केशव बानिया – अन्जान ढुङ्गो र मानिस
हिंड्दा हिंड्दै बाटोमा,
ठेश लागे कतै,
दोष मैले,
ढुंगालाई नै दिन्छु,
लडेको त म हुँ नि,
किनकि |
तेत्रा बाटो हिंडी आएको,
म,
गलत त कतै हुनै सक्दिन,
बाटोका कुनै,
सानोतिनो,
जाबो ढुंगोलाई,
गन्दै अघि,
यदि म बढ्ने हो भने,
मेरो चेतना र ढुंगे युगमा,
मात्र चार कोषको दुरी भेटिनेछ,
मेरो एक कदममा,
संसारले चार काया फेर्न,
म दिनै सक्दिन |
दुनिया येस्तै छ,
ठुलो संग टक्कर खाएकी,
घोचो त होचोलाई नै मिल्ने भो,
अनि,
मैले त्यो निर्जीव पासाण लाई,
दोषी करार दिंदा,
वकालत पनि त गर्न सक्दैन,
आफ्नो बचाऊ को लागि,
त्यसैले,
म,
मस्त कराउछु,
त्यसलाई,
चुप्प सुन्दछ मेरो कुरा,
घोस्रो मुन्टो लगाएर,
अझ,
मेरो हट्यो भने,
उचालेरै पछार्छु,
आफ्नो बहादुरीको परिचय दिंदै,
नदुखे झैँ गरि,
च्याँ चुँ पनि गर्दैन,
त्यसैमा म,
गर्भवान्वित भै,
आफ्ना कदमका,
सम्भावना अझ बढे झैँ लाग्छ,
यसरि नै बाटोका,
ढुंगा उछिन्दै जान सके,
पक्कै पनि,
शिखरको यात्रा पूर्ण हुनेछ,
ऊपर हेरी,
यहि सोच्दै हिड्दै गर्दा,
अलि पर पुगेसी,
भंग हुन्छन,
मेरा प्रगतिका सपना र सपनाका लहरहरु,
ठोक्किएसी,
एउटा सजिव मान्छे संग,
अनि,
खुम्चिंदै आउछन,
बिस्तारै,
मेरा पाईलाका,
सम्भावना हरु पनि,
कराऊँ त,
शरीर भन्दा ठुलो,
छ ऊ,
त्यसैले,
भुईंमा,
हिलोमा लड्दै,
आफ्नो दोष कबूल गरि,
दुखे पनि,
च्याँ चुँ केहि नगरी,
घोस्रो मुन्टो लाएर,
फेरि प्रगतिको,
अर्को क्षण,
खोज्न,
अघि बढदछु |