बसन्त मोहन अधिकारी – नेपाली सपना र बिपना
आमा !
आज फेरी सपना देखें
तिमीलाई भैसिले लखेटेको
मध्यरातमा जुरुक्क उठेर
चैतन्यको बतिमा
चारैतिर हेरे
घरबाहिरका अर्नाहरूले खेद्दै रहेछन् ।
हो बाबु,
भो त्यो कुरा नगर
तिम्रो घरबास उठ्ला!
ईज्जत मात्र होइन
प्राण चुडिएला
मेरो चाहना
तिम्रो गाँस, बास र कपास
र जीवन हो ।
मैले पनि भयङ्कर सपना देखेँ
गाँउघर, शहर मात्र होइन
प्रदेशमा पनि ऐंठनहरू आएर
तिम्रो गला थिचिरहेछन् ।
घरआँगनबाट
बल्ल तल्ल बाँचेका
मेरा सन्तानहरूलाई
कुबेर बन्ने होडमा
जिउँदो बलि दिदै
त्यो प्रदेशमा
कठ्ठै ! बाँच्नु न मर्नुको दोसाँधमा
कठ्ठै ! बाँच्नु न मर्नुको दोसाँधमा
सैतानहरूले
भेडा बाख्रा झै बेचिरहेछन् ।
आमाको ममता न हो
सहन नसकेर
रुदैँ सगरमाथा उक्लिएर
प्रदेशतिर चिहाए
कयौ सपुतहरूले
भाईबैनीहरूलाई
ममताले बाँधेको देखेँ
अँगालो हालेर राखेको देखेँ
त्यतिखेर
भावविहल भै आँखाबाट आँशु खस्यो
खुसी र हर्षो
धेरै भयो
यस्तो दृष्य नदेखेको ।
समयको अन्तरालमा
अनायासै,
तिम्रो जस्तै सपना देखेँ
सपुतहरूलाई घरकै भैंसीहरूले खेदिरहेछन् ।
हान्न र फाल्न सिंग उदाई रहेछन् ।
पापै पापले भरिएको धर्ती बिच
आधा रातमै उठेँ
पुकार गरे
हे जन्मदाता !
संसारका सृष्ट्रिकर्ता !
यो धर्तीमा
सत्यताको कर्म र कतर्ब्यमा
बाँच्न दिदैनौ भने
जन्म पनि नदेउँ
म सधै मेरा सन्तानहरू
अनाहकमा बलि चढाउन चाहन्न ।
बलि चढाउन चाहन्न ।