बिवश बिप्र – हो ! साँच्चै म हराएको छु !
यि हरित-लतीका बिचैबिच
रङ्गको बासना मगमग छर्दै,
कोमल परागहरु
माटोका कण-कणमा सेचन गरेर
कल-कल गरी सुसेली हाल्दै,
यात्राको माधुर्यता नाप्दै,
आफ्नै गतिमा
उनि बहिरहेछिन !
अनि बहिरहेछिन !
गुप्तेस्वर भित्र
एक्लो म…
उनको गुन्जन कानका भित्ता भित्तामा ठोकिएर
छङ ! छङ !छङ !छङ !छङ !छङ ! छङ ! छङ ………..
कहाँ हो कहाँ …………???
म भन्दा धेरै तल
पातल भन्दा धेरै मुनी
म पुग्न सकिन….
कहिल्यै पुग्न सकिन….
माटोकै भित्ता त होलान नी ??
मैले देखेका जस्तै ढुंगा त होलान नी ??
ओहो !ति ढुंगाहरु त सार्है भाग्यमानी पो होलान ….
न डर….
न चिन्ता ..
न पिर …
न बेदना…
उनि बस्ने स्थान भरि
यता….
उता….
जता…
ततै….
कति स्वतन्त्र होलान …. ??
तिनिहरु ….
वा,
त्यो छङ ! छङ ! गर्ने आवाज
ति ढुङ्गा र माटोको गुन्जन पो हो कि ?
अथवा उमङ्गको मन्चन पो हो कि ?
यसरी,
मनको एक्लो दर्शक बनेको म
आज हाँसेको छु !
साँच्चै म हराएको छु !
हो साँच्चै म हराएको छु !
कहाँ कहाँ……………..?????
(Sent to Sanjaal Corps via Email)