Gopal Prasad Rimal – Anshu

नभन प्रिया ! यिनलाई पिन्चे आँसुकण
यही मेरो युगयुगको सञ्चित धन
होइनन् यी प्रिय ! विवशताका चिह्न
नैराश्यमा आँसु सुक्छन्, म त उत्साही अविच्छिन्न
१
म मानव, मानवताको छ सीमा ममाथि
त्यै सीमाको बाहिर पर्छ पूर्णताको मेरो भाग
उरमा प्रतिबिम्बित पारी त्यै पूर्णताको अनुहार
म त्यतैतिर छटपटिँदा भयो यिनको प्रपात
२
तिमी के भन्ल्यौ के गछर्यौ तिमी
गाँसी यी आँसुको हार
तिम्रो भैmँ अनुहारलाई
सुहाउँदैन आँसुको श्रृङ्गार ः
म भन्दछु मेरै भए पनि
मेरा निम्ति यी होइनन्
देउतासित भेट भएपछि
उनकै पदमा चढिनेछन्—
अनि कुन्नि यी हुन्छन्–हुन्नन्, तर
अहिले यी मेरा जीवन–लक्षण
कमजोरी चिनेको चिह्न
मेरो गतिको स्पन्दन
३
नरुझिई आँसुले पाए
ताप्न जसले सुन्दर घाम
ती देउता हुन् या ढुङ्गा हुन्
तर—
म, मानव हुँ, म जिउँदो छु
आँसु मेरो प्राण ।
४