यो सन्सारभन्दा बाहिर
त्यो निलो आकासनिर
दिनहु दोउडिरहेछु म कि,
सागर र नदिकिनारतिर
यो सन्सारभन्दा बाहिर
जति नै आफ्नो अनुहार हेरे पनि,
फेरिन्न कैले निधारको तक्दिर
त्यो निलो आकासनिर
पिठ्युमा प्रहार के गछोउ यार तिमि,
चक्कुनै दिन्छु बरु यो छाती चिर
यो सन्सारभन्दा बाहिर
घरखेत बन्धकि राखेर जिन्दगी हैन,
बाचिरहेछन बाबु झन्झिर
त्यो निलो आकासनिर
आसु र पसिनाले भिजेको सरिरमा,
मैले कैले देखिन आमाको पिर
यो सन्सारभन्दा बाहिर
कुकुरलाइ घरभित्र सुताएर पुजारी,
भन्छ जानै दिन्न दलितलाइ मन्दिर”
त्यो निलो आकासनिर
हामी पानीको फोकालाइ छोएर सोद्छोउ
जिन्दगानि के नै पो रहेछ आखिर?
यो सन्सारभन्दा बाहिर:
त्यो निलो आकासनिर: