Sabina Sindhu – Ujyalo Bihana Bokeki Sundari Keti

सविना सिन्धु – उज्यालो विहान बोकेकी सुन्दरी केटी

झिस्मिसे हुने अगावै उठेकी तरुनी केटी
स्वयम् निस्सासिएर घैलाहरूसँगै
नदीले हुत्याउन खोजेका रहरलाग्दा छालहरूमा
बुनिरहन्छे पसिनाका नीला सपनाहरू,
बाटोभरि निमोठिएर जूनका कृत्रिम
आँखाहरूबाट,
यज्ञको रापिलो अग्निकुण्डमा
चिरकालदेखि होमिएकी
बलिरहेकी शरीरका शून्य मुस्कान बोकेर ।

उज्यालो बिहान बोकेकी सुन्दरी केटी
आफैलाई बलीमा झुण्ड्याएर
उभ्याउन चाहन्छे सभ्यताको सुन्दर विहान
सिंगै गोलो पृथ्वी भएर घुम्न चाहन्छे
शताब्दीको पीडा पन्छाउन
एकलास अन्धकारमा बारुद झैं पड्कन्छे र्
इश्वरको आराधनामा चिरकालसम्म
समर्पित गर्छे आफूलाई
स्वार्थको साँघुरो परिधिभन्दा धेरै टाढा
रगत बगाउँछे, लड्छे आगोका लप्काहरूसँग
आखिर खरानी बन्छे
नयाँ सभ्यताको खातिर
नयाँ कालखण्डको खातिर ।

जब फूलहरू फुल्छन्
ऊ निदाइसकेकी हुन्छे
निख्रिसकेकी हुन्छे
सुन्दर कविताहरू धरहरा भएर उक्लन्छन्
इतिहासले कोल्टे फेर्छ
पखेटा फट्फटाउँदै चराहरू उड्छन्
सधैं यस्तै हुने गरेको छ
उज्यालो बिहान आउनु अगावै
हराउने गरेकी छे, बिलाउने गरेकी छे
उज्यालो बिहान बोकेकी सुन्दरी केटी ।

Anu Shaha – Kalpana Ko Bahav

अनु शाह – कल्पनाको बहाव

सुकुमार कोमल पल्लवको आगमनले
बसन्त प्रवेश भइसकेको आभास दिन्छ।
झरनाको मिठो रोमान्चक झंकारमा
घनघोर वर्षादसँगै मयुर जस्तै भएर
मन आफ्नै आँगनमा नाच्न थाल्छ।
निस्फिक्रि कोइलीको कुहुकुहु र
पवनको सुगन्धित सुभास सँगै
गुन्जिरहेको जल तरंगको बीच
नृत्यमा पारंगत म चुर्लुम्म डुब्छु
सरगमको तालमा।
आफुलाई मधुवनको मीरा झैं ठानि
अंगप्रत्यंगको भावभंगिमाबाट
म प्रेमको निमन्त्रण दिइरहेछु।
मेरो मनमीत प्रियतमलाई
बिनम्र अनुरोध गरिरहेछु।
सजाएको छु मन्दिर श्रध्दाको फुलहरुले।
जगमगाई दिन्छु आस्थाको लाखौं दिपहरु
हजारौं सुमधुर घण्टाको आवाजहरुले।
पुलंकित मन भावविभोर हुनेछन
हाम्रो दुई आत्माको मिलनमा।
बर्सिने छन हजारौं रङहरु यस धर्तिमा।
हामी हुनेछौ प्रेमाभाव प्रेमालापमा।
अनि पूर्ण सन्तुष्टिको साथ
बिलिन हुन चाहन्छु चिर निन्द्रामा
सधैं सधैंको लागि।।।

Biplav Pratik – Bhatkiyeko Ghar

बिप्लव प्रतीक – भत्किएको घर

सुनौलो परालको छाना
कालो रङ्गले पोतिएको झ्याल
कमेरोले लिपिएको भित्ता
रातो माटो पोतिएको पिँढी
अनि आँगनको एउटा कुनामा
गाडिएको खम्बामा परेवाको गुँड
र अर्को सुरमा मेवाको बोट…

यही हो मेरो आँखामा रहेको सपनाको घरको चित्र
र अहिले त्यही घरको खोजीमा छन् मेरा पाइलाहरु ।
तिम्रो काखमा त्यसै आएको होइन,
ए गाउँ, भनन मैले भनेको घर कहाँ छ ?

तर, गाउँमा सन्नाटा छ,
मानौँ हावा पनि यो गाउँलाई छलेर
अर्कै बाटो बग्दैछ,
मानौँ प्रकाश चाल मारेर
गाउँको बाटो छलेर जाँदैछ अर्कै गाउँ ।

म, मुटु ढक्क फुल्ने त्रास वरिपरि डुलिरहेको
कहालीलाग्दो सुनसानसँग
नडराइकन खोज्दैछु मेरो स्मृतिमा रहेको घर ।

बेजोडले भुक्छ कुकुर एक्कासी
सातो जान्छ, फनक्क फर्किन्छु आवाजतिर,
भत्किएको घरको थुप्रोबाट
एउटा कुकुर खुर्रर दौडिएर कान्लामुनि हाम्फाल्छ
मेरो ध्यान भने सम्पूर्ण ओइरिन्छ
त्यो भत्किएको घरमा ।

माथ्लो तल्लाको झ्यालको चौकोस
भत्किएर खसेको थियो
र पसारिएको थियो मूलढोकाको अघिल्तिर त्रिकोण भएर ।
सँगैको झ्याल झरेको थियो सके घरभित्रै
र पुरिएको थियो मटानमुनि ।
बार्दलीको ढोका उत्तानो परेर पछारिएको थियो
खापासहित छिँडीभित्र ।
छिँडीको झ्यालको चुकुल
पिँढीमा खसेको थियो,
त्यसको चौकोस फुक्लिएर
झुण्डिएको थियो तुर्लुङ्ग झ्यालबाहिर ।

मटान थचक्क बसेको थियो
भर्याङ खप्टिएको थियो मटानमाथि,
दलिनहरु चरक्क चिरिएर
यसरी धसिएका थिए भूइँतल्लामा
कि घुँडा जोतेर ढलेको छ
रणक्षेत्रमा एउटा योद्धा ।

कुनै दिन जब यसका झ्यालहरु खुल्थे
जब यसको ढोका खुल्थ्यो
सद्भाव, स्नेह र आत्मीयता
बाहिर निस्कन्थे
र बाँडिन्थे थकित बटुवाहरुको अँगालोमा ।
कुनैदिन यो घरको बाटो हिँड्नेहरुलाई
अझै पनि सम्झना होला
यो घरबाट फैलिएको सुगन्धी हावा ।

यी सबै सम्झिएर मेरो मन
यतिखेर चर्चरी चिरिएको छ

कुनै दिन आबाद यो घरका मान्छेहरु
कहाँ बर्साईँ सरे होलान् ?
यो भत्किएको घरका मान्छेहरुको निवास
कुन महादेशमा बन्यो होला ?

Khagendra Pandhak Limbu – Pagalbad Bata

खगेन्द्र पन्धाक लिम्बू – पागलवादबाट

मोक्ष
जीवनको गवेषणमा
विपक्व इन्द्रिय,
बेसरम,
बेडर,
बेतुक,
बेफिक्री –
-धित मरुन्जेल हाँस्न
-धित पुगुन्जेल रुन
‘पागलवाद’-मा पुगेर
निरुद्वेगम् रमाउँछ ।
***

काला कर्तुतका
पहाड उक्लेर
विरूपक वेदनाको
सागर तर्दै
पातकत्वको ज्वालामुखी
छातिभरी पाल्दै
मनोगत छटपटीमा
सत्त्व-वासना बहुलाएर
आगो निल्दै
मान्छेत्व जप्दा
जिन्दगीको अर्थ
अवचेतन मस्तिष्कमा
ढक-मक्क फूलेको भेट्छ ।
यहि मानेमा –
सत्यको निम्ति
पागल मर्न डराउँदैन,
मृत्यू पागलसंग हार्छ ।
***

सद्दे हुन खोजेको -मन
बार्दलीको निन्यौरा-फूल
त्यसैले प्रिय लाग्दैनन् ।
*****

ढुङ्गोले किचिएका
दुबोका पहेंला टुसाहरु
घामतिर फर्किएर हाँस्दा
‘पागलवाद’ मुस्कुराउँछ ।
*****

सन्तापबाट
आत्म-हत्या नभोगी
परमसुखको रस्वदान
खुलम-खुल्ला चाख्ने
सफल जीवन-
नाङ्गो -आँखा
नाङ्गो-मन
नाङ्गो-चेतना
नाङ्गो-शरीर
पागलसंग मात्र छ ।
****

अटुट बग्ने नदीहरु..
हिम्मतिला पहाडहरु…
ओजस्वी आकाशहरु..
ठेत्टर पवनहरु…
अर्थात् –
मानिवीय संस्कारमा
केवल मान्छेको निम्ति
हांसी-हांसी मर्ने सहिदहरु
बहुलाहा हुन् ।
पागल हुन् ।
****

साक्षात् मङ्गल
पूर्वबाट झुल्किने लालिमा
भौतिक संसारमा
सत्यव्रत सिधै ठोक्किन्छ ।
प्रकाश छेक्न उभिएका
सचेत तन्नाहरु
किरणलाई पागल नै मान्छन ।
प्रकाश कैद नहुँदा
प्राकाम्य पागल हो ।
****

अभय क्रान्तिमा
फाल हान्दा जिन्दगीले
अग्रस्थानमा
युग सामुन्ने मुस्कुराउंछ
मान्छेको भिडमा
नत्थी गरिएको
बन्दि संस्कारबाट झट्कीएर
तन-मन फुकाउँदा
सद्देवाला रमिते दृष्टि
खुम्चिएर रमाइलो मान्दो हो,
यहिनिर
जीवन गुमाउनुको मानेमा
एउटा पागल जन्मी दिन्छ ।
******

उदेक..
अनौठो…
आश्चार्य…
सबै-सबै अप्ठयाराको
घान-भरेर
पौराणिक उकालोमा
भारी बोक्ने गधाहरु
तन्त्र निर्माता भन्दा
स्वतन्त्र छन
यहि मतलबमा
बुध भन्दा कुधि
खुशीका प्रवर्तक लाग्छन ।
*****

सेमिनारहरु..
सम्मेलनहरु…
आन्दोलनहरु…
बैठकहरु…
विज्ञप्तिहरु…
संबिधानहरु…
शास्त्रहरु…
अस्त्रहरु…
ग्रन्थहरु…
भनौं –
विशद सम्पूर्ण
नियमहरु
माकुरोका आत्मघाती
जाली त हुन् ।
आकाशले यसै भन्छ ।
प्रकाशले यस्तै कहन्छ ।
****

स्वन्त्र हुनुले
प्रकाश र आकाश
आखिर पागल नै हुन् ।
जो जिन्दगीले
सकी-नसकी
जीवनभर रुचाउँछ ।
जीवनभर माया गर्छ ।
***

मोक्ष
जीवनको गवेषणमा
विपक्व इन्द्रिय
बेसरम,
बेडर,
बेतुक,
बेफिक्री –
-धित मरुन्जेल हाँस्न
-धित पुगुन्जेल रुन
‘पागलवाद’-मा पुगेर
निरुद्वेगम् रमाउँछ ।

Anju Subedi – Aswikar

अन्जु सुबेदी – अस्विकार …..!
(Sent to Sanjaal Corps via Email)

न आ उ
भन्दा भन्दै
सुनामी आयो
प्रकृती हो
स्वीकार छ।
तर हामीहरुले
लगाम खिच्नै पर्छ!

हो,यो उज्यालो
अलिक धेरै भयो
ती र मि र ती र मि र
आखै देखेनौ,
आखाहरू देखनै पर्छ !

मैले सम्मान गरे
सीमाविहीन आकासको
र एउटा प्रयोग गरे
पवित्रताको नाममा
आफ्नै परिभाषा भित्र ,
कैले काही
मनहरु राख्ननै पर्छ।

त…. र….
म,
म भन्दा असीम स्नेह
अदृस्य अस्तित्वलाइ
गर्ने सक्दिन
खुशीहरु भेट्न
आफुले आफैलाई
स्नेह गर्ने पर्छ।

लाग्दै थियो
चिनारी हाम्रो
धेरै गहीरो छ
बिस्वास हरु
सधै अटल छ
त र
मेरा नीर्णयमा
तिम्रा अस्वीकृति,
छोडपत्र गर्ने पर्छ!

अस्वीकार तिम्रा दर्शनहरु !
अस्विकार तिम्रा पबित्र प्रेमहरु !

Sita Asim – Timro Mero Doori

सीता असीम – तिम्रो मेरो दूरी
(मधुपर्क साउन, २०६७)

कुभिण्डोलाई खुट्टा लगाइदिएर
हिँड्न सक्तैन भन्ने मलाई थाहा छ
ढेंडुलाई पगरी पनि कति गुथाइरहनु र !
काम आफैंले गरेेको हो
मैले आफँैलाई सम्मान गर्न खोजेँ
त्यसैले अहिले तिम्रो मेरो दूरी बढेको छ ।
‘केही न केही लेख्नुपर्छ, लेखिरहनुपर्छ, अन्यत्र समय खर्च नगर्नु’
तिमीले भनेका थियो ।
मैले आफ्नो पेट मार्न सकिन
कहिलेकाहीँ घरमा अभिभावक भइदिएँ
सडकमा पसारिएका आँसुहरूमा पनि अलिअलि अल्मलिएँ
तिम्रो अनुरोध पालना गर्ने समय पुगेन
हप्ता-महिनामा त के वर्षदिनमा पनि
एउटै केही फलेन
केही नल्याई तिमीलाई के भेट्नु र !
त्यसैले अहिले तिम्रो-मेरो दूरी बढेको छ ।
उचालेर काँधमा राख्नुपर्ने
काँधमा राख्दा पनि उचाइ नपुगे टाउकैमा टेकाउनुपर्ने
तिम्रो आशय हुँदो हो
भर्‍याङ्ग मात्रै बनेझैँ लाग्दा पनि मलाई त असहृय भो
चिल्लो-गुलियो पनि उपलब्ध गराउनै सकिन
त्यसैले अहिले तिम्रो-मेरो दूरी बढेको छ ।
निधार खुम्च्याइ-खुम्च्याइ बाबुको नाम सम्झेर
गर्भे टुहुरो भाइको नागरिकता बनाएका तिमीले
जीवित आमाको वास्तै गरेनौं
महिला दिवसका अवसरमा डटेर भाषण गर्‍यौ
उनीहरूलाई स्वतन्त्रता, स्वामित्व, स्वनिर्णय र पहिचानको
अधिकार दिइरहेको कुरा गर्‍यौ
मैले प्रश्न उठाउँदा तुकहीन तर्क गरेर टार्‍यौ
मेरो चित्त बुझेन
त्यसैले अहिले तिम्रो-मेरो दूरी बढेको छ ।

– पर्वत

Khagendra Thapa – Thukka Ma Pani

खगेन्द्र थापा – थुक्क म पनि

अचेल देश साह्रै दुख्यो भनेर
उफ्रिएँ कराएँ रोएँ आसुले मुहार धोए,
र पनि
कसैले हेरेनन् सुनेनन् मनमा गुनेनन्
कस्तो बेवकूफ थुक्क म पनि
व्यर्थैमा,
नउफ्री नाचे भैहाल्थ्यो निर्घृणी बाचे भैहाल्थ्यो
आसुले यो मन धोईहाल्थ्यो,
र पनि,
कसैको खुट्टा तानिन झुटको जाल हानिन
खुसीले जीवन धानिन
कस्तो उल्लू थुक्क म पनि।

लौन ल नि रु
काल फुक्यो भनेर चिच्याए, दाह्रा ङिच्याए,
गुहारे अनिष्ट छेक्न धेरैलाई पुकारे,
र पनि
सुन्नु पर्नेले सुनेनन्, मनमा गुनेनन्
कसैले बाटो थुनेनन्
कस्तो लठूवा थुक्क म पनि
बेक्कारमा,
नचिच्याई हासे भैहाल्थ्यो
अरु जस्तै बाचे भैहाल्थ्यो
आसुले यो मन धोईहाल्थ्यो,
र पनि
कसैलाई बैरी ठानिन स्वार्थले मन बानिन
सुखैसुख छानिन बाच्न पटक्कै जानिन,
कस्तो मूर्ख थुक्क म पनि।

Bimal Giri – Kasari Hansu Ma

बिमल गिरी – कसरी म हाँसु ?

दिनमा सधैं मनमा पीर रातमा सधैं आँसु
जलन हुन्छ भित्र-भित्रै कसरी म यहाँ हाँसु ?

खाटा बस्ला जस्तो छैन बेहोसीमा दुख्ने घाउ
जीवन ढल्यो मझेरीमा अँधेरी छ कहाँ जाऊँ
अचेल मलाई एकान्तमा बगिरहन्छ आँसु
जलन हुन्छ भित्र-भित्रै कसरी म यहाँ हाँसु ?

रात पनि कति लामो दिन झै भईदिए हुन्थ्यो
छातीभित्र छटपटाउने तनाब यो गैदिए हुन्थ्यो
मडारिंदै कोल्टे फेर्छु झरी रहन्छ सधैं आँसु
जलन हुन्छ भित्र-भित्रै कसरी म यहाँ हाँसु ?

Pratima KC – Mero Desh Ma (Nepali Gajal)

प्रतिमा के.सी. – मेरो देशमा (गजल)

आजभोलि कुन्नि किन यस्तो गर्छन मेरो देशमा
मानवीय नाताबाट तल झर्छन मेरो देशमा

बन्धकी छ प्रेमभाव कठै! एक निहित स्वार्थमा
मान्छकै हातबाट मान्छे नै मर्छन मेरो देशमा

ब्रमाण्ड नै घर एउटै मानव जाती हुने बेला
सहोदर आफन्त जीवन हर्छन मेरो देशमा

मिसावट मुल्यबृद्धि र के के ले नपुगेर होला
मानव तस्कर गरी झोली भर्छन मेरो देशमा

को आफ्नो बिरानो घरदेखि राज्य संचालकसम्म
बुद्ध बेचेर राक्षस भेष धर्छंन मेरो देशमा

हे भगवान छौ भने कतै गुहार सुनिदेउन
चोर चौतारो साधु शुलिमा पर्छन मेरो देशमा

२६ जनवरी २०१२
बेलायत

Indra Mani Nepal – Shramik Ra Parishram

इन्द्रमणि नेपाल – श्रमिक र परिश्रम

बगाई पसिना सस्तो श्रमको गरी साधना
गरेर दुखमा खोजी सुखको मनकामना
बोकेर सपना भारी भौंतारिंदै वरिपरी
छुट्लान् खै कसरी पिडा सधैं चिन्ता मनैभरी

चराका बचरा जस्ता मिले Continue reading “Indra Mani Nepal – Shramik Ra Parishram”

Mani Lohani – Sambandha Sutra

मणि लोहनी – सम्बन्ध सूत्र

विस्फोटमा ध्वस्त मन्दिरको बूढो पूजारी
बाबु जलाएको खरानी बगाउने
निर्दयी खोलाछेउ उभिएको, त्यो उदास बालक
र कुनै किशोर प्रेमीले लेखेको प्रेमपत्रजस्तो
सुरक्षित छ भन्दाभन्दै असुरक्षित बन्न पुगेको नागरिक
यतिखेर मेरा सहयात्री बनेका छन् ।
अब आफ्नो भन्ने कोही बाँकी रहेनन्
अनि म निस्किएथेँ यात्रामा
कतै जाउँ भन्थेँ, उहिल्यै
आफ्नाहरूको मायाले सताउँथ्यो त्यतिखेर
मोहले भुतुक्कै पाथ्र्यो, पर हुँदा
यदाकदा कतै गइहाले पनि
सताउँथ्यो यादले
सँगै रहँदा पनि कहिल्यै मिलेन सुख
जन्ती आउँथे, हृदयमा हुँदैनथ्यो शुभकामना
विना समवेदना आउँथे मलामी
र गाह्रो साह्रोमा कहिल्यै हुँदैनथ्यो सरसहयोग ।
जब थपिँदै गयो
उमेरसँगै दुःखको पहाड
सम्बन्धको जालोसँगै एकाङ्कीपन
आफन्तको न्यानोपन
बतासियो, साँझका चराहरूसँगै ।
अडिएन पर कतै पुगेर
बतासजस्तो उनीहरूको माया
इन्द्रेनीजस्तो आफ्नो सपना
र यौवनजस्तो उनीहरूसँगको सम्बन्ध ।
नबग्नु खोलो बगिरहृयो
रोकिएन फिरन्ते ऋतु र मौसम
बेहिसाब हिँडिरहृयो अभिशप्त समय ।
र यात्रामा निस्किएपछि
एक-एक गरी भेटिए
बूढो पूजारी
उदास बालक
र असुरक्षित नागरिक ।

Komal Shrestha Malla – Milchha Ra? (Muktak)

कोमल श्रेष्ठ मल्ल – मिल्छ र ?

बादल
आखामा बढे पछि
पीडा
मुटुमा गढे पछी
गुनासोलाई के मिल्छ र ?

Nawaraj Subba – Ma Laatokosero

नवराज सुब्बा- म लाटोकोसेरो

आजकल म ऐनामा
आफुलाई ठ्याक्कै
लाटोकोसेरो देख्छु

हुन त
मैले भन्दा राम्रो सपना
खै कसले देखेको होला र !
मेरो भन्दा मीठो कल्पना
कसले गरेको होला र !
स्वर्गकी परीसित म Continue reading “Nawaraj Subba – Ma Laatokosero”

Kunta Sharma – Khola

कुन्ता शर्मा – खोला

खोला मौन थियो
शरद पूणिर्माका जुलेनीहरू
खेल्न पाएनन् छातीमा
नीर निलिमायुक्त आकाश
अटाउन पाएन वक्षमा
खोला निःशब्द थियो, क्लान्त थियो
खोला व्यथित थियो, मरणान्त थियो ।
विकृतिहरूले पत्रपत्र भएर छोपिदियो
यसको छाती
बिसङ्गतिले थुप्रा थुप्रा भएर ढाकिदियो
यसको वक्ष
मधुर सुसेली हरायो, मिठो बोली हरायो
जीवन्तता हरायो, प्रसन्नता हरायो
लक्ष्य हरायो, मिठो बोली हरायो
जीवन्तता हरायो, प्रसन्नता हरायो
लक्ष्य हरायो, गन्तव्य हरायो
चञ्चलता हरायो, गतिशीलता हरायो ।
एकदिन बाढी आएर सबै छताछुल्ल भयो
दर्गन्धहरू वगे, फोहोरहरू वगे
खोलाले फेरि सुसेल्यो
खोलाले फेरि मिठो बोली बोल्यो
खोला स्वच्छ भयो, खोला सुन्दर भयो
तर मलाई थाहा छ
जब वर्षा थामिनेछ
फेरि लामो समयसम्म खोला मौन रहनेछ
ऋतुहरू फन्को मार्दै जानेछन्
खोला छातीभरि भरि दुर्गन्ध बोकेर
हस्स गन्हाउँदै निःशब्द हुनेछ
मौन हुनेछ
त्यसैले खोला स्वच्छ हुन
खोलाको कलकल गीत सुन्न
खोला छोपिनु हुँदैन महत्त्वाकांक्षाका
रासहरूले
खोला पुरिनु हुँदैन आशंका र अविश्वासले ।

Padam Bhandari – Dukha Ko Ghaau Ma (Nepali Gajal)

पदम भण्डारी – दु:खको घाउमा मलम लाउन (नेपाली गजल)

दु:खको घाउमा मलम लाउन पसें कर्नालीमा
बुद्धि र हिम्मतमा विवेक घसें कर्नालीमा

हामी जस्ता बिकासमा, लाग्ने कर्मठ कार्यकर्ता
माग छ त्यहाँ भन्ठानेर कम्मर Continue reading “Padam Bhandari – Dukha Ko Ghaau Ma (Nepali Gajal)”

Basudev Pulami – Sharanarthi

बासुदेव पुलामी – शरणार्थी

एउटा आकास नहुनुको पीडा
कति गहिरो हुन्छ
त्योअनन्तताजस्तो।

आफ्नो
भूइँ/माटो नहुनुको खाडल
कति तल हुन्छ
त्यो अन्धकार जस्तो।

आफ्नो मुलुक नहुनुको पीडा
आफ्नो देश नहुनुको पीडा
त्यो अनकन्टार जङ्गलहरु जस्तो।

यो संसारमा
तिमीलाई म मान्छे हुनुको पीडा
कसरी देखाऊँ हँ?

Bhupin Byakul – Atma Hatya

भूपिन ब्याकुल – आत्महत्या

यात्रा – एक

The great tragedy of life is not death
But what dies inside of us while we live.

मानेको हो –
जीवन: सिर्फ शृंखलाबद्ध मृत्युदण्ड

मानेको हो –
जीवन: सिर्फ फिचर प्लान्ट
र हामी वासनाले मूर्छित कीटपतंग

जीवन
बत्तिको कुरूप उज्यालोमुनि
आत्मदाहको गीत गाइरहेको पुतली

सिल्भिया प्ल्याथ
स्वीकारेको हो मैले पनि
मृत्यु एउटा कला हो

जीवनको कुरुप्तदेखी लगलग काँपेर
खिया लागेको पत्तीले औंला चिर्दै
लेखेको हो प्रेमपत्र
मृत्युको नाममा

लागेको हो-
जीवन: अप्रिय लेखकको एब्सर्ड फेन्टासी
जीवन: सिर्फ युटोपिया

अर्को एक शताब्दी नखुल्ने
रोगी कानुनको ढोका नजिक रुंघेर
देखेको हो एक युग लामो सपना
युथेनिसियाको

पशुपंक्षीहरु आत्महत्या गर्दैनन
बुद्धि भएकाले
मानीसले गर्छ आत्महत्या
धेरैपटक सोचेको हो
र, त्यागेको हो विचार

एक्लैएक्लै
र खाली एक्लै हिंडेको हो
इश्वरजस्तो गरुङ्गो
ज्यानमारा फाइल बोकेर झोलामा
हिंडेको हो कहीं पुग्न
अन्तिम यात्रामा

सबैभन्दा सशक्त उत्तरआधुनिक विकल्प
लागेको हो – आत्महत्या

रुझेको हो निथ्रुक्कै मृत्युको झरिले र
निचोर्दैनिचोर्दै रुमाल बाटोमा
आएको हो – यहाँसम्म

यात्रा दुई

स्वाभाबिक दुर्घटनाका असंख्य मोडहरुमा जोगिएर
यहीं आएपछि
किन लाग्दैछ जीवन यती सुन्दर र आकर्षक ?
किन लाग्दैछ गन्ध जीवनको
यती मोहक र यती मादक ?
किन लाग्दैछन यती प्रिय
दु:ख, यातना र घृणाहरु … …
नग्नता, क्रुरता र कुरुपताहरु … …

यहीं आएपछी
किन लाग्दछ यती सुन्दर
यो छद्म सपनाहरुको बिरामी पहाड
जहाँ कटिएका रहरहरुको
चङ्गा उड्छ र चुंडिन्छ

यो पैह्रो जाने आकाश
जहाँ आशाको नयाँ घाम उदाउंछ र अस्ताउंछ

यो अराजक समुद्र
जहाँ प्रेमका छालहरु बग्छन र थामिन्छन

मृत्यु
बैंशको रङ नउडेको छातीभरी
मैंले सुरक्षित बोकेर हिंडेको हुँ तिमीलाई
हिंडिरहेकै छु
र हिंड्दाहिंड्दै पत्तै नपाई
म जीवनको नयाँ दुर्व्यसनी भएको छु !
म जीवनको नयाँ अंम्मली भएको छु !

Bidhan Acharya – Chot Haru

विधान आचार्य – चोटहरु
(Source: मधुपर्क पुस, २०६७)

तिमीले दिएका चोटहरू
फूलभै”m सँगालेर
छातीमा नसमेटेको भए
म कसरी तिमीलाई
बारम्बार सम्भिmरहन सक्थैँ र ?
तिमी आगो बोल्थ्यौ
आँधी हिँड्थ्यौ,
र सुनामी उत्पातले
मलाई लथालि· पाथ्र्यौ
म त्यही आगोका शब्दमा
फूल सुम्सुम्याउँथे
आँधी हिँडाइमा
चाहनाकी देवयानी देख्थेँ
सुनामी उत्पातमा
पुनर्निर्माणको पे्ररणा पाउँथेँ ।
अवगालका पाइताला
बाक्लो जमेको रातको प्रीत
कल्पनामै मात्र रहिरह्यो
दुखेको कल्पना र
च्यातिएको सपना अनि
निमोठिएको विपना

मेरा अंशका चरित्रहरू ।
तिम्रो बाटोको चुम्बक
म कमजोर फलामको गन्तव्य
दन्त्यकथाका राक्षस पात्रहरू
आँखाको जाल विछ्याएर
सहर हल्लामा पौडिरहेछन् ।
मासुका मनचिन्ते व्यापारी
सहरभरि व्याप्त छन्
खबरदार आमाहरू
बालक लिएर खोपी पस
मेरो दुर्भाग्य
कटाक्ष व्यापारको सिकार छु
प्रत्येक चोटलाई
मनको खोपीमा
जतनसाथ राखेको छु ।
प्रतीक्षामा छु
चोटहरू स्नेहास्त्रमा परिणत हुने दिन
र हातका माला पहिरिने दिन ।
म खालि
चोट – पुष्पको प्रतीक्षामा छु
चोट – मालाको प्रतीक्षामा छु ।
मेरो मालाका लागि
एउटा फूल थपिदिन्नौ र मित्र ?

Bhanu Bhakta Acharya – Prashnottar Mala

भानुभक्त आचार्य – प्रश्नोत्तरमाला

अपार-संसार-समुद्रमाहाँ
डुब्याँ शरण् कुन् छ मलाइ याहाँ ?
चाँडो कृपाले अहिले बताऊ
श्रीरामको पाउ छ मुख्य नाऊ ।।१।।

कुन हो सदा बन्धनमा पर्याको ?
जस्ले छ यो मन् सुखमा धर्याको ।
मुक्ती भन्याको त पदार्थ कुन् हो ?
वैराग्य भन्नू चिज जान्नु जुन् हो ।।२।।

ठुलो नरक् कुन् छ भनेर जान्नू ?
यही शरीरै छ भनेर मान्नू ।
कस्तो स्वभाव् स्वर्ग भनेर जान्नू ?
तृष्णा छुट्या स्वर्ग भनेर मान्नू ।।३।।

कुन् ज्ञान् छ ठूलो भनि लीनु पर्न्या ?
वेदान्तको ज्ञान छ दु:ख हर्न्या ।
कुन् हो सहज् मोक्ष गरायिदीन्या ?
ज्ञान् हो अरूको किन नाम लीन्या ।।४।।

कुन् मूल ढोका छ नरक् कि ? नारी,
लान्छे नरक् मोह ठुलो फिजारी ।
कुन् धर्म हो स्वर्ग पुर्यायिदीन्या ?
तेस्तो अहिंसा छ बुझेर लीन्या ।।५।।

सुत्न्या सुखै पूर्वक आद्मि कुन् हो ?
समाधि लायी रहन्या त जुन् हो ।
जागा कउन् हो कसरी उ जान्न्या ?
जो सत् असत्को छ विवेक गर्न्या ।।६।।

कस्लाइ हो शत्रु भनेर जान्नू ?
आफ्ना दशै इन्द्रिय शत्रु मान्नू ।
कस्लाइ खूब् मित्र भनेर मान्नू ?
जीत्या तिनै इन्द्रिय मित्र जान्नू ।।७।।

दरिद्र नाऊँ नरमा छ कस्को ?
विशाल तृष्णा घरमा छ जस्को ।
कुन् हो धनी सब् नरले कह्याको ?
सन्तोषले जो छ खुसी रह्याको ।।८।।

जिउँदै मर्याको भनि नाम् छ कस्को ?
उद्यम् बिना बित्तछ काल जस्को ।
अमृत्-सरी कुन् छ भन्या ? निराशा
पाशा कउन् हुन् ? ममतै छ पाशा ।।९।।

को छन् सुरा झैँ अति मोह गर्न्या ?
स्त्री जान्नु तस्तै गरि चित्त हर्न्या ।
कस्लाइ विद्वानहरु तुच्छ भन्छन् ?
जो कामदेव्को वशमा रहन्छन् ।।१०।।

मृत्यू भन्याको भन आज कुन् हो ?
अप्यश् भन्याको तिमि जान जुन् हो ।
कुन् हो सबैले गुरु भन्नु पर्न्या ?
जो हो हितैको उपदेश गर्न्या ।।११।।

कुन् शिष्य हो शिष्य भनेर जान्नू ?
जुन् गर्छ सेवा उहि शिष्य मान्नू ।
कुन् दीर्घ रोग् हो सबलाइ हर्न्या ?
संसार हो जन्मनु मर्नु पर्न्या ।।१२।।

यो दीर्घरोग् फेक्न उपाय कुन् हो ?
अनित्य सब् जान्नु विचार जुन् हो ।
भूषण् छ कुन् सज्जनले कह्याको ?
शीलै छ भूषण् बहुतै बन्याको ।।१३।।

कस्लाइ खुब् तीर्थ भनेर मान्नू ?
जुन् शुद्ध मन् हो उहि तीर्थ जान्नू ।
विद्वान् कउन् चिज्कन तुच्छ मान्छन् ?
कान्ता र सुन् त्याज्य भनेर ठान्छन् ।।१४।।

कुन् सुन्न बेस् हुन्छ भनेर मान्नू ?
वेदान्तका बात् गुरुदेखि सुन्नू ।
कन् ब्रह्म जान्नाकन हेतु मान्नू ?
सत्सङ्ग वेदान्त बिचार जान्नू ।।१५।।

कुन् सन्त हुन् ? लोक्कन तुच्छ मान्न्या,
सब् छोडि साँचो शिवतत्त्व जान्न्या ।
ज्वर् कुन् छ ? चिन्ता ज्वर-तुल्य मन्न्या,
कुन् मूर्ख हो ? कत्ति विवेक् नगर्न्या ।।१६।।

कुन् काम हो मन् दिइ गर्नु पर्न्या ?
श्री विष्णुको भक्ति छ दु:ख हर्न्या ।
कुन् आद्मि हो यस् नरमा जियाको ?
दिर्दोषि भै मन् हरिमा दियाको ।।१७।।

विद्या र बोध् कुन् चिजलाइ भन्छन ?
जुन् पाउँदा मुख्य भयी रहन्छन् ।
कुन् मुख्य लाभ् हो ? भन आज तेही ।
आत्मासरीको अरु छैन कोही ।।१८।।

सारा जगत् जित्छ अवश्य कस्ले ?
अभ्यास् गरी मन्कन जित्छ जस्ले ।
कस्ता बली वीर् कन वीर् कहन्छन् ?
कन्दर्प जस्का वशमा रहन्छन् ।।१९।।

कुन् हुन् बडा धीर् सब धर्म जान्न्या ?
स्त्रीका कटाक्षैकन तुच्छ मान्न्या ।
कुन् हुन् ठुला विष ? विषयै कहिन्छन्
ती कालकुटादि बरू सहिदिन्छन् ।।२०।।

कुन् दु:खि हो यस् विषलाई लीन्या ?
संसारमा खुप्सित चित्त दीन्या ।
कुन् धन्य हो ? जुन् छ परोपकारी,
कुन् पूज्य हो ? तत्त्व लिन्या विचारी ।।२१।।

कौनै बखत्मा पनि क्या नगर्नू ?
पाप्मा अगाडी कहिल्यै नसर्नू ।
विद्वान् पुरुष्ले कति काम गर्नू ?
स्वधर्म थामीकन शास्त्र पढ्नू ।।२२।।

साङ्ला कउन् हुन् सबलाइ बाँध्न्या ?
स्त्री हुन् सदा पाउ समाइ-राख्न्या ।
सब् ब्रतहरूमा व्रत मुख्य कुन् हो ?
सब् देखि सानो म छु भन्नु जुन् हो ।।२३।।

क्या जानिईदैन भनेर बक्नू ?
स्त्रीको चरित्रै छ नजानिसक्नू ।
क्या हो सबैले त नछोडि सक्न्या ?
यै हो दुराशा अरू कीन बक्न्या ।।२४।।

कुन् हो पशूतुल्य भनी कह्याको ?
विद्या नभै मूर्ख पडी रह्याको ।
सज्ज्नहरू कस्सित सङ् नगर्नू ?
खल्-पापि-निच्का नगिचै नपर्नू ।।२५।।

कस्ता पुरुष् मुक्त भएर तर्छन् ?
सत्सङ्ग-भक्तीहरु जो त गर्छन् ।
छोटो कउन् हो नजलाइ माग्न्या,
कुन् हो बडो ? जो धनमा नलाग्न्या । २६।।

जन्म्यो कउन् ? जन्मनु फेर् नपर्न्या
मर्न्या कउन् हो ? मरि फेर् नमर्न्या ।
कस्लाइ लाटो छ भनेर भन्छन् ?
जो ता बखत्मा पनि चुप् रहन्छन् ।।२७।।

बैह्रो कउन् हो ? हित बात् नसुन्या
कुन् हो अविद्या मित नारि मान्न्या ।
कुन् तत्त्व साँचो छ भनेर खोज्न ?
साँचा शिवै छन् शिवलाइ रोज्नू ।।२८।।

उत्तम् भन्याको भन आज कुन् हो ?
सज्जनहरूको सुचरित्र जुन् हो ।
कुन् कर्मले शोक्हरू दूर हुन्छन् ?
श्री विष्णुका पूजनले ति टर्छन् ।।२९।।

कुन् शत्रु हुन् खुब् वलवान् भयाका ?
कामादि हुन् सब् नरले कह्याका ।
कुन् हो कसै पूर्ण गरी नसक्नू ?
कामै छ त्यस्तो अरु कीन बक्नू ।।३०।।

कुन् दु:खको मूल भनेर जान्नू ?
मेरो म हुम् भन्नु छ तेहि मान्नू ।
कुन् हो जगत्को गहना बन्याको ?
विद्यै छ सब्को गहना बन्याको ।।३१।।

कुन् सत्य हो सत्य कसोरि जान्नू ?
जुन् प्राणिको हित् छ उ सत्य मान्नू ।
कुन् छाडिदीन्या सुखि हुन्छ भन्छन् ?
स्त्री छाड्न सक्न्या सुखिमा गनिन्छन् ।।३२।।

ठूलो छ दान् कुन् गरि ताप हर्न्या ?
सब् प्राणिको निर्भय जो त गर्न्या ।
कुन् हो बुझ्यओ निश्चय नाश हून्या ?
त्यो भक्तको मन् छ भनेर जान्न्या ।।३३।।

कस्तो भयामा भय छुट्टि हुन्छन् ?
मुक्तै भयामात्र ति पाप टर्छन् ।
वाण्तुल्य कुन् हो अति दु:ख दीन्या ?
जुन् मूर्खता हो उहि जानि लीन्या ।।३४।।

कस्का सधैं दास् भइ पाउ पर्नू ?
बूढा गुरूमा लगि चित्त धर्नू ।
प्राणान्तका समयमा कति कर्म गर्नू ?
सम्पूर्ण छोडि रघुनाथ्-तिर चित्त धर्नू ।।३५।।

कुन् चोर हो इ जनको भनि चोर जान्नू ?
जुन् वासना त छ असत् उहि चोर मान्नू ।
शोभायमान भयि बस्छ सभाविषे को ?
सब् को प्रसन्न मन गर्दछ शास्त्रले जो ।।३६।।

मातासरी सुख दिन्या कुन चीज् छ जान्नू ?
विद्यै छ त्यस्तो अरु कौन खोज्नू ।
कुन् हो जती-जति दियो उति बढ्न जान्या ?
विद्यै रहेछ बुझि निश्चय तेहि मान्या ।।३७।।

कुन् काम हो अति डरायर दूर सार्नू ?
लोकापवाद् छ घटिया कहिल्यै न धर्नू ।
कुन् कर्म गर्दछ भन्या उहि बन्धु मान्नू ?
आफ्नो सहाय यदि गर्दछ बन्धु जान्नू ।।३८।।

कस्ता मनुष्यकन पित्रि भनेर जान्नू ?
जसले त पालन गर्यो उहि पित्रि मान्नू ।
कुन् चीज जानिकन चीज् रहँदैन जान्नू ?
यो चीज् त नित्य परमेश्वरलाइ मान्नू ।।३९।।

कुन् चीह्निया सकल चीजहरू चिह्निइन्छन् ?
ईश्वर चिह्न्या सकल वाँहि चिह्नी सकिन्छन् ।
कुन् चीज् रहेछ अति दुर्लभ खोजि हान्नू ?
सत्सङ्ग हो अधिक दुर्लभ तेहि मान्नू ।।४०।।

कुन् त्याग् कहिन्छ ? शिवको सब तत्त्व जान्नू,
कुन् जीत्न सक्नु छ कठिन् ? उ त काम मान्नू ।
कुन् हो पशूसरि भनी नरले कह्याको ?
आत्मा नजानिकन मूर्ख पडी-रह्याको ।।४१।।

अम्मृत्सरी अघि भई पछि वीष बन्न्या,
कुन् हो ? स्त्रि हुन् किन अरू चिजलाइ भन्न्या ।
कुन् शत्रु हुन् अघि त मित्र सरी रह्याका ?
पुत्रादि हुन् सकल सज्जनले कह्याका ।।४२।।

कुन् चीज् छ चञ्चल यहाँ क्षण एक् घरीको ?
आयुष्य यौवन बुझ्या बिजुली सरीको ।
कुन् दान् ठहर्छ अति मुख्य यहाँ गर्याको ?
जुन् दान् छ पात्रहरुका मुखमा पर्याको ।।४३।।

प्राण् जान खोज्दछ भन्या पनि कन् नगर्नू ?
संसार् अनित्य बुझि पाप् कहिल्यै नगर्नू ।
कुन् हो अघी सरिसरीकन गर्नु पर्न्या ?
पूजा सदाशिबजिको सब पाप हर्न्या ।।४४।।

कुन् कर्म मुख्य भनि सद्गुरुले कहन्छन् ?
जुन् कर्मले त परमेश्वर खुश् रहन्छन् ।
कुन् स्थानमा बसुँ भनीकन दील् नदीनू ?
संसारमा भनि अवश्य चिह्नेर लीनू ।।४५।।

रात् दिन् निरन्तर कतातिर चित्त धर्नु ?
संसार् अनित्त्य बुझि तत्त्व-विचार गर्नू ।

Buddhi Sagar – Ek Dam Maun

बुद्धिसागर – एकदम मौन
(Source: Himal Khabar)

म फेरिएँ
पुरानो वर्षझैँ
झ्न् पुरानो वसन्तझै

म बिर्सिएँ
उराठ पहाडको
बिरानो देउताझै,

उदास-उदास तिमी
गयौ अगाडि
या पछाडि फर्कियौ
म त यतै छुटे
उही चिसो-चिसो
पुरानो बसपार्कझैँ।

मलाई खोज्दै-खोज्दै
कहिलेकाहीँ
मडारिँदै-मडारिँदै आउँछन्,
पहिलो बर्खाझैँ
तिम्रा धमिला झ्झ्ल्काहरू।

मेरा आँखाका दलिनमा
एकाबिहानै
त्यान्द्रा-त्यान्द्रा पुराना दिन
चुच्चामा बोकेर
ढुकुरझैँ एकैछिन् बिसाउँछन्
तिम्रा चञ्चल आँखाहरू।

मन बरालिन्न अचेल
आफ्ना सपनाका वनहरूमा
टाँसिन्छन्, वनकुरोझैँ शरीरभरि
तिम्रा अधुरा मुस्कानहरू।

म बिसाउँदिनँ
सिमलका रूखमुन्तिर जिन्दगी
खस्छन्, सुस्तसुस्त
सुकेका सिमलका फूलजस्ता
चहकिला र
भुवादार तिम्रा आवाजहरू।

तिमीसँग हिँड्दा रोजेँ
कत्ति छोटो गोरटो
तिमीसँग बोल्दा निफनेँ
कत्ति साना शब्दहरू
म गनिरहेछु
र गरिरहेछु हिसाब
तिमीलाई भेट्न
बोकेर आएँ झ्ोलाभरि
कत्ति थोरै दिनहरू।

केही हिक्का बटुलेर
सँगालेर केही ऐंठन
फर्कियौ तिमी नफर्किने गरी,
म निदाएँ
केही अंश जीवन
एकलाश वनको पुरानो चिहानझैँ
एकदम चिसो
एकदम मौन।