याद तिम्रो पलपल भयो
भित्र भित्रै तलबल भयो
भेटें निंदरिमा तिमी अनी
रातै भरी खलबल भयो
सुस्तरी छोएउ अंग मेरा
अँध्यारोमै झलमल भयो
लामालामा केशरासी तिम्रा
पर्सिए जब हलचल भयो
जुधें अंगअंग आपसमा
चाहनाले दलदल भयो
नेपाली कविता को बिशाल संग्रह
याद तिम्रो पलपल भयो
भित्र भित्रै तलबल भयो
भेटें निंदरिमा तिमी अनी
रातै भरी खलबल भयो
सुस्तरी छोएउ अंग मेरा
अँध्यारोमै झलमल भयो
लामालामा केशरासी तिम्रा
पर्सिए जब हलचल भयो
जुधें अंगअंग आपसमा
चाहनाले दलदल भयो
रामप्रसाद प्रसाई – सुसाइड नोटमाथिको जीवनबोध
To philosophize is to learn how to die.*
को
प्रस्तावनाले
समग्र जीवनको लक्ष्य मृत्यु#
अनि फेरि अमृत्यु किन त?!
हो, त्यसैले
दार्शनिकीकरण गर्नु
बराबर मर्न जान्नु*
भएकाले होला
हिँड्दा हिँड्दा
भिन्न समय र स्थानमा
भिन्न भिन्न आयतनका
शिल्करोडहरू
चियाउँछन्—
चिच्याउछन्—
हम्मुराबी१का आचार सँहिताहरू
आचार सँहिताभित्रका हम्मुराबीहरू
समयका गर्भमा
रोपिइएका कोत र भण्डारखाल पर्वहरूमाथि
युगको आकाश मध्ये भागमा रेटिइएपछि
नाइल सभ्यता बग्थ्यो, बग्छ र बग्नेछ-ले
चेतनाका मृत विम्वहरूमाथि टेकेर
मान्छेका मात्र अस्थिपञ्जरहरू
खप्परभित्रका आकृतिहरू, प्रतिकृति र प्रतिरूपहरू
निरन्तर निरन्तररूपले
सिर्जिरहन्छन्—
सिर्जिरहनेछन्—
पिरामिडहरू
आस्थाका
अवस्थाका
अराजकताका
किनकि
फिराऊनहरू२ गाइरहनेछन्
निरोहरूको चमेनागृहमा
दुःखी सेनेका बनेर१०, ११
मेसोपोटामियाको
बलेसी र सिकुवामा बसेर
सोच्दा हुन्
नेबुचादनेजारहरू३
आफ्ना मानसपुत्रहरू
झुलाउँदै
फुलाउँदै
फलाउँदै
औँठाछापहरूको
ठप्पा लगाउँदै
इतिहाँसका झुलनबागहरू४माथि
सभ्यताका व्यास र हेरा५ गुफाभित्र
योगातीत
भावातीत
जीवनातीत
समय र सन्दर्भको
अक्षरब्रह्म६ खिप्दै रहेका
सुकरात हजुरबाहरू
हातभरि घुङरिङ्ग र सेउली लिएर
दौडिरहेछन्
म्याराथुन
प्राचीन युनानी ओलम्पस पहाड
देखि
सगरमाथा फेदीसम्म
शिरभरि छपक्कै छोपेका
जट्टाहरू पछाडि झड्कार्दै
लामा लामा दाह्री मुसार्दै
अघि अघि
बुर्लुक्क बुर्लुक्क
उफ्रिरहेका बाख्राका पाठाहरू
पछि पछि
प्लेटो, अरस्तु र सिकन्दर महानका सहपाठीहरू
लाग्छ,
जीवन्त छ मुत्यु
सदाबहार छन्
अजीवन=अमृत्यु
श्रष्टाका अमरताहरू
यो बोधिवृक्षमुनिको नाट्यशालामा
छरिइएका
सुकरातका
कतै ‘आइडिया’७का छापहरू, छायाँहरू अनि छालहरू
खसाए होलान् कतै दौड्दा दौड्दै
ग्रेटवाल
अनि
युफ्रेटिसको पटाङ्गिनीभरि
मृत्यु असहज छ
सहज छैनन्
अमृत्युहरू पनि
जीवन एउटा प्रक्रिया
मृत्यु सहजीकरणको
विचार मृत्यु
दर्शन मृत्यु
प्रत्येक अस्वीकृति विचार
बस्
स्वीकृति त मान्यता
एक स्वयंसिद्ध तथ्य
अनि प्रत्येक पूर्णविराममाथि प्रश्नवाचक
विचार निर्माण हुन्छ
विनिर्माण हुन्छ
अस्वीकृत हुन्छ
तर
बिनाश हुन्न
हुन सक्दैन पनि
आत्म स्वीकृति
र
आम स्वीकृतिको
द्वन्द्वत्मकतामा
हेमलक विचार
विचार हेमलक
त्यसैले त यहाँ
विचार यमलोक भएथ्यो
एकाडेमी र लिसियमका
दार्शनिक वाटिकाहरूमा८
सुकरात विचार हो
विचार हाँसी हाँसी मर्छ
हेमलक६ पिएर
असत्यहरूका दागबतीमाथि हाँस्नलाई
उज्यालाका सलेदा
हाँसी हाँसी निख्खर
बन्दछन्
प्रमिथियसको जीवन ज्योतिमा
हेमलक, यार्सागुम्बा, पाँचऔँले, पाखन्बेद, बिखुम्मा
पाइला पाइलाका
म्याराथुनमा
अभ्यस्त सुकरातहरू
बिषका प्यालामाथि
नापिरहन्छन्
जीवन
जीवन—
नाचिरहन्छ
अस्तित्व—
मुस्काइरहन्छ,
युग युगको दार्शनिक ढाँचामा
प्रलय-लय-विलयका नेपथ्यमा
बिगब्याङ्गको महाविष्फोटले
आज
मूर्तिवत् मान्छे
मान्छेवत् समय
रूमलिँदा रूमलिँदै
ज्ञात अज्ञात चक्रवातहरूमा
मोतीहरू अविरल भासिरहेछन्
प्रबास प्रलापका गहिराइहरूमा
प्रज्ञा प्रबोधनका अज्ञापित पीँधहरूमा
क्षत विक्षत विक्षिप्त समयका
सिकारू अनि विज्ञ आलाकाँचा शल्यक्रियामा
त्यसैले
अबोध घुम्टाहरूबाट, सनपाटका बोराहरूबाट, धुम्म आकाशका घुमहरूबाट
शँखघोष गरिरहनेछन्
युयुत्सुहरू
जिजीविषाका दिउलहरू खन्नलाई
खातका खात सुसाइड नोटहरूमाथि
किनारैबाट
साक्षी बकिरहन्छ, जीवन
आफ्नै मृत्युशैय्यामा
स्वयँ
‘ऊ’
आफैं
हो,
एक
चश्मदिद गवाह
किनकि
क्षेत्राधिकारीहरूको क्षेत्र अतिक्रमण भयो
बिटुलिदैछन्
बरालिदैछन्
बहकिदैछन्
विस्मृतिको रसपानमा
धुमिल, अर्ध/नग्न
स्वभक्षणा तथा आत्महन्ताका करबीरे मसानहरू
असहज सत्य
उही उपसंहारभित्र
अनन्त जीवनको पराग
Cowards die many times before their deaths;
The valiant never taste of death but once.**
अपठ्यारो यथार्थ
‘एक सुकराती विडम्बना’।***
पाद टिप्पणीहरू:
* Cicero
** William Shakespeare
*** Socratic Irony
# Sigmund Freud
१. Hammurabi is known for the set of laws called Hammurabi’s Code, one of the first written codes of law in recorded history.
२. Pharohs, who are called Firaun in Arabic, esp. in The Holy Qur’an. They ordered to make pyramids in Egypt Peninsula.
३. Nebuchadnezar suggested to prepare the Hanging Garden.
४. the Hanging Garden
५. the Hera cave where prophet Mohammed received divine words of the Koran.
६. Logos
७. प्रत्यय or Idea, edos, telos, truth, god, etc.
८. Plato’s Academy, Aristotle’s Lyceum and Followers in the Roman Empire were known as the Garden Philosophers.
९. Socrates was poisoned to death with Hemlock.
१०. Nero
११. Seneca whom Nero compelled to suicide.
अक्टोबर १० सन् २०१०
कालीखोला -२(तेम्बोक), ताप्लेजुङ्ग, नेपाल
अबुधाबी श्रमशिविरबाट।
(Sent to Sanjaal Corps via Email)
यज्ञेशध्वज कार्की – जात-जात भन्नेलाई
जात-जात भन्नेलाई
झूटो धर्मको मात लागेको छ,
जात-जात भन्नेलाई
अन्धविश्वासको बात लागेको छ,
जात-जात भन्नेलाई
अनेकताको घात लागेको छ,
किनभने जात-जात भन्नेलाई
समाजमा एकता वाहियात लागेको छ।
कोमल श्रेष्ठ मल्ल – म (नेपाली मुक्तक)
अचेल दिनहुँ
झर्न थालेको छु ?
नपिएरै जहर
जिउनुको जलपमा
कृत्रिम स्वास फेरेर
मर्न थालेको छु ?
हांगयुग अज्ञात – मेरो जोकास्टा आमाको समर्थनमा
महावाणी
ओ ! मेरो जोकास्टा आमा
अब म तिमीसित बिहे गर्छु,
र टाइरासीयस बूढोको छाला काढेर
एकजोर जुत्ता सिलाउँछु !
-श्री ५ हाङयुग अज्ञात
ओ ! मेरो जोकास्टा आमा
जसरी नपुंशक समयको विरूद्घमा
कुनै बेला
भर्जिन मेरीले येशु ख्रिष्ट जन्माइन्
तेसरी नै तिमीले जन्माइसकेकी छौ
बिना सम्भोग
बिना वीर्य
यौटा निख्खर र जब्बर मान्छे !
हो, आमा
त्यो धुर्मुस
त्यो घामट
त्यो अराजक
मै हुँ,
आमा मै हुँ त्यो आतङ्कवादी
जो महिनै नपुगी
तिम्रो पाठेघर च्यातेर
यो संसारमा निस्केको छ-
त्यो पापी मै हुँ आमा
जसले तिमीलाई कोखमै हुँदा पनि
लात्ती र मुट्कीले हान्यो
र आफ्नो शरीरभरि बाँध्यो आरडीएक्स
र तेसले खोजिरहेछ यतिबेला
कुनै बेनजीर भुट्टोको जुलुस
मेरो जोकास्टा आमा
त्यो आत्मघाती मै हुँ !
तिमीले जन्माइसकेकी छौ
बिना वीर्यवान पुरूष
यौटा यस्तो कुपुत्र
जसले सधैँ मार्छ इन्दिरा गान्धी
थुन्छ आङसाङ सुकी
डाम्छ इमा गोल्डमेन
र पढाउँछ धर्मका पाठहरू
कि तिमी मेरोलागि
मेरो करङबाट बनाइएकी
मेरो दासी हौ
म तिम्रो मालिक हुँ-
ओ जोकास्टा आमा
तिमीले छोरा जन्माइसक्यौ
र त
यौटा मालिक जन्माइसक्यौ
अब तिमीलाई उसले खुब लुट्नेछ,
तिम्रो कान टोक्नेछ
तिम्रो स्तन टोक्नेछ
तिम्रो फिला टोक्नेछ
तिम्रो मस्तिष्क टोक्नेछ
र भुक्नेछ सन्तुष्टिमा पागल कुकुर
तिमीले त्यो कुकुरमा
अनगिन्ती बिम्वहरू देख्ने छौ,
तर तुरून्त बिर्सिने छौ
हुँडार, ब्वाँसो र फ्याउराहरूको तस्बीर
तुरून्त बिर्सिने छौ सम्भोगको नयाँ परिभाषा
ओ मेरो जोकास्टा आमा
तिमीले त्यो भेँडा गोठालोको अनुहारमा पनि
मलाई देख्नेछौ र फत्फताउने छौ-
वास्तवमा
यौटा फटाहा प्लेबाइ,
डाँका
या अराजक गुण्डा जन्माउनु
र यौटा साँच्चैको गतिछाडा बन्नु
कत्ति गाह्रो हुन्छ ?
हो, मेरो आमा
मैले नै बाँधे
गान्धारीको आँखामा पट्टी
मैले नै तानेँ
द्रौपदीको पेटीकोट
मैले नै लिएँ
सीताको अग्नीपरिक्षा
मैले नै जलाएँ
सतीहरूको शरीर
ओ मेरो जोकास्टा आमा
तिमीले धेरै जन्मायौ
महामूर्ख पुरूषहरू
खोपडीहरूको दरबारमा बस्ने
इदिअमीन जन्मायौ
मृत्युभूमिमा रगतले नुहाउने
पोलपोट जन्मायौ
नश्लवादले बहुलाएर
यहूदीहरूको यमराज बन्ने
हिटलर जन्मायौ,
आमा
त्यो बुश
त्यो सद्घाम
त्यो लादेन
मै हुँ
जसलाई तिमीले जन्माइसेकी छौ
प्रतेक समयलाई गाली गर्दै
तिमीले संसारकै सप्पैभन्दा ठूलो हत्यारो
जन्माइसकेकी छौ
सप्पैभन्दा खतरनाक अपराधी
जन्माइसकेकी छौ
कि मैले तिम्रो स्तन काटेँ
र रगत बेचेँ व्यापारीहरूलाई
कि मैले तिम्रो काख मुतेँ
र निमन्त्रण गरेँ दलालहरूलाई,
ओ मेरो जोकास्टा आमा
मलाई भालाले घोंची-घोंची मार
या झुन्ड्याऊ सरेआम खरीको बोटमा
र झिङ्गालाई भन्किन देऊ
र गिद्घलाई कुर्न देऊ !
तर…तर
ओ मेरो जोकाष्टा आमा
एकचोटि, फगत एकचोटि
तिमीले तिमी आफै जन्मिदेऊ
माचिन्डे !
धेरै भो यो संसारमा
डाँगोहरूको हस्तमैथुन ।
इन्जिनियर राकेश कार्की – दोधार (कविता)
लस् एन्जेलसका साथीहरु जम्मा भयौँ
नयाँवर्ष दशैँ क्रिस्मस् मनायौँ
साँगीतिक साँझ सिनेमामा रमाउँदै
पार्टी डिजेमा कम्मर मर्कायौँ
सेलिब्रेटिजहरुको शहर यो
ब्रिफकेश बोकेर ब्लाक टाई लगायौँ
खितितिति खित्का रमाइलो गफै
विकसित देशमा चाला अर्कै
को भन्दा को कम हामी जम्मै
कस्तो कस्तो हेर फेशन आम्मै
एकादेशका राजकुमार राजकुमारी जस्तै
गगनचुम्बी महल हामी मस्तै
चिप्लिने कारमा आइफोन जोडी
हाइ हेलो ह्वाट्स अप बडी
कोठामा आएँ मस्त निदाएँ
सपनीबीच कता कता हराएँ
झुम्रो बेरी झुप्रो भित्र
अन्योलमा परेका करोडौँ मित्र
कुप्रो परी तोक्मा टेक्दै
सकी नसकी डोको बोक्दै
खुइय्या लामो सुस्केरा हाल्दै
बाढी पहिरो भीर छिचोल्दै
फाटेको कछाड पसिनै पसिना
सुत्केरी स्वास्नी लालाबाला मसिना
भोक खप्न नसकी केटाकेटी रोको
केवल एक पेट खाने धोको
घेरा फाट्या ढाका टोपी
दर्द वेदना छातीभित्रै छोपी
आँसुका ढिका डिलमै रोकी
हिँड्दैछन् झिनो आशा बोकी
टण्टलापुर घाम हत्केलाले छेक्दै
माथी आकाशमा टुलुटुलु हेर्दै
चिलगडी चिलगडी भन्दै कराइ
नाङ्गो पाखाभरी धेरै भरिया दाइ
कठै ! कति दु:ख मनै बिझाइ
बररर आँशु झर्यो मुटु चह-याइ
करोडौँ नेपालीको अनुहार उस्तै
एउटा एउटा मुहार हाम्रै जस्तै
आश गरी हामीलाई हेरेजस्तो लाग्यो
हाम्लाई पनि नबिर्सनु भनेजस्तो लाग्यो
एउटै मुहान एउटै रगत किन हामी भिन्न
नेपालीले नेपालीलाई गाह्रो माने चिन्न
कोही साथी नाङ्गो पाखामा
कोही साथी लस् एन्जेलसमा
झल्याँस्स बिउँझिएँ
परेँ म दोधारमा ।।
– लस् एन्जेलस्
अस्मिता मानन्धर – धनियाँको अचार
ऊ जानुअघि
हरिया धनियाँहरू पिनेर
खुवाएथेँ ।
हरिया धनियाँहरूसंगै
धेरै माया मीठो पसिना
र सुनौँलो भविष्यको कल्पना
पिनेर
उसैलाई खुवाएथेँ ।
ऊ गैसकेपछि
मेरा बारीमा धेरै धनियाँहरू छरिएर उम्रिए
म प्रत्येक धनियाँका बोटहरूलाई
अगाध मायाले
सिँचिरहेछु प्रत्येक दिन
तर, प्रत्येकपटक
छिप्पिदै-वैलाउदै छन्
मेरा बारीका धनियाँहरू ।
सम्भवतः ऊ गैसकेपछि
उतैको धनियाँले तानेजस्तो छ
उतैको मिश्रण मन परेजस्तो छ
मेरा बारीका धनियाँहरूजस्तै
म पनि सायद
कहिल्यै याद आइन ।
अहिले
त्यहीँ धनियाँहरुसंगै
चाउरिएका छाला, तीता आँसु
र विक्षिप्त सम्झना मात्र होइन
म
आफ्नो जिन्दगी नै पिनेर
अचार बनाइरहे’छु ।
(पारिजात महिला कविगोष्ठी श्रृङ्खला-४ मा वाचित)
राकेश कार्की – पार्टी भित्र फुट छ
पार्टी भित्र फुट छ
पार्टी भित्रै गुट छ
देशको आफ्नै सरकारले
अर्को पार्टीलाई कुट छ
पार्टीमा बस्दिन भन्नेलाई
जबरजस्ती चुट छ
जनताको नाङ्गै खुट्टा
सेना संग बुट छ
शासकले ठोक भन्नासाथ
रिस उठनेलाई भुट छ
स्याहारेको निजी संपति
लुटी खानेलाई लुट छ
नरपिशाच सन्तान देखी
आमाको मन टुट छ
-लस् एन्जेलस्
युद्धप्रसाद मिश्र – हुँ म यौटा र्सवहारा
क्रुर यी अस्तिकहरूले रक्त चुसिएको छु सारा
पेट भोको पीठ नाङ्गो हूँ म यौटा सर्वहारा
झोपडीतक छनै पथको ज्यूँदोछु पक्रि किनार
रातभर चम्किरहन्छन् नेत्रमा नौ लाख तारा
खून पसिना बेच्दा काहीँ पाउँछु केही सहारा
वर्ग शत्रु जित्न लिन्छु विश्व जनमतको सहारा
देशमुक्ति गर्न दिन्छु खुनका अनमोल धारा
पेट भोको पीठ नाङ्गो हूँ म यौटा सर्वहारा
२९ अगष्ट १९८१
साधना शर्मा – आन्दोलन
सपनीमा पनि सँधै आन्दोलन देख्छु अचेल
जब केही लेख्न खोज्छु अशान्ति नै लेख्छु अचेल
आतंक र दुश्मनी नै छाएको छ जताततै
शान्ती माग्दै आरतीले आफ्ना आँखा सेक्छु अचेल
विकास गर्छु भन्नेले नै विकास भाँच्न थालेका छन्
युवाहरुमाथि फेरि जाल नौलो हालेका छन्
म त पासो पर्दिन नि, विचार गरि टेक्छु अचेल
तर जब लेख्न खोज्छु, अशान्ति नै लेख्छु अचेल
सत्तालोलुप नेताहरुले अब जातै फालेकाछन्
आगो बाली निर्दोषलाई आगा भित्र हालेकाछन्
बाटो हिंड्दा ढुङ्गा, ईंटा, लाठाहरु छेक्छु अचेल
त्यसैले त लेख्न खोज्दा अशान्ति नै लेख्छु अचेल
लेख्न खोज्दा सँधैभरि अशान्ति नै लेख्छु अचेल!!
सपनीमा पनि सँधै आन्दोलन देख्छु अचेल
जब केही लेख्न खोज्छु अशान्ति नै लेख्छु अचेल
प्रवीण खालिङ – पौरख पलायन
मिडास टच वर्तमानले
हरिनाथ फुटेको गाँउको गोरेटो कुल्चन्दै आएपछि
गाँउका आरूफुले सपनाहरू
एकाएक नाइटमेयर्समा परिणत हुन्छन्,
गाउँलाई ऐंठन पर्छ।
डाँडाको सिरेटो छिर्ने
पौढ़ शिक्षा केन्द्रको लालटिन जस्तो
ढिपढिप गाउँका इच्छाहरू
नटराज पेन्सिलको ठुटोले
व्यक्ताउन नसकेपछि
गाँउको अभ्यास पुस्तिका बाँझै बस्छ।
हलोको फाली भऩ्दा बलियो
गाउँको पौरख र पसिना
*मनरेगाको धुलोमा सोस्सिए पछि
आफ्नो पाखुरीमा विश्वास
हराइपठाउँछ गाँउ।
पुरानो मोडलको खपालु गाउँमा
चुरनको नोट जस्तो साहुलियत पसे पछि
नथाक्ने इलमहरू गल्न थालेको छ
गोरेटाहरूले भटाभट सेक्स चेञ्ज गर्दैछन्
धमाधम सड़कहरू बन्दैछन्।
बेला कुबेला गाउँलाई ओभरडोज भइबस्छ
साहुलियतको एडिक्सनले
मात्तिन्छ गाउँ ।
भर्खरै खोलिएको ब्युटिपार्लर
नयाँ साइबर क्याफेबाट फर्किएको गाउँलाई
धुलो लाग्नसक्छ,हिलो लाग्नसक्छ
ड्योड्रन्टले पसिना छेक्नु थालेपछि
गाउँबाट स्वनिर्भरको बस्तीमा अनिकाल लाग्छ
युगौ पुरानो त्यो छिप्पट पौरख आफ्नो प्यारो गाउँ छोड्न बाध्य बन्छ।
*मनरेगा- महात्मा गान्धी ग्रामीण रोजगार ग्यारेन्टी
गान्तोक
भूपिन ब्याकुल – साँचो
एउटा साँचो मैले तिमीलाई दिएको छु
म आँफै एउटा बन्द कोठा हुँ
कहिलेकाहीँ
आँफै खोल्न सक्दिन कोठाको ताल्चा
छिर्न सक्दिनँ कोठाभित्र
र छिरिहालें भने पनि
बुझ्न सक्दिनँ कोठाको मौन-ध्वनि
मैले पनि खोल्न नसकेका पानाहरु छन्
पढ
र सच्याउ यो कोठाको नमिलेको ब्याकरण
उडेको छ रङ भित्ताको
त्यसलाई मुटुको रङले सजाउ
बर्षौदेखि
काम चलाएको छु सीमित हावाले
झ्यालहरु खोल
र नयाँ हावा भित्रिन देउ
साँघुरो हुनसक्छ कोठा तिमीलाई
मसँग तन्किने भित्ताहरु छन्
यसलाई आफू अट्ने गरी तन्काउ
बन्द आफुलाई सम्पूर्ण खोल्न
कोही एकजनाको हात चाहिँदो रहेछ
कोही एकजनाको साथ चाहिँदो रहेछ
मलाई खोल्न
एउटा साँचो मैले तिमीलाई दिएको छु !
नरनाथ लुइँटेल – पिण्ड पायौ त ?
पढ्दै गएँ माक्र्सवादी साहित्यका कुरा
उन्कै भोगाइले काटे अध्यात्मका जरा
तिनै जरा समातेर तर्क गर्थें कैले
उनी हार्थिन् मजैसँग जितिदिन्थेँ मैले !
“पढेका छौ, बुझेका छौ, हामीभन्दा धेर
संस्कार र रीतिथिति तिमी आफैँ फेर
ज्ञान सिकी जीवनमा लागु गर्नुपर्छ”
भन्थिन् उनी “उम्रिन ता केही छर्नुपर्छ !
विचारका नयाँ बिउ तिमी छर छोरा
ठिँगुरिँदै जान्छन् पक्कै संस्कारका जरा
नझुक है कैल्यै तिमी आफ्नो आस्थासँग
जबरजस्ती नगरिद्यौ मेरो आस्था भङ्ग !”
उन्को यस्तो सोचाइ नै मेरो दर्शन बन्यो
सहिष्णुता सदाचारको मूलबाटो खन्यो
ठूलीभित्र बग्थ्यो सँधै संस्कारको खून
म चैँ फेरि कस्सिएथेँ रुढीबूढी धून !
कैल्यै ठेस लगाइनन् मेरो आस्थामाथि
मैले दोष लगाइन उनको आस्थामाथि
ठूली गर्थिन् पूजा वर्त सामान जुटाइदिन्थेँ
तीर्थ धाम जान्थिन् उनी खर्च पठाइदिन्थेँ !
मृत्यूसंस्कार बारे पनि कुरा गथ्र्यौं हामी
भ्रम हो भन्थेँ म ता तर आस्था मान्थ्यौ तिमी
“छोरा तिम्रो आस्था पनि बलियो छ भने
क्रिया–काज नगर भो, पिण्ड–पानी दिने !”
खोजिपस पाइन्न है भेट्न सितिमिति
कुन आमाले दिन्छन् होला यस्तो अनुमति
मलाई लाग्छ हारेँ मैले, भयो उन्कै जीत
उदार र महान्ताको गाउँछु उन्कै गीत !
धर्तीका ए आमा कुट्ने नालायक छोरा
बाँच्दासम्म राख्छौ जसले खानै नदिएर
धिक्कार छ, ढोँग तिम्रो कपाल खौरी हिन्छौ
मरेपछि पाउँदिनन् किन पिण्ड दिन्छौ ?
बाँचुञ्जेल आदर र माया स्याँहारेर
मन खुशी केमा हुन्छ सबै विचारेर
जीवन्दाता आमा नै हुन् सँधै सेवा गरौँ
ढोँग रची श्राद्ध हैन श्रद्धा गर्ने गरौँ !
आमा तिमी दुवै थियौ मेरा घाम जून
हृदयमा जतनसँग राखिदिन्छु गुन
गुन बैगुन अमरता, मान्छे अमर हैन
देखी स्वर्ग कोही पनि फर्किएको छैन !
यता दान गर्दा न त उता पुग्छ कुनै
विज्ञानले न त पुष्टि गरेको छ कुनै
चढाएथेँ फूल मैले के शिरमा लायौ ?
दाजुभाइले पिण्ड दिए के तिमीले पायौ ?
छानीछानी राम्रा–राम्रा चोला अनि सारी
लाउने भए पठाइदिन्थेँ गुण्टा कसी भारी
उठ्छन् मेरो कल्पनामा पानीका यी फोका
खानेभए बटुल्थेँ म फलफूलका डोका !
मलाई थाहा थियो तिमी के मान्दथ्यौ मिठो
पठाइदिन्थेँ बोरा बोरा मकै च्याँख्ला पिठो
पाउने भए यो धर्तीका चिज दिन्थेँ सबै
आफैँलाई नाङ्गो पारी सुम्पिदिन्थेँ सबै !
व्यर्थ अब तिमीलाई केही चाहिँदैन
यता जति थुप्रे पनि त्यता पाइँदैन
फेर्न सकेनछु मैले मेरै घर आज
गरिरेछन् कर्मकाण्ड भन्दै लोकलाज !
डो¥याउँदै छौ त तिमी वैतर्नीको गाई ?
बिरामी थ्यौ घाँस काट्न भन्यौ कसलाई ?
यी त सबै भन्ने मात्र संस्कारका बोट
उग्राएर बसेको छ गाई यहीँ, गोठ !
तिमीलाई अर्पेको त्यो पिण्ड, खलानमा
सुनाइरेछन् गरुडको पुराण दलानमा
खरानी नै बगिसक्यो अब कता झार्ने ?
मरिसक्यो मानिस जो अब कता तार्ने ?
मान्छे आफैँ इश्वर हो, खोज्छौ अन्ततिर
विज्ञानले नभेटेको कुन बस्तु छ र ?
मर्ने मान्छे कहाँ जान्छ भेटिँदैन किन ?
प्राण यतै घुम्छ भने देखिँदैन किन ?
मानिसले टेकिसक्यो ग्रह अनि तारा
चेतनाको भुङ्ग्रो छोप्ने अन्ध–परम्परा
शताब्दीका थोत्रा थाङ्ना लगाएर आगो
त्यसैमाथि खरानीमा खेल्न मन लाग्यो !
मृत्यूपछि जानुपर्ने छैन कुनै ठाउँ
म मर्दा चैँ कर्मकाण्ड विनै मर्न पाउँ
ज्यूँदो छँदै माया खोज्छ मेरो जिन्दगानी
चाहिँदैन मरेपछि मलाई पिण्ड–पानी !
३ भदौ २०६६
(आमाको स्मृत्तिमा रचना गरिएको शोककाव्य ‘ठूली’ बाट एक अंश)
किरणहरुको खेलभूमि
आँखीझ्यालबाट कोठाभित्र छिरिरहेका
ट्युवलाइटझैं
घामका किरणहरु
समात्न खोजिरहेको छ मेरो सानो छोरो
जसरी मा समात्न खोजिरहेको छु उसको बगलमा
कविताका त्यतै किरणहरु !
सोचिरहेछु –
उसले लठ्ठीझैं समात्न रहर गरेको
र समातेर खेल्न खोजिरहेको घामका किरणहरु
त्यहीं कतै उपस्थित छ जीवनको निख्खर अर्थ !
सोचिरहेछु –
किरणहरुको खेलभूमिमा
मैले पक्रिन खोजिरहेका र परपर सर्दै गइरहेका कविताका क्षितिजहरु
त्यहीं कतै उभिएको छ कविताको छायाँ !
असफलतासँग निस्फिक्री जिस्किएर
छोरा सङ्घर्ष गरिरहेको छ
किरणहरूको लठ्ठी समात्न
र त्यसलाई टेकेर धर्तीमा उभिन
ब्यस्त छु म
कविताका छायाँहरू पक्रन र त्यसलाई लगेर कसैको हृदयमा टाँग्न
सोचिरहेछु
जीवन अरु कुन बेला यति सुन्दर देखिन सक्छ ?
बद्रीप्रसाद दाहाल – स्रष्टा र सिर्जना
(मधुपर्क बैशाख, २०६७)
स्रष्टाको तिर्सना मात्रै, कसरी बन्छ सिर्जना
आत्म-आवेग वा बेग, काव्य बन्दैन मूर्छना
छामी विगतको गाथा, वर्तमान रमाउँदा
‘कविता’ भविता बन्छ, चेतना मुस्कुराउँदा
पक्ष-पोषण ठूलाको, नगरुन् भक्ति-अर्चना
ढोंगी-रोगी न हृवौ स्रष्टा, सत्यको गर गर्जना
वादको खोरमा नाची, भाँची मूल्य र मान्यता
स्रष्टा दास बने मर्छ, सृष्टिकै भव्य सभ्यता
‘प्रतिभा’ सूर्यको दीप्ति, ‘अभ्यास’ सृष्टि-गाण हो
परिदृष्टि छ ‘व्युत्पत्ति’, स्रष्टा सृजन-प्राण हो
झरुन् पियूषकाधारा, तारा झैं शब्द चम्चम्
अप्सरा-पाउजूलाई, रचना गर छम्छम्
प्रमोद धिताल – आमा र गृहस्थी
गृहस्थी र आमाको साइनो
धेरै यूग पूरानो हो
आामाले गृहस्थी चलाउनुहुन्छ या
गृहस्थीले आमालाई चलाउँछ ?
यसको जवाफ छैन वहाँसँग
हरेक विहान
पूर्वक्षितिजमा पहेलो सूर्य नउघ्रदै
आमाले आगो सल्काउनुहुन्छ
या आगोले आमालाई सल्काउँछ ?
यसको हिसाब पनि छैन आमासँग ।
आमाले चलाउँदै जानुहुन्छ घरगृहस्थी यसरी नै
सँगसँगै पग्लदै जानुहुन्छ जसरी पग्लिन्छ एउटा सग्लो हिउँको ढिक्का
आकारवीहिन हुँदै अस्तित्व मेटाएर ।
पोखिनुहुन्छ करेसा बारीको माटोभरि
हरेक विहान देखि सुरु भएको जीवन
पोखिइरहन्छ ढोकाको संघार देखि पँधेरासम्म
चुलो चौको हुँदै
जुठेल्नोमा थुप्रिएका भाँडा वर्तनसम्म
रन बनका झाडीहरुदेखि गाउँघरका मेलापातसम्म
अहो, कोशीको गतिझैं बगिरहनुहुन्छ आमा
आफूलाई फिजाएर चारैतिर उर्वर बनाउँनुहुन्छ गृहस्थी
तर जीवनको खेत किन सँधै बाँझो हुन्छ ?
यसरी पग्लिएर पनि ।
कहिल्यै उठ्न सकेन आमाको सिंगो आकृति
स्वाभिमान झैं अग्लिएर ।
कर्तव्यको तातो बगरमा
एकनाश चलिरहने मेशिनझैं जीवन
विहानै झिसमिसेमा सूर्यको झुल्को भन्दा पहिल्यै उदाउँछ
हरेक दिन क्षितिजमा अस्ताउने घामसँगै अस्ताउँछ
बेहिसाब ज्यानमै सुक्ने पसीनाको सागरसँगै
आमाले कति पसीना बगाउँनुभयो ?
या आमालाई पसीनाले बगायो ?
आमाको अस्तित्वहीन जीवन देखेर
सोंचमग्न छु यतिखेर ।
आमाले जन्मेदेखि कति कर्तव्य निभाउँनुभयो ?
या आमालाई कर्तव्यले निभायो ?
यसको हिसाब छैन आमासँग ।
मातृका पोख्रेल – म देश पढ्दैछु
म एक्काइसौं शताब्दीको विद्यार्थी
देशको इतिहास पढ्दैछु ।
देश गहिरिएर पढ्दैछु ।
देशलाइ पढ्दै जाँदा –
अक्षरहरू भित्रका पनि अक्षरहरू पढ्दैछु
सजिएका शान्तिका अक्षरहरू भित्र
किरिङ मिरिङ
अशान्ति र कोलाहलका चित्रहरू पनि हेर्दैछु ।
न्यायका शब्दहरू पढ्दा
जेल, नेल, बन्दुक र पुलिसका
यातनाहरू पनि भोग्दैछु ।
म एक्काइसौं शताब्दीको विद्यार्थी
देशको इतिहास पढ्दैछु ।
देश गहिरिएर पढ्दैछु ।
इतिहासका शब्दहरूभित्र खोज्दै जाँदा
राष्ट्रभक्ति जस्ता शब्दहरूभित्र
कोशी र जङ्गल बेचिएका
सहिछापहरू पनि देख्दैछु
देशलार्इ बनधकमा राखेका
सम्झौताका आला अक्षरहरू पनि देख्दैछु
जनभक्तका कानूनभित्र
युवाका रगत बेचिएका
राता टाटाहरूमा एक थोपा आँसु पनि खसाल्दैछु
म एक्काइसौं शताब्दीको विद्यार्थी
देशको इतिहास पढ्दैछु ।
देश गहिरिएर पढ्दैछु ।
माया भन्ने तिम्रो नासो जब मैले मासिदिएँ
एकपटक रोएँ अनि आँसु पुछी हाँसिदिएँ
जता गए पनि यहाँ बाटो कुर्नुपरेकै छ
दिक्क मानी चौतारीमै आफ्नो फोटो टाँसिदिएँ
रनवन रमाएर हिँड्नुपर्ने यस्तो बेला
एकल्काँटे आफूलाई एकान्तमै फाँसी दिएँ
यति धेरै आफन्त र आफ्नाहरू भए यहाँ
बरू एउटै शत्रुसित माया मैले गाँसिदिएँ
मिर्मिरे यो बिहानीमा पनि मैले मनको दियो
साँझ पर्यो भन्ने ठानी सलेदो उकासिदिएँ
‘मनु’ हाँसिरहेको छ दु:ख मेरो देखीदेखी
हिजो गाली गरे पनि आजचाहिँ स्याबासी दिएँ
निर्भीक राई – विश्वयुद्घ अन्तिम विकल्प(धन्य हुने नेता र वैज्ञानिक)
विश्वमा दैनिक पाँचलाख भुँडी घटे
सातलाख थपिँदा र पृथ्वीचाहिँ एकइन्च पनि नबढ्दा
वा बेलुन फुलाए झैँ पृथ्वीलाई फुलाउँन नहुने हुँदा
खरबौँ वर्ष पछि भए पनि
अन्न, फलफुल उभ्ने सबै खेतबारीमा र
पशुपन्छी चर्ने, डुल्ने, बस्ने सबै
जङ्गल, चौर, नागी, स्वाँरोमा घरहरु ठड्याइने
बगरमा ढुङ्गा खचाखच गर्खिए सरह र
छाना तैरिने झरीमा घुम ओडेको खेतालाको हूल झैँ
अन्न, फलफूल रोप्ने सबै खेतबारीमा घर रोपे पछि र
पशुपन्छी चर्ने, डुल्ने, बस्ने सबै जग्गामा
गाडी कुदे, गर्खिए पछि के हाली भुँडी कुहुन नदिने ?
भोकमा घरको भित्ता दार्ने, चाट्ने ?
मान्छेले घाँस खाई बाँच्ने क्षमता विकास गरे पनि
घाँस उम्रने ठाउँमा समेत घर उम्रने अन्त्यमा
चाहे खरबौँ वर्ष पछि भए पनि
कि त मान्छेको प्रजनन क्षमता धेरै र्हास हुनु पर्ने
जसले जन्मदर र मृत्युदर सन्तुलित भई भुँडीको समस्या टार्ने
नत्र अन्न, फलफूल, सब्जी, पशुपन्छी फल्ने
सबै ठाउँमा घर फलेपछि अन्तिम विकल्पको रुपमा
विश्वयुद्घ नमच्याई धर नपाइने खरबौँ भुँडी छाँट्न
त्यसैले विश्वयुद्घ झोस्ने नेता, परमाणुबम जन्माउने र
परिवार नियोजनको उपाय अविष्कार गर्ने वैज्ञानिक,
बिहा गर्न नसकेका वा नचाहेका मान्छे र
निसन्तान दम्पति कृतज्ञ हुनु पर्ने
विश्वयुद्घको चपेटाबाट उम्कनेहरुचाहिँ,
विश्वयुद्घको विनाशको दाँजोमा
भुँडी भर्ने मौका पाएको बरु भलो ठानी ।
१२ साउन २०६६, मनमैजु, काठमाण्डू
जन्मथलो -नेपालेडाँडा, भोजपुर
सुदर्शन श्रेष्ठ – समय
(Source: मधुपर्क असार, २०६७)
समयले समर भन्न थालेको छ
कुकुरहरू बौराएर भुकिरहेछ
हत्केलाले छोप्न खोज्ने आगोको फिलिङ्गा
हात नै सबै डर्छ…डर्छ…
विराजमान छ कुर्सीमा मुर्कुट्टा
या भनूँ मुर्कुट्टा मुन्तिर कुर्सी
समय आफैँ नै जसरी तसरी आफ्नै गतिमा
चलिरहन्छ…..टिक….टिक….टिक….
विधुवा आमाहरू आफ्नो स्तन
मुख्याचालाई चुसाउन बाध्य छन्
बुख्याचाहरू कोलाहल गर्दै लड्न उद्धत छन्
कसले कोपर्न पाउने आमाको लाम्टालाई
स्यालले र्याल चुहाइरहेको बेला
अनिर्णयको बन्दी बनेर बालकहरू
गिद्धको छाक बनिरहेका छन्
र पनि समय
त्यसरी नै चलिरहेछ
गणतन्त्रको नाममा गणहरूलाई
नामेट पार्न
चलिरहन्छ……टिक…..टिक……टिक……
सिनो गनाएर आँगनहरू डढिरहेको बेला
भित्ता र छानासमेत सुरक्षित छैनन्
न्याय सूलीमा चढेर चिच्याउँछ आक्रान्त
चुलो चिसो भए तापनि धुरी
जलिरहेको बेला
बाँसुरीको मीठो धुनमा कानुन सुतिरहेछ
हत्यारा नै रक्षक भएको वर्तमानमा
निर्दोषहरू भट्टीमा दन्किरहेछ
आशाहरू पातालमा भासिए तापनि
समय….प्रत्येक क्षणमा पात्तिएर
चलिरहन्छ….टिक…..टिक….टिक….
निर्वस्त्र ख्याकहरू अर्कोको नाङ्गोपनाको
खिल्ली उडाउँदै आफ्नो उन्मत्तताको प्रदर्शन गर्छ
ढुसी परेको निर्विचार
खिया लागेको दिमागले
देश नयाँ बनाउने डुग्गी पिट्छ
जादुगरको पिटाराभित्र समस्या जकडिएकोझैँ
जादूको छडी घुमाएर फू-मन्तर गरिदिने ढोङ
चर्किएको अस्मितालाई अझ चर्काउन उद्धत साँढे
आफ्नो बलको घमण्डमा डुक्रिरहेछ
करोडौँ टाउकाहरूमा कैँयन लातहरूले
गिर खेलिरहेको बेला
समय चलिरहेछ
चुलिरहन्छ….टिक….टिक….टिक…..
हाडखोर मात्र बाँकी छ तिरस्कृत विश्वासको
आत्मा सबै प्लेटमा सजिएर ज्यूनारभइसके
कङ्कालले खै कसरी हल्ला गरुन्
पिचासको हातमाथि परेको बेला
छातीमा मुड्की बजारेर रगत छदाउँदै
तनतनी रगत पिएर मदमस्त भएकालाई
धुरी कटाउन कसले सकून्
कातर मन छिँडीमा लुकेर कसरी बाँच्दो हो ?
आगोको झोकामा नजल्ने को छ ?
त्यसैले
समयले मलाई पछ्याउनुभन्दा
म समयलाई उल्टाउन खोज्दै छु
हैँसे, होस्टेमा हैँसे….खप्परको दाउ राखेर
चलिरहन्छ….टिक…..टिक….टिक…..।