लामो यात्रा
मौन प्रभात–सागरलाई पक्षीवर्गका संगतिको आवाजले सजीव
पारे, बाटाका फूलहरु चिन्तित भएर फुटे, सुनौला कण क्षितिजमा
यता–उता गर्दै बाखलहरुसँग मिलेः तर हामी व्यस्त भावमा अघि बढिरह्यौं ।
हामीले न गीत गायौं, न मंगल–वाद्य बजायौं, न हामीहरु गाउँको
मेलामा चीज–बीज किन्न गयौं, न हामीले एक शब्द बोल्यौं, न
हाँस्यौं, क्षणभरुको लागि भए तापनि हामीले विश्राम गरेनौं। आफ्ना
कदम र जोश लिएर हामी अघि बढिरह्यौ ।
अन्तमा, सूर्य मध्य–आकाशमा आए । परेवाले स्याँहालमा आश्रय
लिए । मध्यान्हको लुले रुखकासुकेकापात फरफरगर्नथाले ।
गोठाला ठूलारुखका छहारीमा सुतेर मस्त निद्रामा सुन्दर सपना देख्न
थाले । म पनि पोखरीको नजीक घाँस–माथि खुट्टा फिँजाएर सुतें ।
मेरो साथीले मलाई हेला गर्न थाल्या । गर्वसँग टाउको ठाडो उठाएर
उ अघि हिंड्न थाल्यो । पछि फर्केर हेर्दै हेरेन । हिंड्दा–हिंड्दै उ
नीलाकाशको नीलिमामा अदेख भयो, असंख्य पहाड–पर्वत र टाढा–
टाढाका अनौठा देश परिभ्रमण गर्यो । तर म यही घाँसमाथि एक्ल
सुतिरहें ।
आत्म–ग्लानि र जनअपवादले मलाई कतिपल्छट घोचेर उठाउने
कोशिश गरे, तर ममा कुनै प्रभाव परेन । अन्तमा, मैले उपहारको
सुखद गहिराइमा, र त्यो धमिलो, आकाशको छायामा आफैँलाई हराइहालें ।
त्यसपछि, सूर्यका किरणमा अलंकृत हरिया उदासीले मेरो ह्दयमा
छुन शुरु गरे । मैले यो पनि भुलिसकेको थिए कि किन म यो यात्रा
प्रारम्भ गरिरहेंछु । अन्तमा, छायामय गतिका रहस्यमूर्तिको
अघाडी मैले सर्वस्व अर्पण गरिदिएँ !
अन्तमा, जब निद्राबाट बिउँझे अनि आँखा खोले, मेले तिमीलाई
आफ्नो नजीकमा पाएँ । तिमीले नै मेरो निद्राको शून्यतामा आफ्नो
हाँसोले भरिरहेको थिएँ । किन हो कुन्नी म व्यर्थमा डराइरहेको थिएँ
कि यो यात्रा लामो र थकित पार्ने होला, र तिम्रो सामुन्ने पुग्नका
निम्ति कठिन संघर्ष गर्नुपर्ला !