Tej Bikram Karki – Aarambha

तेजविक्रम कार्की – अारम्भ

मैले मानिसहरूलाई पहिले
यस्तो कहिल्यै देखेको थिईन

भिडमा एक्ला एक्लै सुस्ताइ रहेको
हिउँ झै चिसो
या घाट झै सुनसान

मानिसहरू
जस्तो कि रित्तो पाखो बारी पल्टिए झै
या तारा नउदाएको रात जस्तै
आँधीमा बाटो भुले झै
या तरेलीमा बगर पल्टिए झै
मानौ मुटु भित्र निदाएको लहरहरू जस्तै
मानौ गहिराईमा दबिएको अवशेष जस्तै

मैले मानिसहरूलाई पहिले
यस्तो कहिल्यै देखेको थिईन

निस्तब्ध जङ्गलमा निथ्रुक्क रूझे झै
या मध्य रातमा सुनसा…न चौतारी झै
जस्तै की पहिरोमा सबै आफन्त गुमाए झै
या जन्मने बित्तिकै प्लाष्टिकमा बेरी
फालिएको शिशु जस्तै वेवारिस
मानौ बादल भित्र हराएको उडान जस्तै
मानौ हरियो निचोरिएको जङ्गल जस्तै
या रहरहरूमा चिसो सिरेटो चले झै

मैले मानिसहरूलाई पहिले
यस्तो कहिल्यै देखेको थिईन

धुलो झै फुङ्ङ उडेर
या निभेर उडेको एक धर्को धुवा झै
जस्तै की कतै निभ्नुछ एक निमेष अब
या डुब्नु छ एक आकाश गहिराई
मानौ पारिजातको फुल झै पहिलो बिहानी मै
खुत्रुक्क झरेको सौन्दर्य जस्तै
मानौ मुस्कानमा कतै लेक लागे जस्तै
मैले मानिसहरूलाई
यस्तो कहिल्यै देखेको थिईन
तर
मलाई थाहा छ
यस्तै यस्तै केही नभई मानिसले
आगोको आविष्कार गरेन

– मगलबार, 4 कार्तिक, 2071

Tej Bikram Karki – Lahur Janu Aghi

तेजविक्रम कार्की – लाहुर जानु अघि

कसरी चलिरहेको छ सास?
म हेरीरहेछु भिरबाट तल
भर्खरै खसेको सपना
र सोचिरहेको छु
अचेल मलाई किन निद्रा पर्दैन?

भर्खरै यो सुनसान सडकको सन्नाटा चिर्दै
थला परेर भोक हुईकिएको छ एम्बुलेन्समा
चिरेर स्तब्धता
डढेलो लागेका मान्छेका अवशेषहरू बोकेर
चलिरहेछ बतास
मैले सहरमा आफैलाई लिलाम राखेर
छातीमा उमालेको छु एउटा ढुङ्गा
आमा भन्नुहुन्छ
बाबु तिमीले बाँच्नु पर्छ यॊ भूगोलमा
जिवनको निरास बत्ती बूझाएर
र म सोचिरहकोेछु
अचेल मलाई किन निद्रा पर्दैन?

अचेल मलाई किन निद्रा पर्दैन?
देखेर चलिरहेको बतास
सुनेर लहरहरूको पदचाप
लाम लागेर पासपोर्टका हूलहरू
कठ्याङ्ग्रिएर हरियो भएको
देश
विश्व मानचित्रमा खोज्दैछु आफ्नै अनुहार
र सोचिरहेछु ति आँखाहरू
फर्किएर किन आएनन्?
पिढीमा पर्खिरहेका हजुरबा
हजुरबाको निकोटिन भरिएको चिलिम
चिलिममा जलिरहेको छ रहर
छेउमा बा र उहि पुरानो खोकी
पढेर जिवन मेरो आँखा भरी
बा भन्नुहुन्छ जिवनको लडाई कठिन छ
त्यो भन्दा नि कठिन छ बिर्सिएर हिड्न
तिमी जन्मेको माटो
भन कतै हराएको त छैन?
तिम्रा आँखाहरूमा देशको नक्शा
या पिडाको सिङ्गै पहाडले थिचेर
रोई रहेछौ कि कतै देशको निम्ति

तिमीलाई पनि यस्तो हुन्छकी?
जसरी म सोचिरहेछु
अचेल मलाई किन निद्रा पर्दैन?

– मगलबार, 24 आसाढ, 2071