श्रवणकुमार ढुंगाना – संक्रमणकाल
पानी रंगिन छ
बासना छ मिठो— विषको !
दुध रंगहीन÷स्वादहीन !
धमिलो नदी उकालो चढिरहेछ
सागर अग्लिंदैछ
सगरमाथाको गहिराई बढिरहेछ
हावा जड छ रुख झैं
रुख चलिरहेछ हावा भएर !
पुरुषहरू गर्भवान छन्
स्त्रीहरू गर्दैछन् विर्यदान !
सडकहरू भरिभराउ छन्
पसल, सभा, जुलुस र सम्मेलनले
मोटरहरू खाज्दैछन्
हिंड्ने बाटो— घर भित्र !
एघार–बाह्रका कुमार कुमारीहरू
सराप्दै हिंडेका छन् आफैलाई
आफ्नो दुर्भाग्यबस नतोडिएको कौमार्यलाई !
धारा हावा ओकालिरहेछ
विजुली अन्धकार
रगत प्यास मेटाइरहेछ
सत्ता भोक !
जिब्रो थुतेर बेचेका छन् कचिला
र लिएर हिंडेका छन्
बोल्ने लाठी, खुकुरी र बन्दुक !
गिदी पोलेर खाएका छन्
र खोलेका छन्
भाँषणका फोनबाजा !
गाई गधा बनेको छ
गधा गाई !
भनिरहेछ अगुवा
एउटै कुरा दोहो¥याई दोहो¥याई
…………….सुन्दा सुन्दा
मानिस बहुलाएको छ !
नग्न कुर्लिरहेछ नग्नताको विरुद्ध
कैलास पर्वत भैंm उभिएर !
सवस्त्रीहरू हिंडेका छन्
आँखा झुकाएर !
ड्राइभर भारा उठाउँदैछ
कन्डक्टर चालाउँदैछ बस
यात्रु लिंदैछन् मोबाइलमा
आफन्तसँग अलविदा !
छोराहरू सुतेकाछन्
चितामा लम्पसार
बाउहरू दिंदैछन् दागबत्ती !
अबोध नाति–नातिनाहरू
लुकेका छन् घर भित्र
छेस्किनी लगाएर
सरकारको डरले !
यहाँ इतिहाँस भन्नेहरू छन्
बुझ्नेहरू छैनन्
यहाँ भविष्य गन्नेहरू छन्
सोंच्नेहरू छैनन्
यहाँ वर्तमान भोग्नेहरू छन्
बोक्नेहरू छैनन् ।
कसले भन्ला र ?
एकान्तमा मानिसको आवाज मात्रले पनि
मन ढुक्क हुन्छ—
यो भूतकाल होइन
कसले भन्ला र ?
हामी स्वर्णिम ईतिहाँस निर्माण गर्न
लागिपरेका छौं—
यो वर्तमान काल होइन
कसले भन्ला र ?
मानिस फेरि समाज तिर फर्कंदै छ—
यो भविष्यकाल होइन
अहिले त
एकान्तमा मानिसको आवाज मात्रले पनि
मन ढक्क फुल्छ—
यो त संक्रमणकाल हो !!