जति बुझ्छु उति अस्पष्ट लाग्छ
मलाई मेरै जीन्दगी
अर्काको जीन्दगीलाई हेर्छु
किचिङ् – मिचिङ् के – के जस्तो लाग्छ जीन्दगी
सलाईको काँटी भए
ख्वार्र कोरेर झ्यार्र पारिदिनु हुन्थ्यो जीन्दगी
जीन्दगी त अन्तीम गाँसको
स्वाद रहेछ बिर्सन खोजे पनि नसकिने
समस्याहरुको एकतालाई चुँडाउनै नसकिने
त्यसमै आफू अल्झिंदै जानु पर्ने
जीन्दगी त सार्हो हुँदो रहेछ
गजधुम्म परेको चट्टानभन्दा सार्हो
कल्पनाको फुक्का उडानभन्दा
सयौं गुणा बढी सार्हो
जीन्दगीको यथार्थता
वीषभन्दा पचाउन गार्हो
म आफ्नै जीन्दगीको गुफाभित्र छु
बाटो ठम्याउन नसकी शून्य छामिरहेको
जीन्दगी सार्हो छ !
जीन्दगीलाई राख्ने ह्याङ्गर भए
तिर्लिङ्ग झुण्डाएर भित्तामा कोठा सजाउँथें
जीन्दगिलाई मिल्काउने परम्परा भए
कुनै विद्रोह नगरी रद्दी – टोकरीमा फ्यात्त मिल्काउँथें
तर के गर्नु !
यसो पानि छैन, उसो पनि हुँदैन
जीन्दगी सार्हो छ
साथै लिएर बाँच्न गार्हो छ
कसैलाई दिन हुने भए
हर्षपूर्वक सौगात भनेर
रात – दिन हाँड घोटिरहेका अभागीहरु
अर्काको हातमा जीन्दगी दिन्थे होलान्
आह ! कस्तो हाइसञ्चो !
हट्यो बोझिलो जीन्दगी भन्दै
हावामा आङ तानेको हाउभाउ गर्दै
सपनाको खुशीलाई खिज्याएर
आफैँभरि सरलतामा बाँच्थे होलान्
दुर्भाग्यका हातहरुलाई
परैबाट चिनेर सुटुक्क अर्कैतिर लाग्थे होलान्