दामोदर पुडासैनी किशोर – घाम निर्माणको बेला
युध्दनै युध्द जितेर
यहाँसम्म आइपुगेको छु
गाँस ,बास र कपासमा नयाँ रँग भर्न
निरन्तर नयाँ युध्द गरिरहेछु
युध्द मैदानमा पनि
प्रेम त पलाउँछ ,पलाईरहन्छ
युध्द मैदानमा उभिएको सिपाही
प्रेम त सँझन्छ,सँझिरहन्छ
त्यही प्रेम बचाउँन पनि
उ युध्दमा होमिइरहन्छ
यतिखेर तिमीसँगको प्रेमभन्दा
जीवनमा नयाँ रँग भर्ने
युध्द प्यारो छ मलाई
कसैले बम बर्षाएको घाउ
अझै आलै छ मेरो छातिमा
कोठामा थुनेर आगो लगाएपछि
निस्किएको नानीहरूको क्रन्दन
गुन्जिरहेछ अझै मेरो कानमा
बिछिप्त छन् आमाहरू
बलात्कारको घाउ
र नानी खोसिएका रित्ता काखहरू
सुमसम्याउँदै
बन्दुकका नाल र बारूदका थुप्राहरूमाथि उभिएर
कसरी गरिरहन सक्तछु र म तिमीलाई चुम्बन
तिम्रा पनि त अझै बाँकि छन्
कयौ युध्दका अध्यायहरू
तिमीलाई म
बायुझैँ बहिरहने भावनाको प्रेमभन्दा
जीवनका असँख्य युध्दहरू छिचोल्न आग्रह गर्छु
बाघका क्रुर पन्जाहरूले
झम्टियो ,टोक्यो र चिथर्यो
म जस्तो मायालु खरायोको शरीरमाथि
म घाइते र बिछिप्त बनेपछि
ढोका थुनेर बसिरहेछ छ उ
र ढोका थुन्न चिच्याइरहेछ अरूलाईपनि
कसैले ढोका थुनेर
थुनिदैन मेरो घाम
अरूले वरिपरि पर्खाल ठड्याएपनि
मलाई चाहिने घाम
निर्माण गरिरहेछु म आफैंले
यतिखेर
युध्दको नयाँ पहाडमा उभिएर
तिम्रो प्रेमको प्रस्ताव सोचिरहेछु
साँच्चै प्रेम र युध्दमा
कसको पल्ला भारि हुन्छ?
सोच,सोच्नुपर्छ तिमीले पनि
२०७५ चैत्र ३० गते शनिबार(२०१९ अप्रिल १३)
प्योँगयाँग,उत्तरकोरिया