अमन महर्जन – भूगोल
भन्न त सबै पृथ्बी गोल छ नै भन्छन,
त्येसैले होला मान्छे भन्नेहरु
सुखको खोजिमै बिलाउँछन
सदा बिचरित मनहरू
यदि ताँतिमै टुंगिँछन भने
कसले पो सोच्छ र आजको
पराई कुन आफन्त
यो धर्तीको भार तिर्ने क्रम मै
पराधीनमा भास्सिएका जिबित लासहरू
आशा कै त्यांद्रोहरुमा जीबन बाचेका आत्माहरू,
निराशामै होमीएकाहरु
कहिले पो बिश्राम पाउने हुन
कहिले पो एक मुठी हाँसोमा जिउनेहुन
कहिले बिजय, कहिले पराजयको मत्यांग्रोमा
कहिले पो परेवा उडनेहो यो आकाशमा
मरिरहेछन दिन प्रतिदिन लालाबालाहरू
त्यसैत्यसै कुनै न कुनै बाहानाहरुमा
न देशले गति लिए न जनताले अघि बढ़ने जमर्को भरे
यो ढक्कन बिनाको टोकरिमा थुप्रियेका गंगाटाहरु
माथि उठन दिने कसैले कसैलाई कुरै भएन
झन सतीले सरापेको देशमा ठीक र बेठीक बुझने
कुनै साहसी मानब देखिने छाँटै छैन
आफै नियम बनाउने, आफै बिगार्ने,
आफै बोल्ने अनिं आफै सराप्ने
यो अचम्मको अनकंटार भूगोल
गोलै भए त दिन र रात, सुख र दुख हुनुपर्ने हो
तर अभाब माथि बिस्मात थोपरिने
बिस्मात माथि भूकंप मच्चिने यो भूगोल
बिश्राम को पर्खाइ मै आफ्नो अस्तित्वों मेटीने
यो कस्तो देश, अनि यो कस्तो भूगोल