नेपाली कविता को बिशाल संग्रह
धुस्वां सायमि – राजीको नाममा
(रचना द्वैमासिक)
तिम्रो
आगमनको सूचना
जब मेरो घरसम्म पुर्याउँछ हावाले
मेरो आँगन
तिमीलाई अभिवादन गर्न
एक्लोपनको उदासी भुलेर फक्रिन्छ
र, मलाई यो
पनि थाहा छ –
जब-जब म सोच्दछु तिमीसम्म आउन
तिम्रो बगैंचामा फक्रिरहेका साना फूल
सुगन्ध छोडेर ओइलाउँछन्
तब मलाई थाहा हुन्छ
मलाई देखेर
तिम्रो मुहारमा फक्रिएको जून
केवल
एउटा मुखौटा हो
जुन शिष्टतावश
तिमी मलाई देखाउँछयौ ।
धुस्वां सायमि – धोखा
तिमी
दिन्छौ धोखा
सदा मलाई
धोखा खानु
मेरो आदत हो
तर मलाई
चोट लाग्दछ
त्यससमय
जब तिमी दिन्छौ
धोखा
गलत ढङ्गबाट
सही बाटो
तिमी जान्दैनौ कहिल्यै ।
बस्यस्तो गर्नुमा तिमी
आफू Continue reading “Dhooswan Sayami – Dhokha”
धुस्वां सायमि – शब्द
(रचना द्वैमासिक)
यी शब्द जो छन्
भगवान् पनि हुन्
शैतान पनि हुन्
तर आज आएर
मानव बनेका छन् यी ।
हेरुँ आज
शब्द मानिस बनेका छन्
र, मानिस पनि शब्द बनेका छन् ।
कुनै समयमा
शब्द आत्मा थियो
आस्था थियो
तर आज
भड्किएको छ शब्द ।
बस, यी दिनहरूमा
शब्द खेलाडी बनेका छन्
किनभने
मानिस यीसँग खेल्दछन् ।
जब सही हुनेछ
आधुनिक कालको मानिस
शब्द
सत्यम्, शिवम्, सुन्दरम् हुनेछन् ।
धुस्वां सायमि – लास
(नेपाल साप्ताहिक)
मेरो
एउटा ‘म’ छ
यहांको स्थितिमा
सदा आफूलाई मरेको पाउंछ
तर सधैका लागि
कहिल्यै यो मर्दैन
र, यो बांचेर उठ्छ/जिउंछ
मेरो
एउटा ‘म’ छ
यहांको स्थितिमा
सदा आफूलाई मरेको पाउंछ
तर सधैका लागि
कहिल्यै यो मर्दैन
र, यो बांचेर उठ्छ/जिउंछ
किनभने
तयार छैन
म आफैलाई यसरी मरिदिन
कुनै प्रकार जीवनलाई घिसारिरहन्छु
यही अवस्था आज
यस देशको क्रान्तिको छ,
र, प्रजातन्त्रको पनि
यहा सधै आन्दोलन हुन्छ
तर सधै प्रजातन्त्र मर्दछ
सत्य भनु त
यहा
प्रजातन्त्र कहिल्यै जिउंदो रहन्न
केवल त्यसको लास
जीवित छ आजपर्यन्त ।
धुस्वाँ सायमि – संघर्ष
कस्तो संघर्ष हो यो हाम्रो
जहाँ जीत पनि
शंकाको सुविधामा मुर्झाउँछ ।
सम्झौता भएर पनि
कहलिन्न सम्झौता यो
सम्झौता नै होइन यो
केही भन्न पनि सकिँदैन ।
त्यतिबेला
लाग्नथाल्छ Continue reading “Dhooswan Sayami – Sangharsha”
धुस्वां सायमि – महानगर
एउटा
सहर
महानगरका हरेक मानिस
कहिल्यै
सीधा र सही तरिकाले बाँच्दैनन् ।
उनीहरू आफू
आफ्नै र अरू कसैको
संकेत-निर्देशनमा
सदा
हिँडेर, सोचेर र बोलेर बाँच्दछन् ।
यसरी
कहिलेकाहीँ
सीधा बाटोमा हिँडेर सही बोल्दछन्
उनीहरू
डराएर/हड्बडाएर
त्यस बाटोलाई छोड्दछन्
र कोही मानिस
जो सीधा बाटोलाई
सही बाटो मानेर हिंड्दछन्
यस्ता मानिसहरू जीवनमा मार
र हार खान्छन्
हरेक
सहर
महानगरको जीवन
वक्रपथमा हिंड्छ
यही वक्रपथ हो ?
सहरको जिन्दगीको चक्रपथ ।
उनीहरू
सदा-सदा
वृत्त परिधिमा नै घुमेर
बाँच्दछन्
उनीहरूलाई
जीवनमा कहिल्यै
केन्द्रविन्दु प्राप्त हुँदैनन् ।
हरेक
सहर
महानगरको बाटो
गलत यात्रामा खुलेको हुन्छ ।
साभार: जनमत कविता खण्ड १ २०६४
