सुजन बुढाथोकि – जमिनहरु
एउटा सिङ्गो आसमान खसेर
अनि एउटा सिङ्गो आकास बसेर
थिच्छ,
किच्छ
अनि
कुल्चन्छ
जमिनहरुलाइ
अनि जहाँ तात्तिएर
जमिनहरु बाफ्फिएर
अनि निसास्सिएर
हृदयघात भएर
जमिनहरुलाइ,
जहाँ जमिनहरुबाट
अन्तिम पटक
बिरक्त बाफ उढ्दछन ।
नेपाली कविता को बिशाल संग्रह
सुजन बुढाथोकि – जमिनहरु
एउटा सिङ्गो आसमान खसेर
अनि एउटा सिङ्गो आकास बसेर
थिच्छ,
किच्छ
अनि
कुल्चन्छ
जमिनहरुलाइ
अनि जहाँ तात्तिएर
जमिनहरु बाफ्फिएर
अनि निसास्सिएर
हृदयघात भएर
जमिनहरुलाइ,
जहाँ जमिनहरुबाट
अन्तिम पटक
बिरक्त बाफ उढ्दछन ।
शरण आँसु – माटो र म
माटोमा टेके पछि
मैले माटोमा
अलिकति प्रित रोपें र
माटोलाई किमार्थ
सस्तो ठानिन
किनकि त्यसमा जीवन उम्र्यो /
माटोलाई सुँघेपछि
मैले माटोमा
अलिकति विश्वास रोपें र
माटोलाई किमार्थ जाबो ठानिन
किनकि त्यसमा जीवन फुल्यो /
माटो
मेरो मुटुको र
मुटु – मेरो माटोको,
त्यसैले
अलिकति उच्छ्वास रोपें –
माटोमा
अनि माटोमै जीवन ढल्यो /
मैले भेटें:
यो अदृस्य जीवन भोगाइको
अधि बाटोमा –
माटो र म
अधि कारण र अधि अकारण
टोलाइरहेको /
ए, धर्तीका जीउँदा मान्छेहरू हो ,
हेर त !
कथा भित्रको अकथा
जीवन पर्याय निर्जीवन –
स्वर्गीय माटोको /
म एउटा सहीद-
प्रीय माटोको ,
माटो मेरो
रगतले सिंचेको //