रवीन्द्र मिश्र – तिमी भएनौ भने
तिमी भएनौ भने
बिहानै मेरो झ्यालबाट
मुसुक्क मुस्काउने घामको के अर्थ ?
तिमी भएनौ भने
मेरो ओछ्यानमै
सुटुक्क झुल्कने जुनको के अर्थ ?
तिमी छौ र पो म‘म’ छु
नत्र यो सुन्दर नाङ्गो आकाशको
रसास्वादन गरिरहेका पंक्षीको
क्षितिजमा खुलेको हिमाल
र ममा चढेको लालीको
त्यो गहिरो सास, अनि आऽशको
मेरो यात्रा अनि विश्रामको
के अर्थ, मेरो जिन्दगीको ?
तिमी छौ र पो म‘म’ छु
मलाई डर छ
तिमी भएनौ भने
को बन्दिन्छ मेरो बैसाखी म जर्जर भएपछि ?
तिमी भएनौ भने
को बन्दिन्छ मेरो सृष्टि मैले दृष्टि गुमाएपछि ?
सूर्य डुब्नै लागेको बेला
आँधिबेरी आयो भने
म एक्लै भएको बेला
कालो बादल छायो भने
वैशाखको धूपमा मेरो शरीर काँप्यो भने
माघको ठण्डीमा मेरो आत्मा जल्यो भने
कहाँ पोखूँ म आँशु तिमी नै भएनौ भने ?
कहाँ पोखूँ म खुशी तिमी नै रहेनौ भने ?
मलाई डर छ
कतै ‘पुनर्जन्मका सोच’ सत्य पो हुन् कि ?
मलाई डर छ
कतै पूर्वजन्ममा मैले पाप पो गरें कि ?
हुन त, तिमी मन्दिर हौ
त्यसैले म स्वीकार्छु :
यो जन्ममा‘मात्र’ एउटा पाप गरेको छु
तिमीलाई बेहोसीमा ढाँटेको छु
त्यही पाप लाग्यो भने भिन्दै कुरा
नत्र, तिमीभन्दा पहिले म नै जानेछु
थाहा छ ईश्वरलाई मेरो ब्यथा
तिमी भएनौ कि त म मरिहाल्छु !
– रवीन्द्र मिश्र, ४ कार्तिक २०७१