दामोदर पुडासैनी किशोर – ब्युँझाउँदै बुटबललाई
बिधान बनाउँनेहरू निदाइरहेछन्
बिधान ब्युँझाउनेहरू पनि निदाइरहेछन्
उज्यालो खोज्नेहरू बजाउँदैछन् निद्राको बाँसुरी
देशको साँचो खोल्नेहरूपनि निदाइरहेछन्
कालो बर्को ओडेर
घुम्लुँग सुतिरहन मिल्दैन शहरले
शहर त ब्युँझिरहनुपर्छ
जँगलमा फिरफिराइरहेका पातहरूझैँ
शहर ब्युँझ्योभने
चल्छ जुनसुकै बेला
तिम्रो र मेरो आवतजावत
भइरहन्छ सधैंभरि
तिम्रो र मेरो सल्लाहसाउति
जागा भइरहन्छ निरन्तर
मान्छे मान्छेको अनुराग
शहरको बगैँचामा
जाँगरका चराहरू उँडाइरहनुपर्छ
अथवा,दौडाइरहनुपर्छ
संसार नाप्नसक्ने तिम्रो र मेरो बेगलाई
निदाइरहने शहरमा
सजिन सक्दैन कदापि
मान्छेको मायाको बिरौटो
भालेबास्नु पूर्वनै
ब्युँझायौं हामीले बुटबललाई
बिहानहुनु अघिनै
झर्नाका रँग उमार्दैछौ
हामीले बुटबलमा
बुटबलहरू
निद्राको चक्करमा
अल्झिनै मिल्दैन
जिजीबिषाका बेगहरूमा
बुटबललाई ब्युँझाएर
मान्छे खोज्ने क्रम जारी छ
रामापिथेकसहरूको पनि
भेला हुँदैछ सबेरैदेखि
गोयबल्सहरू
खुरूखुरू बसाइ सर्न बाध्यछन्
रात धुजाधुजा पारेर
बिहान नचाइरहने बुटबलबाट
आफैं ब्युँझदैन
मुसारेर ब्युँझाउँनुपर्छ शहर र बस्ती
म ब्युँझेर पूर्बको पर्दा खोलेछि
भर्खर ब्युँझेको बालकले
अनुहारबाट फूलको ज्योति उमारेझै
तरबर्र उम्रेका टुसाहरू जस्तै
मन मनबाट पिपिरा उठाउँन तम्सिरहेछ ,बुटबल
निरन्तर जागा राख्न
काउकुति लगाइरेछु
बुटबललाई
तिमी आउँने दिशा र समय
खोतल्दैछु
बुटबलबाट
अबदेखि
कहिल्यै ननिदाउँने बुटबलको
लेखिरहेछु
प्रेमिल कहानी
बुटबलसामु
एकाएक पुडका बन्दैछन्
उचाइहरू
-बुटबल,होटल मिरर इन,बसपार्क
२०७५ मँसिर १७