कृष्ण अधिकारी ‘चिन्तित’ – मेरो कविता
जीवनको सेरोफेरोको घेरोभित्र
हराएर लेखिएको मेरो कविता
जीवनको कथा र व्यथाको अप्ठ्यारोभित्र
डराएर लेखिएको मेरो कविता
भावनात्मक देखिए पनि
कवितात्मक नदेखिन सक्छ
कविताले मेरो मन छोयो भन्दैमा
अरूको नछुन सक्छ
मेरो मन रोयो भन्दैमा
अरूको नरून सक्छ
छुनै पर्ने रूनै पर्ने
अनिवार्य सर्त पनि त छैन कवितामा
मनलाई कसिलो बनाएर लेखेँ
आँखालाई रसिलो बनाएर लेखेँ
मुहारलाई हँसिलो बनाएर लेखेँ
ममताको भोक हटाउन लेखेँ
आत्मीयताको तिर्खा मेटाउन लेखेँ
दुःखमा दुःखसँगै रमाएर लेखेँ
सुखमा सुख समाएर लेखेँ
मुटुभरि पीडाको घाउ बोकेर लेखेँ
पानाभरि मनको वेदना पोखेर लेखेँ
कवितालाई उत्कृष्टताको तराजुमा जोखिनँ
मैले रोजी–रोजी केही देखिनँ
खोजी–खोजी केही लेखिनँ
जे भेटिन्छ त्यसैलाई देखेँ
जे देखिन्छ त्यसैलाई लेखेँ
मान्छे भन्नु समयको दास न हो
समयले जता लान्छ त्यतै जानुपर्छ
समयले जस्तो दिन्छ त्यस्तै खानुपर्छ
समयले पस्किएर दिएको भागलाई
सहर्ष स्वीकार गर्न बाध्य छ मान्छे
वेदनाले जतिसुकै अचेटिए पनि
समयको गतिसँगै घचेटिनुपर्छ
समयले खटाएको ठाउँमा अँटाउनै पर्छ
खुसी र आनन्दमा रमाउने आश
निरन्तर त्रासमा परिणत भएको छ ।
– भरतपुर ७, चितवन