Simanta Lamichhane – Aakash Haru

सिमान्त लामिछाने – आकाशहरु

हामी सबैलाई ढाकेको
एउटा असिमित आकाश छ
जहाँ बादलका टुक्राहरु
मन फुकाएर घुम्छन
अनि रातमा तारा चम्किन्छन्
चराहरु डुलछन्
यसको कुरा गरि साद्दे छैन
तर कसैले ख्याल गरेकी गरेनन् कुन्नि
यहि आकाशको तल
दौडिरहेका सयौं पाईलाहरु छन्
र तिनको पनि आफ्नै एक्लो आकाश छ
जो यो अविछिन्न आकाश भन्दा भिन्न लाग्छ
नितान्त एक्लो लाग्छ त्यो आकाश
त्यो आकाशमा के के छन्
अन्दाज मात्र गर्न सकिन्छ
दोस्रो कोहिले देख्दैनन
त्यो आकाश को रुपहरु
मात्र त्यहि आँखाले देख्छन
जसका लागि ति बनेका हुन्छन
त्यो आकाशको सौन्दर्य चाख्न
मात्र त्यहि आँखाले मात्र पाउछन
त्यो आकाश को चट्टयांगमा तर्सिन
मात्र त्यहि पाईलाले पाउछन
जति सुकै नजिकिएर हिंड
जति सुकै टास्सिन खोज
यो ठुलो आकाश मुन्तिरको
त्यो सानो आकाश देख्न
सारो गार्हो हुन्छ
यी साना साना आकाश हेर्ने प्रयासहरु
ठुलो आकाश जस्तै असिमित छन्
तर यो सानो आकाश
देखिएको छैन कहिले
कहिले पनि दोस्रो कोहीलाई
आफ्नो दर्शन नदिई
यी साना साना आकाशहरु
बिलिन हुने गरेको छन्
अनि यी सयौं पाईलाहरु
यहि ठुलो आकाश हेरेर
चित्त बुझाउने गरेका छन्

अमेरिका

Simanta Lamichhane – Phool Ani Dhunga

सिमान्त लामिछाने – फुल अनि ढुंगा

मैले सानै देखि अमुल्य भनेर संगालेका
ढुंगा होईन फुल भनेर साँचेका भावहरु
आज कति निस्सार लागेका मलाई
यिनलाई उतारेर येही छोडौ
टाँसिएका छन् यिनीहरु
न बोकेर हिड्न सक्छु
सार्है गरुन्घो भए जस्तो लाग्छ

यिनलाई बोकेर हिड्न नसक्नुमा
शरीरको कमजोरी भएर होईन
मानसिकता कम्जोर भएर पनि होइन
पिडा त यिनको मूल्यको क्षय भएर भएको छ
मेरा आँखाले धेरै देख्न थालेकी
मेरा हातहरु ठुला भए
कि मेरो जम्काभेट भयो जीवन संग
त्यो म जान्दिन
तर
मैले इन्द्रेणी सोचेर सम्हालेका भावहरु
फगत बाटोमा ठेस लाग्ने ढुंगा जस्ता लाग्न थालेका छन्
तर यी ढुंगा बोकेर हिड्नु मेरो बानि भएको छ
सास फेरे झैं
ढुंगा पनि बोकेर हिडी रहन्छु म
थाहै नपाई
बिडम्बना यो छ कि
यी फगत ढुंगाहरु हुन्
जो मेरो मृत्युसंगै
उत्रिएर बगरमा समाहित हुने छन्
यति जान्दा जान्दै पनि
यिनै ढुंगा बोकेर म दौडी रहन्छु
संधै संधै