुकढुकी सुनेको हुनसक्छ,
सुन्न: परेका कानहरु ,
केहीमा या कोहीमा,
ज्योतिमय जीवन कोर्ने,
कलाकार,
देखेको हुनसक्छ,
धमिलिए पनि यी आँखा हरु,
र त्यो कलाकार,
त्यहि तेस्रो हो,
मेरो आशाको किरण,
तथा,
मेरो सास को कारण |
उपर हेरिबस्न बाध्य,
कुंवाकोभ्यागुताको सरि,
म,
जीवनमा उफ्रिरहंदा,
हतासियेर,
हरेसिएको भावनाको,
चरम उत्कर्षमा,
पानि भरिएर,
फोक्सो भित्र,
डुब्न लाग्दा,
मेरो दिमागी neurons हरु ,
चल्दा सम्म,
त्यहि दोषीको,
छाती पिटी ,
पर्खिबस्न,
आदेश गर्दछन,
कतै मशिहा बनि आउँछ कि भनि,’
मलाई बचाउन |