म अहिल्यै त नमरुँ, नमरुँ !
मेरो यही एउटा इच्छा, यही एउटा पुकार
एउटै यो जिउँदो गुनासो, रहीरही ठुँग्ने यो
एउटै पीर—
म नमरुँ, अहिल्यै नमरुँ !
मैले नहिर्काई चित्तै नबुभ्mने गरी थाहा पाएँ—
मेरा यी पाखुरामा कुन बल लुकेका रहेछन्—
म वालिजत्तिकै बली रहेछु—मलाई हटाउन रामले जस्तै
लुकेर प्रहार गर्नुपर्ने रहेछ ।
त्यसैले मेरो यो भुजाको बलले,
मेरो हृदयमा जागेको जहरिलो घृणाले,
मेरो धारिलो मस्तिष्कको चोटले
मेरो दुश्मनमाथि म आफ्नो पनि माया मारेर
निस्फिक्री नबज्रेसम्म,
मलाई मारेर आजसम्म बाँचिरहेका दुश्मनलाई
लम्पसार पार्दै—
हत्ते देखाएर उसको मन पगाल्नपट्टि नलागेर
साथै उसले सोझै मसँग मागेको प्रहार
नदिएसम्म
म नबिलाऊँ, नडगूँ !
म अहिल्यै त नमरुँ !
मेरो एउटै यो जिउँदो गुनासो
नमरेको यो धोको, यही एउटा धीत
म अहिल्यै त नमरुँ, नमरुँ !
अहिल्यै त नमरुँ !