निश्चल रेग्मी – परिचय
हिममय शुभ्र भूमिमा
म आफ्नो परिचय लेख्छु
मित्र! तिमीले पढुञ्जेल सम्म
पग्लिसकेको हुन्छ त्यो!
प्रत्येक प्रभात शिवालयमा
घण्टीको मधुर गुञ्जमा
म छोड्छु नाम आफ्नो
मित्र! तिमीले Continue reading “Nischal Regmi – Parichaya”
नेपाली कविता को बिशाल संग्रह
निश्चल रेग्मी – परिचय
हिममय शुभ्र भूमिमा
म आफ्नो परिचय लेख्छु
मित्र! तिमीले पढुञ्जेल सम्म
पग्लिसकेको हुन्छ त्यो!
प्रत्येक प्रभात शिवालयमा
घण्टीको मधुर गुञ्जमा
म छोड्छु नाम आफ्नो
मित्र! तिमीले Continue reading “Nischal Regmi – Parichaya”
चन्द्र घिमिरे – फेरि अर्को आइतवार
सुदूर पूर्वको क्यासिनो रात स्थगन गरेर
लावारिस सालका पातहरू
बज्ने सल्र्याङ–सल्र्याङ
सन्त्रास बजाउँदै
आयो अर्को आइतवार ।
बज्यो
सुर्ताको सुर्ती मल्दै
मलेशियामै हात छुटेको
रघुवीरको खुइयऽऽऽ तन ।
बज्यो
अरबबाट घर फिर्दा
मालिकबाट
अरबी छोरो आर्जेकी
छब्बिस वर्षे धनकुमारी
र उनको जोगी मन ।
बज्यो
यत्तिनै खेर
चियापसले रामदुलारीको कितली हुँदै
सर्लाहीबाट
अइयाऽऽऽ समाचारको फुस्सऽऽऽ बाफ
‘अपहरित रामस्वरूपको फिरौतीपछि हत्या’
नथामेर त्यो ‘ओभरडोज’
दुर्घटनाग्रस्त चिया गिलासहरू
भिखमपुरमा चुडियो धु्रवेश दाको सितार
बच्चे साह तेली बसाइँ हिँड्ने
लू चल्छ ।
बग्दो नदीको पइँ्या अररियो
सहनै पर्ने भो
फेरि अर्को लोधर आइतबार
भोग्नै पर्ने भो
फेरि अर्को गद्दार आइतबार !
इन्जिनियर राकेश कार्की – मेरी श्रीमती (कविता)
(१)
आज पनि उस्तै रौनक जस्तो हिजो अस्ति
मेरी श्रीमती मेरो दिलमा गुलाफ फुले जस्ति
लोलाएको सन्ध्यामा संगै सुस्ताउँछिन्
हरेक बिहानी मेरो सामु मीठो मुस्काउँछिन्
(२)
भगुवान तिम्रो बरदान श्रीमतीको माया
जस्तो चर्को घाममा पनि मलाई उन्को छायाँ
हौसलाकी खानी बन्छिन् प्रत्येक बिचलनमा
वेशर्त आँट र विश्वास बोकी मनमा
(३)
उज्यालो बटुलेर सधैँ साथ सजाउँछिन्
मादक हेराइले उभाइ खुशी छल्काउँछिन्
चोखो उनको हृदयमा म धड्किन्छु
नि:स्वार्थ उनको साथ बोकी माथी उक्सिन्छु
(४)
गर्वले हरदम मेरै छेउमा उभिन्छन्
सौन्दर्यको चारैतिर किरण फिजाउँछिन्
मुटुमा मुटु जोडीरहने मेरी श्रीमती
धन्य भएँ म, मलाई सुख कति कति
– लस् एन्जेलस्
कोमल श्रेष्ठ मल्ल – खोज
सपना बिउझन्छ ?
प्रहार
बिध्वंस
र
बिभत्स रागमा ! ?
कुरुप क्रुर अनुहार कुर्चीमा
रहस्यमय रहर
कम्पीत माटो ?
र
आश्रय
खोजका
असह्य इच्छाहरु
गन्तीमा औलाहरु
लास
र
रातो रातो
खोला Continue reading “Komal Shrestha Malla – Khoj”
सुचित्रा खनिया – नियतिको खेल यस्तै (गजल)
(Source: मधुपर्क जेठ, २०६९)
नियतिको खेल यस्तै खेल्यो जिन्दगीले
जीतभन्दा हार बढी झेल्यो जिन्दगीले
जिन्दगीको ओत भन्नु यही मनको छाता
वषर्ात्मा घाम पानी छेल्यो जिन्दगीले
अँगेनामा खाली खाली तावा मात्रै तात्यो
बिना आँटो भोक मात्रै बेल्यो जिन्दगीले
आज भन्यो भोलि भन्यो दिन मात्रै गन्यो
माकुराको जालोजस्तै जेल्यो जिन्दगीले
भूपिन ब्याकुल – ईश्वरका नदीहरु
ईश्वरले छोएपछि टक्क रोकिन्छन्
ईश्वरका नदीहरु !
ईश्वरले छोएपछि ह्वात्त घट्छन् –
ईश्वरका नदीहरु !
ईश्वरले छोएपछि स्वाट्ट बढ्छन् –
ईश्वरका नदीहरु !
तर मान्छेका नदीहरु
त्यति धेरै आज्ञाकारी हुँदैनन्
त्यही स्तरमा शासित हुँदैनन्
त्यही हदमा अनुशासित हुँदैनन्
मान्छेका नदीहरु
निरन्तर विद्रोह गरिरहन्छन्
निरन्तर युद्ध लडिरहन्छन्
निरन्तर रुपान्तरित भइरहन्छन
ईश्वरका नदीहरु
स्वयम् ईश्वरहरुझैं
कथाहरुमा बग्छन
कथाहरुमा रोकिन्छन्
र कथाहरुमै घटबढ हुन्छन्
जब कि, बगिरहन्छन् निरन्तर
अबरोधहरु पन्छाउँदै
गतिशीलताको पूजा गर्दै
रुपान्तरणलाई स्वीकार गर्दै
महान्-आस्था समुद्रमा विलीन हुन
उत्सव मनाउन
आकाशमा उड्न
र फेरी नदी बन्न
नदीहरु !
ईश्वरले छोएपछि टक्क रोकिन्छन्
ईश्वरका नदीहरु !
नारायणदत्त शास्त्री – देशलाई नबिसौँ
(मधुपर्क जेठ, २०६९)
हामी सक्छौँ वरपर डुलौँ, ज्ञान विज्ञान खोजौँ
शिक्षा-दीक्षा हितकर हुने भावना स्वच्छ रोजौँ
हामी हाम्रो मुलुकभरको दुःख देखी नतर्सौँ
छाडौँ अल्छी, कुनियत सबै देशलाई नबिर्सौँ ।
हेरौँ हाम्रा नजर भरका उच्च आदर्श देश
हामी लागौँ प्रगति पथमा बन्छ नेपाल बेस
स्वार्थी नेतागण किन भए ? मात्र तीदेखि तर्सौँ
ज्यानै अर्पौँ तर पनि कठै ! देशलाई नबिर्सौँ ।
जे जे पर्ला ! अब अघि बढौँ, क्रान्तिदेखि नतसौर्ँ
मौका हेर्दै, गतिविधि बुझौँ, देशलाई नबिर्सौँ ।
खोजौँ आˆनो हक, बिहकमा भित्रभित्रै नपिल्सौँ
प्राणै त्यागौँ तर पनि यहाँ, देशलाई नबिर्सौँ ।
– चुँदीरम्घा, तनहूँ ।
बालकृष्ण लम्साल – किन हुन्छौ टाढा तिमी (गजल)
किन हुन्छौ टाढा तिमी मन तिम्रो दुखाए कि?
भन्नु पर्ने कुरा हरु तिमी सँग लुकाए कि?
तिम्रो खुशी तिम्रो हासो मेरो पनि चाह होनि।
कुनै गल्ती मैले गरि शिर तिम्रो झुकाए कि?
साचो माया गर्छौ भने भन्नु पर्छ मन को कुरा।
अन्जानमै हाम्रो माया मैले कतै फुकाए कि?
मेरो पनि एउटै विश्वाश साचो माया गर्नु पर्छ।
राम्रो मौका खेर फाली ठुलो मुल्य चुकाए कि?
किन हुन्छौ टाढा तिमी मन तिम्रो दुखाए कि?
भन्नु पर्ने कुरा हरु तिमी सँग लुकाए कि?
प्रतिरोध कार्की – छायाँ
(मधुपर्क साउन, २०६७)
पछ्याइरहेको छु छायाँलाई
बढेको छ दूरी नजरको
छायाँसँग मेरो
आत्मीयताको आदिम
प्रेमबस्ती बसालेको छु
छायाँविहीन छायाँको
निर्माणाधीन महलमा
मायाको आकृति Continue reading “Pratirodh Karki – Chhaya”
भुपिन ब्याकुल – समय-नासिया
आधी जून मन पराउने अहुनार सम्झिन्छु
कर्कलाको पातबाट चिप्लिएको पानीको थोपाजस्तै
पुरै रात चिप्लिएर जान्छ
र नयाँ बिहान
गहिरो निद्राबाट ब्युँझन्छ
मा बिर्सन्छु समय !
पढिरहेको हुन्छु कुनै किताब
जीवनलाई छोएर बगेको, कुनै नदीजस्तो
या सुनिरहेको हुन्छु कुनै सङ्गीत
बलेंसीमा तप्किरहेको पानीको मिठो आवाजजस्तो
या आँफै संग लाज लागेर
अब कहिल्यै दुख्दिनँ भन्ने झुटा कसम खाइरेहेको हुन्छु
मलाई ख्याल हुदैन समयको …. !
गुम्बामा पर्खिबस्छु
कहिल्यै बत्ति बाल्न नआउने उसलाई
कसैले बालेर गएका बत्तिहरु निभ्छन्
कसैले अर्को बत्ति जलाएर जान्छ
गीत सकिएपछि
क्रमशः बिलाउँदै गएको सङ्गीतको धूनझैं
मेरो आफ्नै धून निभ्दै जान्छ मभित्र
आह !
सालिकझैं टक्क अडिएर समय
मेरो जीवनको चोकमा उभिन्छ
गुम्बामा बत्तिहरु जलिरहन्छन्
गुम्बामा बत्तिहरु निभिरहन्छन्
अँह कदापि जलाउन चाहन्नँ म
निभेको बत्तिजस्तो समय !
यो कस्तो चरम आनन्द ?
आफ्नै जीवनको साँघुरो आँगनमा
सहिद भएको समयको लास हेरिरहेको छु
मानौं मलाई जीवनभरी
समय-नासिया भएको छ
र मानौं मैले
समयलाई चिन्न अस्वीकार गरिदिएको छु
जसरि प्रत्येक जुनेली रातहरुमा
जूनले मलाई चिन्न अस्वीकार गर्छ !
चन्द्र गुरुंग – राजधानीका बिहान, दिन र सांझहरु
बिहान सबेरै
(यहाँका सडकहरूमा
घामका कलिला पाइलाले नटेक्दै …)
धरहराभन्दा अग्लो महँगी,
अस्पतालभन्दा रोगी सभ्यता
र ‘डम्पिङसाइट’भन्दा बढी गन्हाउने
हाम्रो शासन प्रणालीको खबर बोक्दै
केही ‘न्युजपेपर हकर’हरू
प्रत्येक चोक,
प्रत्येक गल्ली
र प्रत्येक सडकमा ओहोर―दोहोर गर्छन्।
यहाँ,
बिहानी हावाले
बाग―बगैंचाबाट एक पोको सुगन्ध नल्याउँदै
चोक―चोकमा अनशन बसेका फोहोरको डुङ्गुरबाट
प्रत्येक घरको प्रत्येक कोठामा
आइपुग्छ एक हुल अनावश्यक दुर्गन्ध।
प्रत्येक बिहान,
यसरी उदाउँछ राजधानीको घाम।
यहाँ दिनैभरि
सडकहरूमा दगुर्छन् भ्रष्ट नेताका भारी पजेरो,
कर्मचारीहरू ओसार्दै बूढा सरकारी गाडीहरू
र कुद्छन् कुना―कुनाबाट
चेपिँदै―चेपिँदै … गरिब साइकलहरू।
यहाँ चोकहरूमा
उभिएका ‘ट्राफिक पुलिस’ देखेर
तर्सिन्छन् साना―ठूला गाडीहरू
कि, नपुग्ने भयो गन्तव्य निर्धारित समयमा।
ठाउँ―ठाउँमा,
अनुहारैभरि अश्लील ‘फिल्मी पोस्टर’ टाँसेर
उभिएका बाध्य पर्खालहरू भेटिन्छन्
र पार्कहरूका बेंचीमाथि प्रेमी जोडीहरू
लाज―शर्मलाई लोप्पा ख्वाउँदै
ननभेज मासाहारी प्रेममा मिक्स गरेर
खान्छन् सँगै जुग बिताउने ‘ककटेल’ वाचा―कसम।
साथ―साथै देखिन्छन्
बजारैभरि र व्यस्त चोकहरूमा
सस्तो चुरोटको धूवाँसित
आफ्ना रङ्गीन पीरमर्काहरू उडाउँदै गरेका भरियाहरू
र खुल्ला चउरहरूमा भेटिन्छन्
वर्गीकृत विज्ञापनले मुख छोपेर
दिउँसै निदाइरहेका बेरोजगार जीवनहरू।
प्रत्येक दिन,
यसरी हिँड्छ राजधानीको समय।
जब साँझ पर्छ
थकित सडकपेटीमाथि
हिँड्न थाल्दछन् अवैध निशाचरहरू
सापटी माँगेर लाटोकोसेरोसित आँखा।
छिप्पिँदै गरेको रातसित
गाउन थाल्छन् दोहोरी साँझहरू,
नाच्न थाल्छन् सुकुमारी डिस्कोहरू
र नाङ्गिन थाल्छन् अर्धनग्न डान्सबारहरू।
साथै,
भट्टीहरूका कुना―कुनामा
‘घरकी मुर्गी दाल बराबर!’ भन्दै
सल्बलाउन थाल्छन् राता―राता आँखाहरू।
यसप्रकार
केबिन रेस्टुरेन्टका होहल्लामा
र एकान्त पार्कको कुनातिर
यौवनपूर्ण मुस्कानको बल्छीमा
फस्छन् थुप्रै―थुप्रै ग्राहक रातहरू।
प्रत्येक साँझ,
यसरी अस्ताउँछ राजधानीको जीवन।
प्रतिमा के.सी. – मेरो बुद्धको देशमा बुद्ध हराएको छ
बुद्धत्व आत्मा हो
बुद्धत्व परमात्मा हो
बुद्धत्व ज्ञानको भण्डार हो
बुद्धत्व अर्धचेतन मनको लगाम हो
बुद्धत्व काम, क्रोध, लोभ र मोहलाई
टुक्र्याउने चैतन्य तरवार हो
बुद्धत्व अन्तरआत्माको ज्योति हो
बुद्धत्व दया र प्रेम हो
अन्तत यी सबैको प्राप्ती
बुद्धत्व हो /
आमा मायादेवीको कोखबाट
पच्चीससय बर्ष पहिले
नेपालको लुम्बिनीमा जन्मिएका
सिद्धार्थ गौतम
राजा शुद्धोधनका छोरा
यशोधराका पति
राहुलका बाबु र
तिलौराकोटका राजकुमार
भारतका गयामा
बोधिसत्व ज्ञान प्राप्तीपछि
सिद्धार्थ गौतमबाट
गौतम बुद्ध
महामानब
महापुरुष
शान्तिका अग्रदुत
भनेर संसारले चिनेको बुद्ध
हाम्रो मनभित्र
हाम्रो तन भित्र छ
हाम्रो राष्ट्रमा छ
अन्तराष्ट्रमा छ
र पनि
मेरो बुद्धको देशमा
बुद्ध हराएको छ /
बुद्ध चिन्न नसक्नेहरु
बुद्ध बेचिरहेका छन
बुद्धका देशका मान्छे भन्नेहरुले
बुद्धको छातीमा बन्दुक पड्काउछन्
बन्दुकको नालमाथि शान्तिको परेवा उडाउछन्
उडेका परेवाहरुलाई
बाज र चिलहरुले
आफ्नो आहारा बनाएर
प्राप्ती ठान्छन
त्यसैले
मेरो बुद्धको देशमा
बुद्ध हराएको छ /
शान्तिका अग्रदुत बुद्धको देश
महाभारतको कुरुक्षेत्र बनेको छ
धृतराष्ट्रका सन्तानहरु बढेर
धर्मराजहरुको बनिबास लगाएका छन्
सकुनीका कपटी पासाहरुले
मनाबबस्तीमा त्रासको आगो सल्काएर
तहसनहस पारेको छ
तेरो र मेरोको पर्खालले
शान्तिको बगैचा भत्काएको छ
मानब मानवको नाता कमजोर भएको छ
त्यसैले
मेरो बुद्धको देशमा
बुद्ध हराएको छ /
अहिंसाका प्रतिक
गौतमबुद्ध नेपालीको अनमोल सम्पति हुन्
बिश्व आकाशका चम्किला तारा हुन
दुखको महासागरबाट
जीबनरुपी डुंगा खियाउदै
पार तर्न मद्धत गर्ने
मार्ग दर्शक हुन्
संसारमा फैलिदै गएको
बुद्ध धर्मका प्रबर्तक हुन्
प्रतिपादक हुन्
तर पनि
मेरो बुद्धको देशमा
बुद्ध हराएको छ /
गौतमबुद्ध तिमी
गुम्बामा
बिहारमा
स्तुपमा
माला जप्दा
माने घुमाउदा
घन्टी बजाउदा
तिमि प्राप्त हुन्छौ हुदैनौ
मलाई थाहा छैन
तर
तिम्रो बुद्धत्व
हरेक आत्मामा
ज्योतिस्वरूप चम्केको हुनुपर्छ
यस्ता आत्माहरुको देश
तिम्रो जन्मभूमिमा
शक्तिको लडाईं छ
विचारको लडाई छ
अतिनिम्न बिषयमा
बादबिबाद र प्रतिष्पर्धा छ
ज्यामितीय तरिकाले अशान्ति फैलिएको छ
बालदेखि बृद्धसम्म
घरदेखी सरकारसम्म
बेइमान बढेको छ
मानबमनहरुलाई
अशान्तिको जातोले पिसिरहेको छ
मेरो बुद्धको देशमा
बुद्ध हराएको छ /
हे महामानब
मानबजातिको सृस्टिको संरक्षण गर्न
तिमि फेरी फर्किनु पर्छ
मेरो देशमा जन्मिनुपर्छ
तिमी हरेक धर्म र भाषामा परिभाषित हुनुपर्छ
हर मानब मनमा
तिमीले पुर्जन्म लिनु पर्छ
मानब हृदय तिम्रो बुद्धत्वले धोई पखाली गरेर
दया र प्रेम जगाउनु पर्छ
हामी सबै तिम्रा सन्ततिहरु
तिमीलाई पढ्न पाउनुपर्छ
बुझ्न पाउनु पर्छ
सारा संसारले छुन पाउनु पर्छ
तिमी छिट्टै फर्किनु पर्छ
जसरी भएपनि जन्मिनु पर्छ
किनकी
मेरो बुद्धको देशमा
बुद्ध हराएको छ /
राजन कार्की – मैले उमारेको पानीको थोपा
एक हुल बिम्बहरु
तँ छाड् म छाड् भन्दै
जब
क्यान्भास् माझ
पहिले म
पहिले म
भन्दा
जिल्ल परेको रङकर्मी जस्तै
म
भर्खर फुकेको भुङ्रोमा…..
कस्तो भोजन पकाँउ?
जुनदिन यो भोजनको भोक,
म,
तिमी,
तँ
पानीको थोपालाई थाहा दिन सफल हुन्छौं
तिनीहरु आँफै
रङ भर्नेछन्
जनजनका पोल्टोमा फेरी नयाँ भोक राख्नेछन्,
अनि म तिमीतिर
फर्केर
बिजेताले जस्तो हाँस्नेछु
अनी सोध्ने छु
मैले
उमारेको पानीको थोपाले सिँचेको
तिम्रो आँगनिले
बाह्रमासे फूल फुलाए ?
प्रतिमा के.सी. – कविता
शब्दहरुको कला हो कविता
मनको जिउँदो अनुभूति हो कविता
साहित्यको शसक्त विधा हो कविता
मनको स्वतन्त्र बगैंचा हो कविता
देश र समाजको ऐना हो कविता
त्यसैले
म
कविता
मन पराउंछु
कविताले Continue reading “Pratima KC – Kabita”
कविताराम श्रेष्ठ – जापान
फेरी एकपल्ट एकान्ततिर आमूख भएँ ।
घण्टौसम्म आफैँमा हराउन फेरि लालायित हुन लागेँ ।
कलमसँग आसक्ति बढ्यो ।
कलमहरु फेरी रसाउन लागे ।
कुनै पनि सुगन्धित मिठो खानाले अब लोभ्याउन छाड्यो ।
सडकमा लुढ्किएर हिँड्ने गह्रौँ नितम्बले आकार्षित गर्न छाड्यो ।
ती स्वच्छन्द आँखाहरु अब सडकका पेटीहरुमा दौडन छाडे ।
आफैँ आफैँमा हराएर आफ्ना गन्तव्यतिर त्यो यन्त्रवत साचालित हुन लाग्यो ।
मसँग अरु कोही छैन ।
केही छैन ।
पातला शरीरको त्यो तातोपना
चिम्सा आँखाको त्यो सरसता
मात्र त्यो अनुभूति ।
आफूलाई भूलाउन आज मोटरसाइकल मरम्मतमा लागेँ ।
तिमी त्यो व्यक्तित्व मेरै सामू रहेर मेरा हर्कतलाई हेर्दैरह्यौ ।
अनेक अनुभूतिका अभिव्यक्तिहरु नेपथ्यबाट पोखिरह्यौ ।
आज मीटिङमा पनि तिमी धेरैपल्ट चिहाउन आयौ ।
प्रत्येकपल्ट तिमीले मलाई मीटिङबाट पर
इन्द्रावतिको किनारमा खिच्यौ ।
माछा मार्न तानिरह्यौ ।
आफ्ना सुकोमल हातहरुले खुट्टाका मयलहरु माडिरह्यौ ।
मीठा खानाका स्वादसँग तिमी मेरो अन्तस्करणमा आइरह्यौ ।
मोटरसाइकलको प्रत्येक साचालनमा तिमी हलुङ्गोसँग त्यसमा चड्यौ ।
पछाड्बिाट कुमभरि आफ्ना ओठका लिप्सटिकले माया छापिरह्यौ ।
लामा सुडौल हातहरुले मलाई बेरिरह्यौ ।
अगप्रत्यङ्गमा छामेर विजुली साचार गरिरह्यौ ।
मेरी पि्रय प्रत्येक क्षण तिमी आयौ ।
सडकमा
बाटोमा
बाटो नाप्ने प्रत्येक पातलीहरुका झलकमा
तिमीले मलाई चिमोटिरह्यौ ।
प्रत्येक चिम्सा आँखाहरुमा तिमीले मलाई कचोटिरह्यौ ।
मेरी पि्रय कुनै पनि क्षण तिमी मबाट अलग्ग भइनौ ।
मभित्र तिमी हर्दम हलुका सुगन्धका रुपमा मसमसती छाइरह्यौ ।
मेरी पि्रय
म तिमीलाई कति माया गर्छु ।
कति चाहन्छु ।
दीपेन्द्र के.सी. – हाँसोसँग गाँसिएको साइनो
रिसाउँछयौ भने तिमी
छोडिदिनेछु लुक्न तिम्रो छाँयामा
उपस्थिति बिझाउँछ भने कतै
मोडिदिनेछु अन्त कतै यात्रामा
यी सवैको मतलव एउटै हुनेछ
केवल देख्न चाहनु, हाँसेको तिमीलाई
किनकी
तिम्रो हाँसोसँग मेरो साइनो गाँसिएको छ ।
तिमी कतै हाँस्नु, र
म कतै रुनुमा पनि
गहिरो सम्बन्धको अर्थ छ
एकापसमा लुकाछिपी सही
हामीले आँशु र हाँसोको दुई पाटे
एउटा सिक्का तयार गर्नुछ;
जो तिमीलाई उपहार
जसले, किन्नेछ अरु हाँसोहरु
र, म अनुभूत गर्नेछु महँगो हाँसो
त्यहाँ पनि आँशुको पाटोमा वसेर;
साइनोको गजवको परिभाषाम बाँधिएको छ
किनकी
तिम्रो हाँसोसँग मेरो साइनो गाँसिएको छ ।।
त्यही सिक्काले –
धेरै मूल्य चुकाउन चाहन्छु,
धेरै उज्यालो खरीद गर्न चाहन्छु
तिम्रो हाँसोको लागि ।
चहर्याएर मन धेरै
पोखिएर धेरै आँशुहरु, रित्तिएपछि म
शीतल दिने त्यही हाँसो न हो
जो हाँसो बनेर प्रवेश गर्छ
र आँशु बनेर प्रस्थान गर्छ
किनकी
तिम्रो हाँसोसँग
मेरो यही साइनो गाँसिएको छ ।।
तिमी हाँसेर बाँच्नलाई मेरो आँशु चाहिएको छ
म रोएर बाँच्नलाई तिम्रो हाँसो चाहिएको छ
तिम्रो हाँसोसँग
मेरो यही साइनो गाँसिएको छ ।।।
बागलुङ, हाल ओस्टण्डे बेल्जियम ।
१२ मार्च २०१३
कुमार सिंखडा – बिहान
(बाल कविता)
उठ उठ साथी हो !
हेर आकासमाथि हो!
घाम झुल्केको देखेर
भाग्यो टाढा राति हो।
आकास हिमाल सूनौलौ
बादल रातो रमाइलो
झलमल्ल चम्केर
घामले छर्यो ज्योति हो।
तल खोंचमा कुहिरो छ
माथि बादलको धुइरो छ
निलो सेतो पहेंलो
संसार कति जाती हो।
गौंथली पार ताप्दछन्
भँगेरा बिस्कुन ताक्तछन्
सुगा ढुकुर रमाउँदै
गाउँछन् नानाभाँती हो।
मकै सिरौंला चपाउँदै
तारे माले धपाउँदै
गैरी खेतमा जाँदैछन्
दँगेरेका ताँती हो।
घामले हतार गर्दैन
ढिलो पनि हुँदैन
चहार्छ एकै दिनमा
आकासको छाती त्यो।
हामी पनि हिंड्नुछ
बाटो गहारो काट्नुछ
मिलिजुली धैर्य गरी
लक्ष्य पुगौं साथी हो।
मनिता लिम्बु – भावशुन्य
न छ रीस न त छ आरीस
न छ दुःख न त छ कुनै चिन्ता
थाहा छैन कुन्नि किन
आजकल भावना त शुन्य छ…
न दुख्छ चोटले न लाग्छ बचनबाणले
न छुन्छ हर्षले न त विस्मातले
थाहा छैन कुन्नि किन
आजकल Continue reading “Manita Limbu – Bhabshunya”
मदन राई – च्याङ्गबाको मन
कैलेकाही त,
च्याङ्गवाको मन भताभुङ्ग फाट्छ
कुईरोमा अलमलिन्छ उस्को मन
धेरै टाढा.. टाढा सम्म डुलेर,
फेरी चौंरीको आङ्गमा ठोकिन्छ उस्काआँखा,
अनि हिमाल देखी पनि पारी.. सम्म
डुलाउन चाहन्थ्यो च्याङ्गबाले आँखा
तर, बाधक भैदिन्छ निर्मम् उभिएका टाकुराहरू
घुपिका पोथ्राहरूसँग औंधि रीस उठ्छ उसलाई
किनकि जैले तैले पनि उस्कै अगाडि
आँखा तरिरहन्छ ।
कैलेकाही त बिद्रोह पनि जाग्छ उस्लाई
कि भताभुङ्ग पारीदिऊ यी हिमालहरूलाई ?
ति खोंजका श्रृङ्खलाहरूमा
पत्रपत्र पल्टाउदै च्याङ्गबाको मन
कहिलै नभरीने माना पाथि जस्तो
खाल्डा परेको उस्को मन
अब ता थामिनसक्नु जत्तिकै भएकोछ
कि अब त आँखाको झटाराले छिटोछिटो
उक्लिएर माथि टाकुरामा
अनि गजधम्म उभिउं सगरमाथा भएर …।
विजय पुन – एकै छिनको कुरो
एकै छिनको कुरो त थियो,
तिमीले हुन्छ भनेको भए,
त्यो कफीको बाफ
यो चिसो साझमा हराउने थिएँन,
डारलिंग हार्बर* को त्यो बिघ्न
अल्लारे मौसम,
किन चौपट्टको सन्नाटा हुन्थ्यो र,
हुनत,
अत्ताउने Continue reading “Bijaya Pun – Ekai Chhin Ko Kuro”