नेपाली कविता को बिशाल संग्रह
अन्जु सुबेदी – बिहानीमा भाले बास्दा (गीत)
बिहानीमा भाले बास्दा
मेरै देशको गाउँ सम्झें
वर पर हरीयो बन
मेरै मनको ठाउँ सम्झें ।
मिचिगनका तलाउ यी
आफ्नै रारा हुन् कि सम्झे
रात भर आकाशमा
मेरै तारा Continue reading “Anju Subedi – Bihanima Bhale Baasda (Geet)”
अन्जु सुबेदी – चेतनशील मान्छे
सदरमुकाम खलंगाको उकालो काट्दै गर्दा
पीपल चौपारीमा बाबा र म ।
“धेरै पढ्नुपर्छ छोरी,
मानिस मात्र त एक चेतनशील प्राणी हो।”
बेसीमा भर्खरै रोपिएका हरीया धानहरु
फाट भरि, डोकोबोकेर घास खोज्दै आमाहरु ।
एउटा चरो भुर्र उडेर आई हागामा बस्यो,
मेरा बालशुलभ जिज्ञासाले प्रश्न कस्यो ।
“बाबा त्यो चरो कि चरी ?”
“खै बा ,चरो नै भन्छौं
चरोको कुनै जात हुंदैन
चरोको कुनै भात हुंदैन
चराहरु पनि स्त्रिलिंग र पुलिंग हुन्छन
तर सबै चरा नै देखिन्छन ।”
“बाबा !
चरा होस् वा चरी उत्तिकै उड्छन् है आकासमा?”
“हो बाबा”
“चरी पनि उड्छे?
के उनीहरुको पनि आफ्नो सस्कार हुन्छ?
के उनीहरुको पनि आफ्नो समाज हुन्छ?”
“चराहरु स्वतन्त्र छन् छोरी”
“बुझें बाबा हामीहरु चेतनशील मान्छे!”
अन्जु सुबेदी – यो मन्दिको बजारमा
(Sent to Sanjaal Corps via Email)
यो मन्दिको बजारमा
मेरा फसलहरु
काटूं की नकाटूं अन्यमनस्क।
……………………….
……………………….
मनले भन्यो
यो Continue reading “Anju Subedi – Yo Mandi Ko Bajar Ma”
अन्जु सुबेदी – पर्खाई ( A love poem)
आँखाहरु बिछ्याई रहें,उनी हिड्ने गोरेटोमा
मन मेरो ओछ्याई रहें ,आशाको उहि डोरेटोमा
चराहरु वास बसे ,सुन्य भयो बाँसघारि
नयनहरु चियाई रहें ,झ्यालबाट घरि घरि /
देख्दै Continue reading “Anju Subedi – Parkhaai (A Love Poem)”
अन्जु सुबेदी – अस्विकार …..!
(Sent to Sanjaal Corps via Email)
न आ उ
भन्दा भन्दै
सुनामी आयो
प्रकृती हो
स्वीकार छ।
तर हामीहरुले
लगाम खिच्नै पर्छ!
हो,यो उज्यालो
अलिक धेरै भयो
ती र मि र ती र मि र
आखै देखेनौ,
आखाहरू देखनै पर्छ !
मैले सम्मान गरे
सीमाविहीन आकासको
र एउटा प्रयोग गरे
पवित्रताको नाममा
आफ्नै परिभाषा भित्र ,
कैले काही
मनहरु राख्ननै पर्छ।
त…. र….
म,
म भन्दा असीम स्नेह
अदृस्य अस्तित्वलाइ
गर्ने सक्दिन
खुशीहरु भेट्न
आफुले आफैलाई
स्नेह गर्ने पर्छ।
लाग्दै थियो
चिनारी हाम्रो
धेरै गहीरो छ
बिस्वास हरु
सधै अटल छ
त र
मेरा नीर्णयमा
तिम्रा अस्वीकृति,
छोडपत्र गर्ने पर्छ!
अस्वीकार तिम्रा दर्शनहरु !
अस्विकार तिम्रा पबित्र प्रेमहरु !
अन्जु सुबेदी – गौथली र मान्छे
कोठाभरि सूर्यास्तका किंरण पोखिएर
सन्ध्या छताछुल्ल थियो
कुनै बास खोज्दै हो वा
कतै बिछोडिएर भुर्र गर्दै एउटा गौथली
मेरै दलिनमा वास लिन आइपुग्यो
सौन्दर्यको पारखी मान्छे
म उसलाई नीहार्न थालें
स्वतन्त्रताको पक्षपोशिकामा
उसका उडानका कविता कोर्न थालें
मेरो मोनालिसा गौथली
मेरो लुभ्र घरका भित्तामा सजाउन
मैले उसको तस्बिर कोर्न थालें
साँझ छिप्पिदै जांदा
गौथली आफ्नै वासस्थानको खोजीमा
उडान भर्न भुर्र भुर्र मेरो कोठाका
कुना कुना चहार्न थाल्यो
तर म उसलाई प्रेम गर्थे
मैले उसलाई झ्याल खोलेर
बाहिरको निस्पट्ट अन्धकारमा
खुला र एकलै छोडीदिन चाहिन
बस बन्द गरे ,एउटा सुनको पिंजडामा
केहि खाने कुरा राखिदिए
सप्रेम पानी दिए
गौथली ट्वीट ट्वीट गाउन थाल्यो
म बुद्दिजिबी मान्छे
उसको धुन प्रेमिल गीत सम्झन थालें
आफ्नै क्यानभास भित्र
उसलाई कैद गर्ने धुनमा
सारै थाकेछु क्यारे
उसकै नजीक निदाए र भने
मेरो गौथली
म तिमीलाई हृदयदेखि नै
प्रेम गर्छू
गौथली गाईरहेकै थियो /
मैला सपनाहरुले
अनायास ब्युझायो एका बिहानै
पिंजडामा द्रिस्टिपात गर्दा देखे
गौथलीका ठुड भरि चोट हरु थिए
उसका गीतहरु थिएनन्
उ त निदाएछ सधैको लागि
मेरो अहम् ले बोल्दै थियो
कम्तिमा एक रात त
खाना खान दिए
म बुद्दिजिबी मान्छे!
म प्रेमिल मान्छे !
(Sent to Sanjaal Corps via Email)
अन्जु सुबेदी – कांडाहरु
(Sent to Sanjaal Corps via Email)
च्यातिदेउ
घोंच
र दुखाउ ,
छिद्र छिद्र हरु बाट
आर्तनाद निस्के पछि,
तिम्रो कांडाधर्म
अट्टहास गर्नेछ
सफल धर्मको
शंखमूलमा।
तर सम्झनू।
च्यातिने हरु पनि
ज्योतिको नौलो आयाम लिएर
जन्मने छन्
एउटा स्फिनिक्स जस्तो
जीवनको सुन्दर बागमा।
अन्जु सुबेदी – धर्म
(Sent to Sanjaal Corps via Email)
मान्छेलाई भन्दा धेरै प्रेम
मूर्तिहरुमा बस्छ भने
ब्यबहारमा भन्दा धेरै स्नेह
सिद्दान्तमा कस्छ भने
म भन्छु
त्यो धर्म होइन आडम्बर हो।