बिमल राई – शितल बतासभित्रका कुरुप झोँका
यो संदिग्ध आकाशको ओतमुनी
गल्लि र बस्तिको उष्ण साम्राज्यमा
वर्तमान म असहज छु
मैले टेक्ने धर्तिको यस फाटक भरी
म, र
मेरै आँगनसँग खेलेका
ति आत्मियताहरू
अनायास
हृदयको आयतनमा धरधरी
फाटेको यो क्षण
बिध्न, असामानजस्यतामा
चोरिएको छु ।
चर्किएको छु । ।
मन र मष्तिश्कको लाभामा
समयको कुन असति इकाइबाट
म र म हरूको बगैंचा,
बन्दैछ रे छातिबाट ओझेल
टेक्दै आमाको आलो बेदना
च्यात्दै कुलको बंशावली
टेक्दै पितृत्वको नाङ्गो बक्ष्यस्थल
पलायमान छ बिक्षिप्त मनहरू
भाग्दै
उ र उ हरूको जत्था ।
बिचराहरू त्यो कालो अन्धकारमा
खै कहाँ होला ?
च्व”” च्व””
कठै तिम्रा, अधुरो पाइलाहरू
पुर्बजले सुम्पेको आगाध सडक छाडेर
बन्धकी बाटोमा मौजाद छौ रे
दुइटा कृतिम शब्दको नासो बोकेर
एक रातको रमझममा छौ रे
आजभोली ,
चढ्दै मानसिकता आत्मग्लानिको
अनि
हिनताबोधका बाइपंखी उड्दै
सिंहमरमरको जादुगरी स्वपनिल सपनामा
अ-बिवेक सुत्नुको अर्थ के ?
माथको बन्द आँखा तकियामा लडाइ
नहिड प्रलय जीवन
नहेर्ने तिमीहरू स्वेत इतिहास
मात्र देख्छैा खुनी कलम
अँध्यारो कहानि लेख्ने
त्यो महाभारतका बिभत्स पात्रहरूलाई
तर
एकांकीको पर्दाहरू लत्रिसक्यो
उघार पर्दा उघार
च्यात्दै मस्तिष्कको मौलिक रागमा
ओढेर समय
टोकेर जलपहरू
छरिदेउ प्राकृत शब्दका रागहरू
आफ्नै विवेकको सघनता भित्र
बर्तमानका विवेकहरू
र,
स्पर्श गरि हेर आमाको माधुर्यता
हुनेछौ तिमी, टेकिएको एउटा फूल
लाछिएको उपेक्षित एउटा हाँगा
नपल्टाइ इतिहासका स्वेत पानाहरू
केवल तिमी,
घडिभित्र टाँसिएको काँटा
आँधि तुफान बीचको अन्धो धावक
नपुग्ने टाकुराको गन्तव्यमा
एउटा असभ्य जिवन लडन सक्छौ ।
रोक ! रोक !!
टक्क उभिएर, नरोक भित्रि आँखाको गहिराइ
टाँस छातिमा समय बिगतका लम्बाई र चौडाईहरू
त्यो प्रहरको साइत
बाल्दै टुकिले बुझ्ने छौ
गौरवशाली इतिहासका चमक
बैभवशाली बंशजका स्वर्निम अक्षर
शुन्दर सस्कारका बिम्बहरू
यसर्थ,
फर्केर आऊ
आफ्नै आकारमा रम्नु
आफ्नै ओजस्विता चम्काउनलाई
जहाँ तिमी प्राकृत बनेर बाँच्ने आकाश छ
अनि,
धर्ति र आमाका कैयौ भविष्यहरू छन ।