अन्जु सुबेदी – गौथली र मान्छे
कोठाभरि सूर्यास्तका किंरण पोखिएर
सन्ध्या छताछुल्ल थियो
कुनै बास खोज्दै हो वा
कतै बिछोडिएर भुर्र गर्दै एउटा गौथली
मेरै दलिनमा वास लिन आइपुग्यो
सौन्दर्यको पारखी मान्छे
म उसलाई नीहार्न थालें
स्वतन्त्रताको पक्षपोशिकामा
उसका उडानका कविता कोर्न थालें
मेरो मोनालिसा गौथली
मेरो लुभ्र घरका भित्तामा सजाउन
मैले उसको तस्बिर कोर्न थालें
साँझ छिप्पिदै जांदा
गौथली आफ्नै वासस्थानको खोजीमा
उडान भर्न भुर्र भुर्र मेरो कोठाका
कुना कुना चहार्न थाल्यो
तर म उसलाई प्रेम गर्थे
मैले उसलाई झ्याल खोलेर
बाहिरको निस्पट्ट अन्धकारमा
खुला र एकलै छोडीदिन चाहिन
बस बन्द गरे ,एउटा सुनको पिंजडामा
केहि खाने कुरा राखिदिए
सप्रेम पानी दिए
गौथली ट्वीट ट्वीट गाउन थाल्यो
म बुद्दिजिबी मान्छे
उसको धुन प्रेमिल गीत सम्झन थालें
आफ्नै क्यानभास भित्र
उसलाई कैद गर्ने धुनमा
सारै थाकेछु क्यारे
उसकै नजीक निदाए र भने
मेरो गौथली
म तिमीलाई हृदयदेखि नै
प्रेम गर्छू
गौथली गाईरहेकै थियो /
मैला सपनाहरुले
अनायास ब्युझायो एका बिहानै
पिंजडामा द्रिस्टिपात गर्दा देखे
गौथलीका ठुड भरि चोट हरु थिए
उसका गीतहरु थिएनन्
उ त निदाएछ सधैको लागि
मेरो अहम् ले बोल्दै थियो
कम्तिमा एक रात त
खाना खान दिए
म बुद्दिजिबी मान्छे!
म प्रेमिल मान्छे !
(Sent to Sanjaal Corps via Email)