जब म सानै थिए,
अत्यन्तै खुशी हुन्थें।
हाँस्नु मेरो दिनचर्या थियो।
मट्याङ्रा र गुच्चा सगै बिताइदिन्थे दिनहरु।
बल्छी हान्नु साह्रै मज्जा हुन्थ्यो ।
जब-जब उमेरले गती लियो,
दिनचर्या मा पनि अदल-बदल पक्कै जरुरत थियो।
किन नभै रहन्थ्यो र त्यो वास्तविकता,
म आकुल भए,ब्याकुल भए।
प्रतिक्षा गर्नु कस्टप्रद ब्यथा रहेछ,
कसैको प्रतिक्षाले निरास तुल्यायो।
शारिरिक असन्तुलनमा ब्यापकता ल्यायो ।
मानसिक रोग थियो त्यो,
डाक्टर साहेबले पल्टा खाए।
जब- जब उनको माँयामा निकटताको आभाश हुन्थ्यो,
तब- तब आराम र सुखको भान हुन्थ्यो।
बिबशता र बाध्यताले उनको प्रतिक्षा निरर्थक भयो।
अप्राप्ती साह्रै हृदयविदारक हुदो रहेछ,
म अर्ध – पागलमा साबित् भएँ।
अन्धो समाजको कहाँ छ र चेतना
उ ठम्याउन सक्दैन,
को कसरी पागल हुन्छ!