एक दिन
धन सम्पत्ति
तुच्छ हुन्छ मेरो अघि
लोभ,लालचले मलाई
अलिकति छुँदैन
रिस, डाह के हो?
यस्ता कुनै शब्द हुँदैन
कुन रात अनि
कुन दिन
म, कुनै वास्ता गर्दिनँ
परिवार होस्
या त प्रियसी
म कसै संग बोल्दिन
रिसाएर होइन
बस म बोल्दिन
मेरा रुपले अनि बलले
घमण्ड गर्न छोडिदिन्छ
कसैलाई लुट्न
कसैलाई छल्न
सबै कुरा बिर्सिदिन्छ
म संग कुनै रहर
न कुनै कर,केही पनि हुँदैन
आँखाले सपना देख्न
मुखले ओंठ खोल्न
कानले कुरा सुन्न
नाकले गन्ध सुंगन
अनि
खुट्टाले पाइला चाल्न
सबै कुरा बिर्सिन्छ
भोकले भोजन माग्दैन
प्यासले पानी माग्दैन
जस्तै ठु..लो बिमारले पनि
मलाई कुनै असर पार्दैन
ढुङ्गाले थिचोस्
या त
अगुल्टोले पोलोस्
म केही बोल्दिन
ए हजुर,
अचम्म नहुनुहोस्
म बोल्न खोजेर पनि
बोल्न सक्दिनँ
हिँड्न खोजेर पनि
हिँड्न सक्दिनँ
जहाँ लैजाउँ
जता लैजाउँ
म केही बोल्दिन
रिसाएर होइन
बस म बोल्दिन
किन कि
त्यो एक दिन
म,म हुन्न
म केवल संसारले मृत घोषित गरेको
एउटा अचेत लाश हुन्छु
त्यसैले म केही बोल्दिन
मेरो नामले सबै कुरा बोलिरहेको हुन्छ।
अहो। दमदार कविता दाइ। लाश*। दाम्मी हउ।