वैद्यनाथ उपाध्याय – विपत्ति
विपत्ति पनि पर्खेर बसेको हुन्छ
मान्छेलाई
बाटो घाटो र अस्पताल का बेडहरूमा
मान्छे
भित्र भित्रै कत्ति असहाय
एक्लो हुन्छ।
आफ्नो सामर्थ्य देखि पर
सबैथोक घटिरहेको हुन्छ।
हामी केवल आफ्नो र परको
धर्को कोरेर
रूने र हाँस्ने
अभिनय गरिरहेका हुन्छौं।
आखिर मान्छे पनि
धेरै घटना र परिघटनाको
एक सग्लो रूप न हो
उ के गर्न सक्छ
हामी केवल केही गरिरहेको
स्वाँग मात्रै रचिरहेका हुन्छौं।