सिमान्त लामिछाने – फुल अनि ढुंगा
मैले सानै देखि अमुल्य भनेर संगालेका
ढुंगा होईन फुल भनेर साँचेका भावहरु
आज कति निस्सार लागेका मलाई
यिनलाई उतारेर येही छोडौ
टाँसिएका छन् यिनीहरु
न बोकेर हिड्न सक्छु
सार्है गरुन्घो भए जस्तो लाग्छ
यिनलाई बोकेर हिड्न नसक्नुमा
शरीरको कमजोरी भएर होईन
मानसिकता कम्जोर भएर पनि होइन
पिडा त यिनको मूल्यको क्षय भएर भएको छ
मेरा आँखाले धेरै देख्न थालेकी
मेरा हातहरु ठुला भए
कि मेरो जम्काभेट भयो जीवन संग
त्यो म जान्दिन
तर
मैले इन्द्रेणी सोचेर सम्हालेका भावहरु
फगत बाटोमा ठेस लाग्ने ढुंगा जस्ता लाग्न थालेका छन्
तर यी ढुंगा बोकेर हिड्नु मेरो बानि भएको छ
सास फेरे झैं
ढुंगा पनि बोकेर हिडी रहन्छु म
थाहै नपाई
बिडम्बना यो छ कि
यी फगत ढुंगाहरु हुन्
जो मेरो मृत्युसंगै
उत्रिएर बगरमा समाहित हुने छन्
यति जान्दा जान्दै पनि
यिनै ढुंगा बोकेर म दौडी रहन्छु
संधै संधै