नेपाली कविता को बिशाल संग्रह
राकेश कार्की – हाम्रो देशमा
हिर्काए, चुटे, पडकाए गोली हाम्रो देशमा
बौलाही खेले रगतको होली हाम्रो देशमा
सफाया भए नमान्ने जति मान्नेको उही गति
डरले करले बोक्नै पर्छ झोली हाम्रो देशमा
भोट पाउने जिते, नातालाई ताने, भए सरकार
अझै बाँकी छन् धम्कयाउने टोली हाम्रो देशमा
संविधान लेखने कापी र कलम विदेशी हातमा
अन्यायमै छन् कति, के होला भोली हाम्रो देशमा
इन्जिनियर राकेश कार्की – आयो आयो मंत्री आयो
आयो आयो मंत्री आयो
कति लामो पुच्छर ल्यायो
देश त खायो खायो
हात लम्काउदै विदेश धायो
चटकेले छडी हान्यो
जे जे भन्यो त्यही मान्यो
लाखौँ लाखको खेला जान्यो
दुत व्यापारी सबै तान्यो
हेरौँ अब के के तार्यो
आधी जस्तो पुच्छर झार्यो
जोकरहरु वरीपरी
चाप्लुसी र चाकरी
आउने पाउने देखायो
खाँदै ख्वाउँदै घुमायो
के के नशा पिलायो
के तालले मंत्री मिलायो
यता उता र्याङ ठ्याङ
पैसै पैसा छ्याङ छ्याङ
ल्याउने लाने खुलायो
थपडीवालालाई भुलायो
देश बिदेश तिन्कै भो
धुर्त्याई दाउपेच फन्कै भो
मंत्रीले खबर पठायो
चटकेले पगरी लगायो ।।
इन्जिनियर राकेश कार्की – दरबार र झुप्रो
के दरबार अब झुप्रो बन्छ त ?
या झुप्रो दरबार जस्तै बन्छ त ?
आन्दोलन आयो हट्यो दरबार
अब झुप्रो चाहीँ के हुन्छ त ?
नाम बदलियो दरबारको
के झुप्रोको नाम पनि बदलिन्छ त ?
दरबारबाट निस्कनेलाई दिएको सुरक्षा
के झुप्रोमा बस्नेलाई मिल्छ त ?
इतिहास पढियो दरबारको
के झुप्रोको पाठ पनि पढाईन्छ त ?
छोडीएको दरबारभित्र अनगिन्ती
झुप्रोहरुलाई सजाइन्छ त ?
दरबारको भविष्य सकियो भन्छन्
झुप्रोको भविष्य कतातिर ?
दरबार निभेपछी झुप्रो बल्छ की
या दुबै जाने हो अन्धकार तिर ?
लस् एन्जेलस्
इन्जिनियर राकेश कार्की – देश आफू भैदिए (कविता)
आफ्नो माया त सबलाई रैछ
परिवारको पनि माया हुँदो रैछ
देश आफू भैदिए कस्तो हुन्थ्यो
परिवार देश भैदिए कस्तो हुन्थ्यो
देशको भविष्य नेताकै हातमा
बुद्धिजिवी, श्रमी छ छैन साथमा
निकै सोचि सम्झी रुपरेखा कोर
माया भए देशको, लोभ-लालच छोड
हतियारको नालमा नेपाली बर
नमान्ने नसक्ने जति जिउँदै मर
शान्तिले बाँच्न पाए कस्तो हुन्थ्यो
नेता पनि जनता भए कस्तो हुन्थ्यो
देशको रीतिथिति मिलाउने नै प्यारो
सोझासाझालाई हुन्नथ्यो होला गाह्रो
लुटे हप्काए तर्साए नेपालीको आँसु
नेपाली भए पक्कै पुछ्थ्यौ त्यो आँसु
ठूलो हाब्रे मुखनेर सानो देश खुल्ला
जरा काटे आफ्नो छिमेकी नै फुल्ला
कतिन्जेलको देश आफ्नो जति सके
नेता नेताले आफ्नै सोचमात्र बोके
इन्जिनियर राकेश कार्की – महाकवि देवकोटाको सम्झनामा
सात समुद्रलाई च्यातेर हेरेँ
अहा मैले त्यो प्यारो नेपाल देखेँ
माटो ढुंगाले बोलाईरहेको
महाकविको तस्विर टोल्हाईरहेको
लक्ष्मी पुजाको दिन रमाइलो
देउसी Continue reading “Rakesh Karki – Mahakabi Devkota Ko Samjhanama”
इन्जिनियर राकेश कार्की – बहु-उपप्रधानमंत्री र माइक
मेरो साथी माइक
मेरो देशमा बहु-उपप्रधानमंत्री
सोध्छ सोध्छ जस्तो लागेको थियो
किन चासो त्यसलाई
मेरो साथी भएर होला
एकदिन त सोधिहाल्यो
“किन तिम्रो Continue reading “Rakesh Karki – Bahu Upa Pradhanmantri Ra Mike”
इन्जिनियर राकेश कार्की – झोला
एकदिन सबैले मर्ने चोलामा हजुर
खरानी भइ बग्ने खोलामा हजुर
व्यर्थ रहेछ तँ भन्दा म धनी भनि
सेखी गर्नु सुनको तोलामा हजुर
आउदा खेरि रित्तो हात जादानि उस्तै
घुमिरहने Continue reading “Rakesh Karki – Jhola (Nepali Gajal)”
इन्जिनियर राकेश कार्की – शक्ति
दया, ममता र माया रत्तिभर पनि छैन
जति बुक्काए पनि संतोष लिंदै लिन्न
फ्वाँ फ्वाँ गर्दै उर्लदै आउँछ छाल सरी
अबोध नि:साय निमोठ्दै निल्छ काल सरी
आशिष भन्दै कठोर मुठ्ठी Continue reading “Rakesh Karki – Shakti”
इन्जिनियर राकेश कार्की – बोल्यो की पोल्यो हजूर (गजल)
रमाएथ्यौं जब लाग्याथ्यो जुवातासमा डढेलो
छुवाछुत जातपात जाली बद्मासमा डढेलो
खै क्षणिक खुशी कतिन्जेललाइ हुन्थ्यो र
छड्के हानी सल्कियो मिठो आशमा Continue reading “Rakesh Karki – Bolyo Ki Polyo Hajur (Nepali Gajal)”
राकेश कार्की- उखेलेर परेली सिलिक्क राम्री
उखेलेर परेली सिलिक्क राम्री
पाउडर क्रीमले टिलिक्क राम्री
कसो कसो गरेर आफुले आफ्नै
फोटो खिच्छिन् किलिक्क राम्री
समाजलाई हानेको फेशन जानेको
पुतली नै जस्तो झिलिक्क राम्री
हाउ भाउ कटाक्ष अँध्यारोमा पनि
दियो झैँ बलेकी पिलिक्क राम्री
हेर्नेको नजरमा छुनेको मुटुमा
घाम झैँ झुल्किने मिलिक्क राम्री
इन्जिनियर राकेश कार्की – मंत्रीज्यू कसरी भो समानता
मंत्रीज्यू
कसरी भो समानता
जब बिचरो सिपाहीले
सधैं बुट बजारेर हजूरलाइ
स्यालोट ठोक्नु पर्छ भने
हजूरको विदेश भ्रमण
किन समान छैन
पसिनाले रुझेर भारी बोक्ने
भरीया दाईको
उकालो ओरालोसंग ?
हजूरको बोलाई हाइफाइ छ
हजूरको बसाई हाइफाइ छ
डुलाई खवाई हिडाई पियाई
लवाई हँसाई सुताइ रिसाई
सबै सबै हाइफाई छ
समानता नारामा हुँदोरैछ
संविधानको धारामा हुँदोरैछ
समानता भाषणमा हुँदोरैछ
समानता रासनमा किन हुन्न ?
समानता शासनमा किन हुन्न ?
लस् एन्जेलस्
इन्जिनियर राकेश कार्की – परेड (गीत)
परेड खेल्दाखेल्दै जिन्दगी बित्ने भो
बन्दुक भिर्दाभिर्दै जिन्दगी बित्ने भो ।।
आफ्नै दाजुभाई संग म कति लडुँ
आफ्नै दिदीबैनी कुल्ची अघि कता बढुँ
तोडफोड गर्दागर्दै जिन्दगी बित्ने भो
नाराबाजी गर्दागर्दै जिन्दगी बित्ने भो ।।
न त हरियाली न त फुल फुल्ने
न त उद्योगधन्दा न त स्कूल खुल्ने
टायर बाल्दाबाल्दै जिन्दगी बित्ने भो
देश बन्द गराउँदै जिन्दगी बित्ने भो ।।
गाउँ बस्ती हाँसो खुशी बाड्न पाए पो
आनन्दले पखेटा फिजाई उड्न पाए पो
खाई न पाई हजुर जिन्दगी बित्ने भो
छालाको टोपी लाइ जिन्दगी बित्ने भो ।।
लस् एन्जेलस्
इन्जिनियर राकेश कार्की – नेपालको गीत गाइरहेका
बिहानै झिसमिसेमा हलो काँधमा हालेर
हरुवाहरु नेपालको गीत गाइरहेका
गाईबस्तु धपाउदै मकैभटमास चपाउदै
चरुवाहरु नेपालको गीत गाइरहेका
हिल्याएको खेतमा लस्करै रोपारेहरु
धान रोप्दै नेपालको गीत गाइरहेका
साँझमा खेतालाहरु भर्खरै रोपेको बीउ
झिक्राले छोप्दै नेपालको गीत गाइरहेका
खोलापारि हाटबजारमा दमाइँ र दमिनी
लुगा सिउदै नेपालको गीत गाइरहेका
स्कुलबाट फर्केका विद्यार्थी ढुङ्गेधारामा
पानी पिउदै नेपालको गीत गाइरहेका
आरानमा फलाम पिट्दै कामी दाइ
पसिना पुछ्दै नेपालको गीत गाइरहेका
ठाडो उकालोमा भारी बिसाएर भरियाहरू
ढिँडो मुछ्दै नेपालको गीत गाइरहेका
सिपाहीहरु, प्रहरीहरु नेपालको झण्डालाई
सलाम ठोकेर नेपालको गीत गाइरहेका
केटाकेटी देखी बूढाबूढीसम्म ठूल्ठूलो स्वरले
राष्ट्रप्रेम पोखेर नेपालको गीत गाइरहेका
इन्जिनियर राकेश कार्की – न अमेरिकन भए न नेपाली भए
कुर्सीको मोह हुनेहरु अध्यक्ष भए
बचेका खुचेका सबै उपाध्यक्ष भए
पैसा पैसा भन्ने कोषाध्यक्ष भए
कुनै न कुनै पदका दक्ष भए
न अमेरिकन भए न नेपाली भए
एउटा न एउटा संस्था खोली भए
घुमाउन जान्ने महासचिव भए
समाएर तान्ने सचिव भए
छाती फुलाउन मन लाग्ने सल्लाहकार भए
पद नभेट्नेहरु सबै हल्लाकार भए
न अमेरिकन भए न नेपाली भए
सकेसम्म दाउपेच चाली भए
चेसका गोटीजस्ता सदस्य भए
संघसंस्था नओड्ने अदृश्य भए
जताततै मुन्टो घुसाउने पदेन भए
जसरी पनि घुस्न खोज्ने जेनतेन भए
न अमेरिकन भए न नेपाली भए
पहिले नभेट्ने बल्ल यसपाली भए
इन्जिनियर राकेश कार्की – गिलासको झमझम मै छु (गजल)
घेरा दिने भित्तो मलाई घरजम मै छु
भीडमा गिलासको स्वादिलो झमझम मै छु
खाली र रित्तो मन ननाचे के भो र
त्यो पाउजुको झन्कारको छमछम मै छु
वाह वाह भन्छन् फ्याँकछन् पैसा हुर्र
हीरा र मोतीको अहा चमचम मै छु
यो भित्र पीडाले नहाँसे के भो र
बाह्य त होहल्ला सहित रमझम मै छु
यस्तै भयो कल्ले र भो एक्लो भन्छ
टिक टिक समयको चालको हरदम मै छु
————————————-
बहर : सरीअ
सूत्र : मुस्तफ्इलुन्++ + मुस्तफ्इलुन् + मफ्ऊलात
SSIS SSIS SSSI
————————————
इन्जिनियर राकेश कार्की – चरी कति राम्री (बाल-गजल)
लु खेलु यता आउ चरी कति राम्री
चिटिक्क अहो सुन्दरी कति राम्री
ति रङ्गिन मोहक सबैतिर झलझल
सजाइ पखेटा भरी कति राम्री
कुरा अति प्यारो सुनाइन चिरबिर
छ गुञ्जन नानाथरी कति राम्री
फुरुक्क हुदै फुर्र फुर्र उडेको
बतास चलाइ सरसरी कति राम्री
बसेछ नि हातमा मुलायम कस्तो
खुशी कि तिमी हौ परी कति राम्री
——————————————-
(बहर : मुतकारिब मुसम्मन् मक्बूज ख
सूत्र : फऊलु++ + फऊलुन् + फऊलु++ + फऊलुन्++++
ISI ISS ISI ISS )
——————————————-
इन्जिनियर राकेश कार्की – हिउँ परे कस्तो होला (बाल-गजल)
हिउँ परे कस्तो होला
छे्उमै झरे कस्तो होला
फुस् फुस् रूई जस्तै अहो
पोल्टा भरे कस्तो होला
हिम घर बनाएर
फु फु गरे कस्तो होला
हात गोडा फिँजाएर
लडी छरे कस्तो होला
हिँउको त्यो चउरमा
मने चरे कस्तो होला
माथी फ्याँकी हिउँ डल्लो
ठाउँ सरे कस्तो होला
लेखे जस्तै सुने जस्तै
देखे हरे कस्तो होला ।।
– लस् एन्जेलस्
इन्जिनियर राकेश कार्की – बिन्ती (गजल)
नसोध मेरो जात बिन्ती
नछुटाउ मेरो हात बिन्ती
हाँसीरहन देउ मुटुलाई
नगर कत्ति घात बिन्ती
झ्याङि्न देउ जीन्दगानी
नचुँड एउटै पात बिन्ति
खुशीले फिँजाउ फूलैफूल
सजाउ मेरो रात बिन्ती
चाखी राखन देउ जवानी
लाग्नदेउ मलाई मात बिन्ती
इन्जिनियर राकेश कार्की – बिधुवा
कहिले सरकार पक्षको गोलीले
कहिले सरकार विरोधी टोलीले
श्रीमान् मारीयो, दु:ख बिर्सिगो
बिधुवालाई बाँच्नु पर्ने कस्तो दु:ख यो
डालो, नाङ्लो, कसौँडी रित्तै छरियो
लडीबुडी काखे बच्चा, दूधै रोकियो
छोरा छोरी भोकै रोको हेर्नै गारो
बनी गर्ने मरि गयो छैन चारो
धेरै पढेकि भए हुन्थ्यो जागिर
तर पढेकिलाई पनि छैन जागिर
लामो जिन्दगीको दु:ख हेरि सहनु पर्छ
रित्तो टपरी दुनोमा वेदना मात्र झर्छ
जति रोए पनि आँसु सकिन्न
श्रीमन्तले छोडि गयो फेरि फर्किन्न
मार्नेको जित भयो, मर्ने शान्त भो
बिधुवाको मुटु रुँदै चल्ने भो
इन्जिनियर राकेश कार्की – दोधार (कविता)
लस् एन्जेलसका साथीहरु जम्मा भयौँ
नयाँवर्ष दशैँ क्रिस्मस् मनायौँ
साँगीतिक साँझ सिनेमामा रमाउँदै
पार्टी डिजेमा कम्मर मर्कायौँ
सेलिब्रेटिजहरुको शहर यो
ब्रिफकेश बोकेर ब्लाक टाई लगायौँ
खितितिति खित्का रमाइलो गफै
विकसित देशमा चाला अर्कै
को भन्दा को कम हामी जम्मै
कस्तो कस्तो हेर फेशन आम्मै
एकादेशका राजकुमार राजकुमारी जस्तै
गगनचुम्बी महल हामी मस्तै
चिप्लिने कारमा आइफोन जोडी
हाइ हेलो ह्वाट्स अप बडी
कोठामा आएँ मस्त निदाएँ
सपनीबीच कता कता हराएँ
झुम्रो बेरी झुप्रो भित्र
अन्योलमा परेका करोडौँ मित्र
कुप्रो परी तोक्मा टेक्दै
सकी नसकी डोको बोक्दै
खुइय्या लामो सुस्केरा हाल्दै
बाढी पहिरो भीर छिचोल्दै
फाटेको कछाड पसिनै पसिना
सुत्केरी स्वास्नी लालाबाला मसिना
भोक खप्न नसकी केटाकेटी रोको
केवल एक पेट खाने धोको
घेरा फाट्या ढाका टोपी
दर्द वेदना छातीभित्रै छोपी
आँसुका ढिका डिलमै रोकी
हिँड्दैछन् झिनो आशा बोकी
टण्टलापुर घाम हत्केलाले छेक्दै
माथी आकाशमा टुलुटुलु हेर्दै
चिलगडी चिलगडी भन्दै कराइ
नाङ्गो पाखाभरी धेरै भरिया दाइ
कठै ! कति दु:ख मनै बिझाइ
बररर आँशु झर्यो मुटु चह-याइ
करोडौँ नेपालीको अनुहार उस्तै
एउटा एउटा मुहार हाम्रै जस्तै
आश गरी हामीलाई हेरेजस्तो लाग्यो
हाम्लाई पनि नबिर्सनु भनेजस्तो लाग्यो
एउटै मुहान एउटै रगत किन हामी भिन्न
नेपालीले नेपालीलाई गाह्रो माने चिन्न
कोही साथी नाङ्गो पाखामा
कोही साथी लस् एन्जेलसमा
झल्याँस्स बिउँझिएँ
परेँ म दोधारमा ।।
– लस् एन्जेलस्