दामोदर पुडासैनी किशोर – नाँगो रूख अघिल्तिर
नाँगो रूखमा
क्यानभास रहेछ तिम्रो र मेरो
हाम्रो पहिलो भेटको
कथा भनिरहेकोरहेछ
नाँगो रूखले
नाँगो रूख र पहिलो प्रस्ताव
उस्तै उस्तै हो भन्दैथे बटुवाहरू
नाँगो रूखमाझै
मौन बतास चलेथ्यो कयौं क्षण
हाँगा हाँगामा बिस्तारै पिपिरा उम्रन थालेझैं
मनले सोच्न थालेथ्यो i
बहुरँग र बहुरूपका अध्यायहरू
कुनै बेला सुदुर गाउँ र सुदुर शहरमा
हिँडदा हिँडदै ठिँग उभिएथें म
र सँझनानै सँझनाले बनेथेँ निथ्रुक्क
नाँगो रूखपनि उभिरहेको रहेछ म जस्तै
मरूभूमिमा निर्माण गरिएको बाटो
डढेंलो निभेपछिको जँगल
आमाको मृत्युपछिको बालक
सपना उडाइलाने वतास
सबै सबै हेर्दैथिए नाँगो रूखलाई
मैले भने
तिमीलाई सँझिएँ
र ,नाँगो रूख होइन
नाँगो रूखमा उम्रन लागेका पालुवा नियालेँ
कुनैबेला
आगोले,हुरीले,भूकम्पले वा बाढीले
धराशायी बन्नेछ सहर
असिना,पहिरो,मुसलधारे बर्षा वा सलहले
सिध्याउनेछ किसानहरूको पसिनाको सपना
अनायासै ढल्नेछन् विश्वासका पुलहरू
जीर्ण बनेर भत्कन्छन् तुलसीका मठहरू
तर ,त्यो अन्तिम श्रृँखला होइन सँसारको
सँसारमा सबै चित्रहरू मेटिइसकेपछिपनि
बाँचिरहन्छ ‘आशा ‘ को निख्खर आवाज
तिम्रो स्पर्श,सपना र जूनेली वान्की सम्झेपछि
हावामा स्पन्दित नाँगो रूख
र ,फूलका पत्र पत्रमा फैलिरहेको तिम्रो आयतन
उस्तै उस्तै लाग्यो मलाई
नाँगो रूखमा
बसुँन् परेवा ,चखेवा र खरायोका मायालु जोडीहरू
बर्सियोस् अनवरत प्रेमको बर्षा
फेरियोस् पुरानो धँगधँगी र बदलियोस् जीवनगीतको अन्तरा
नाँगो रूख अघिल्तिर उभिएपछि
नाँगै यो सँसारमा ओर्लिएको ऐतिहासिक समय सँझिएँ
कसैसँग नाँगिएको दुर्लभ क्षण सँझिएँ
र , कसैलाई नाँगिन अनुरोध गर्ने साहसी सपना सँझिएँ
नाँगो रूख अघिल्तिर उभिएपछि
प्रेमस्तम्भमा लेखिन लागेको नयाँ गीतहरू
गुन्गुनाउँन थालेका छन् मेरा ओठहरूले
क्रान्ति त्यसै हुँदैन
तिमीलेपनि
अहिलेसम्मका काला धब्बावाल कपडा फ्याँकेर
नाँगो रूख अघिल्तिर
नाँगै ओहोरदोहोर गरिरहेको हेर्न चाहिरहेछु
नाँगिनु जत्तिको महान सत्य
केही रहेनछ यो सँसारमा
-२०७६ बैशाख १३
धनगढी ,कैलाली