दामोदर पुडासैनी किशोर – निर्बस्त्र घाम र लोलाएको साँझ
निर्बस्त्र उठनु
निर्बस्त्र सुत्नु
र ,निर्बस्त्रनै गरिरहनु यात्रा
तृप्तिको असीम समुद्र हो रहेछ
मान्छेले, फेर्न सक्तैन आफ्नो अनुहार
फेरिएका बस्त्रका रूप रँगको
तस्बिर खिचाएर
अथवा, उभिएर शिशा अघिल्तिर
आफैं बदलिएको भ्रममा पर्छ
बस्त्र फेरिनु
बिचार फेरिनु हो
आचार फेरिनु हो
घरिघरिका
अस्थिर आनिबानि छोप्न
मान्छेले लिइरहन्छ बस्त्रको सहारा
तिमी जन्मजात नाँगो रूपसँग सशँकित छ्यौ
र त, शंका उपशँका छोप्न
फेरिरहन्छ्यौ नानाभाँतिका बस्त्र
मैले त माया गर्नु छ सबैलाई
खेलाउँनु छ न्यानु काखमा सबैलाई
माया गर्नेले सँकोच मान्दैन नाँगिन पनि
सँसारभरका मेरा मायालुहरू
अघाएका छैनन्
मेरो नाँगो रूप तापेर
मान्छे,
बस्त्रमा बेरिएपछि
ताप पाइन्छ भन्ने ठान्छ
बास्तविक तातो त नाँगोमै छ
नाँगो हिमाल
नाँगो खोला
नाँगा पहाडहरूसँग पो छ त
मसँग जस्तै असिम ताप
साँच्चै न्यानो बाँडने हो भने
सहाराको जरूरत छैन
रँगिबिरँगी परिधानहरूको
मलाई म जस्तै तिमीपनि
नाँगै हिँडिरहेको हेर्न मन छ
सत्य छोप्न
घरिघरि बस्त्र,अलँकार र शृँगार फेरिरहेको
सुहाउँदैन कसैलाई पनि
मैले त साहस गरेको छु
जन्मेदेखि जीवनभर नाँगै नापिरहन सारा सँसार
किन तिमी मलाई ढाँटन खोजिरहेछ्यौ
क्षण क्षणमा बदिएका बस्त्रका रूपहरूमा लोभिएर
मलाई म जस्तै तिमी पनि
नाँगै उभिएकै मन पर्छ
मान्छे मनमनै
नाँगो रूपको आराधना गर्छ
तर,बखान गर्छ झुठा बस्त्रहरूको
नाँगिन साहस गर्नहरू सामु
लुक्न सक्तैन कोहिपनि
बस्त्रका जालझेली बादलहरूमा
२०७५ मँसिर २१
तौलिहवा,कपिलबस्तु