प्रियतम ! म जान्दछु, यो तिम्रो प्रेम हो जो पात–पातमा स्वर्णाभा
बनेर चम्किरहेछ !
जसले लोसे मेघ आकाशमा जम्मा भइरहेछन्, सुवासित पवनले मेरो
मस्तिष्कमा जलकण छर्छ :
यमि सबै, हे मनमोहन ईश्वर ! तिम्रो प्रेम नै हो ।
आज प्रभातका आकाश–धाराले मेरा नयन भरिए :
यो तिम्रो प्रेम–संकेत हो जो जीवनका कण–कणमा व्याप्त छ ।
तिम्रो चेहरा निहुरियो,
तिम्रो नेत्र मेरा नेत्रसँग मिले :
मेरो ह्दयले तिम्रो चरणमा स्पर्श गरिसक्यो !
प्रियतम ! म जान्दछु, यो तिम्रो प्रेम–संकेत हो ।