सरिता तिवारी – क्रमश: जीवन कविताभित्र
मलाई आफ्नै आँखाले भेट्टाएका
क्षितिजहरु मन पर्दछन
चाहे ती जतिसुकै सुदूर किन हाहोउन
मलाई आफ्नै पौरखले चुल्याएका
आस्थाहरु मन पर्छन
चाहे ती चट्टानी पहाडहरुझैं
कुरूप किन नहोऊन
मलाई
आप्ठेराहरु मन पर्छन
जोखिमहरू मन पर्छन
अचेल त झन
अनास्थाक असुरक्षित सडकहरुमा
एकलै धावा बोल्दै
हिड्न मनपर्छ मलाई
मलाई सम्झना छ
मैले ककटेल सभ्यता पिएको साँझ
मेरा आँखाहरु म बाट छुट्टिएका थिए
र
आत्माले सम्बन्ध-बिच्छेद गरको थियो
मैलेआफ्ना आँखाहरुसंग घुँडा टेक्तै
प्याला फालिदिएँ
र
आत्मासंग माफ मांगे
त्यो बिहानी थियो
त्यहा कविता थियो
मैले यावत किरणहरु पिएर कविताका
जिन्दगीको बाटोमा नवीन यात्रा
सुरु गरेदेखी
मलाई
संघर्षहरुमन पर्दछन
स्वाभिमानका दिग्विजयी शिखरहरु उक्लदै
मलाई
कविताका मुस्कानहरुसंगै हाँस्न मन पर्छ
आमा !
मलाई बाँच्नका निम्ति
दीर्घायुको आशिर्बाद नदिनु
मलाई कविताका जीवनहरुसंगै
बाँच्न मनपर्छ
२०५५/१०/०३