सन्जु बजगाईं – मुर्कट्टाहरु
मुर्कट्टाहरुको राज्यमा
भेटिन्नन् टाउका बोक्ने नागरीकहरु
र,
भेटिन्न आँखाहरु अनि थलथलाउँदा तिनका मगजहरु !
भेटिन्छन् त केवल
छातीभित्र उम्रिएको ओढाराकार मुर्कट्टे मुख
कहिल्यै नभरिने
अतृप्त मुर्कट्टे पेट ।
मुर्कट्टाहरुको राज्यमा
छिनालिएका छन् टाउकाहरु
गिडिएका छन् गर्धनहरु
अनि
थुनिएका छन् गोटागन्तीमा
कयांैजोर आँखाहरु
अनि कयौं गोटा गर्धनहरु
खिया परेका चिहाने बाकसहरुमा
र केवल
छोडिएका छन् मुर्कट्टे स्वरुपहरु
यत्रतत्र र सर्वत्र ।
दिनहरु बन्द छन् मुर्कट्टे राज्यमा
तर बजारहरु मस्त छन् रातभर
छ्यापछयाप्ती क्षितिजपारीका दोखहरुको
सिक्के उपस्थितिमा ।
आमाको मोलतोलाईको चर्काचर्की
दोखहरुका सिक्के आवाजको सनसनाहटले थिचेपछि
धामीझाक्री समेतका टाउकाहरु
निमिटयान्न बिलाएका छन् ।
मुर्कट्टे राज्यमा,
के सिक्के तालमा धामीझाक्री
मुर्कट्टे नाच नाच्न थालेकै हुन् ?
खै ! दोख मन्छाउने मन्त्र कसले फुक्ने ?
लौ न ! कस्तो अत्यासलाग्दो ?
ए ! मुर्कट्टे राज्यका नागरीक हो,
तिम्रा टाउकाहरु थुनिएका चिहाने बाकस खोई ?
तेजिला आँखाहरु र खँदिला मगजहरु खोई ?
के तिम्रा आँखा र मगजहरु बिकेकै हुन ?
यस्तो त हुनै सक्दैन ।
तिम्रा गर्धनहरुको अभावमा
तिम्रो राज्य मुर्कुट्टे भएको छ
कमजोर भएको छ
हेपिएको छ
तर्सिएको छ
अर्धमुर्छित भएको छ ।
खिया लागका चिहाने बाकसबाट
एकपटक चिहाएर त हेर
तिम्रो मुर्कट्टे राज्यको घिनलाग्दो स्वरुप
यहाँ,
आँखा नभएका अर्ध शरीर
ठेलमठेल गर्छन एकअर्कामा
कोर्तछन्–चिर्तोछन आफ्नैलाई
र चिच्याउँछन्
पीडा पोखेर आधारातमा ।
त्यसैले,
खिया लागेको फलामे बाकस तोडेर
निकाल तिम्रा गर्धन बाहिर
अनि
फर्काउ तिम्रा आँखाहरु
ती खँदिला मगजहरु
ए! ब्युँत अब मुर्कुटे स्वप्नबाट ।