नेपाली कविता को बिशाल संग्रह
महेश रेग्मी – आँसुको रुमाल
तिमीले हिँडेका बाटोहरू हेरेर चित्त बुझाउँछु
तिमीले हिँडेका बाटोहरूलाई स्पर्श गर्छु
तिमीले नाघि गएका पहाडहरूको अभिनन्दन गर्छु ।
अब पहाडहरूलाई प्रेयसी भन्न थालेको छु
रुखलाई Continue reading “Mahesh Regmi – Anshu Ko Rumal”
महेश रेग्मी – मेरी अन्तिम स्त्री
(मधुपर्क असार, २०६७)
मेरी अन्तिम स्त्री
जो वाचाल छ
म उसको श्रोता बनेर अघाउनुपर्छ
उसका तर्क र भाषणको ‘ब्रेकफास्ट’ खानुपर्छ
र, बेलाबखत स्वर्गीय दृश्य भएर विभाजित बन्छे
मलाई तृप्ति दिन ।
ऊ अमूक पार्टीको सक्रियतावादी
र, केही छायाँवादी
उसले निर्वाचन जितेकी छे
संसद्मा पुगेकी छे
समलिङ्गी अधिकारका लागि युद्धरत् ।
मलाई आवारा बनाउने सरकार
उसका लागि सत्ता पक्ष छ
र, संसद भवन
उसका लागि घर र माइती भएको छ ।
म उसको जीवनको एकछेउमा बास गर्छु
तर ऊ मेरो निवास भने होइन
र, घर पनि होइन ।
मेरा लागि ऊ अन्तरिम सम्बन्ध बन्छे
र, मेरा अङ्गहरूको विघटन गर्न खोज्छे
जसरी यो गुण्डा सहर
मेरो जिब्रो थुत्न खोज्छ
खोस्न खोज्छ मेरो वीर्य
ए मेरी अन्तिम स्त्री
म अन्तिम नायक हुन चाहन्नँ ।
पाल्पा, हालः काठमाडौं ।
महेश रेग्मी – थानकोट काट्न सक्दिनँ
(मधुपर्क २०६५ फागुन)
नेपाल सरकार
म थानकोट काटेर जान सक्दिनँ
थानकोटबाहिर मेरा सपनाहरु वर्जित छन् ।
काठमाडौँको हाँगोमा गुँड लगाएको छु
शरणार्थी चराले जस्तो
सपना Continue reading “Mahesh Regmi – Thankot Katna Sakdina”
महेश रेग्मी – उनीहरू जो फर्केनन्
(नेपाल साप्ताहिक अंक १२७)
देश खोज्दै गरेकी छोरी
देश देखाउंदै गरेको म
र
समयको विषुवत् रेखामा उभिएर
हेरिरहेछु देश, छोरी, जीवन र बाटो ।
भन्थें-
जीवन आफैंमा प्रयोग हो
तर म निरन्तरको प्रयोग र परीक्षणमा
मभित्रकै मान्छेबाट पराजित छु ।
कसैले नसोध मलाई, म को हुं –
तर म समयहीन समय भएको छु ।
आज जीवनको एउटा किनारामा उभिएर हेरिरहेछु-
बिदाइ भएका बाटाहरू
बिदाइ भएका दृश्यहरू
बिदाइ भएका जीवनहरू ।
प्रत्येक दिनजसो सुर्यास्तका किरणहरू हेर्छु र
एउटा महान् दिनको प्रस्थान भएझैं लाग्छ
र
स्मृतिहरू सम्हाल्न खोज्छु/तर सक्तिनं
कहीं-कतै नपुगिने बाटो हिंडिएछ
आफ्नै स्वत्वमा घाइते भएर ।
परदेशमा दुर्घटनाग्रस्त भएर
आफ्नै स्वाभिमानसग
आफ्नै पहिचानसग ।
अब फर्किंदैन ती दिनहरू
नफर्किने ती दिनहरूलाई सलाम
म जहांजहां पुगें
मैले जहांजहां टेकें
ती बाटाहरूलाई पनि सलाम
म त सगरमाथाको बासिन्दा
समयसंग हारेर पनि
परदेशमा देशको याद बांचिरहें ।
तर उनीहरू जो फर्केनन्
देश खोज्दै
जस्तै चुत्थै देश भए पनि
आफ्नै देश ।
महेश रेग्मी – तथाकथित म
(मधुपर्क माघ, २०६७)
म आफ्नै तस्बिर च्यात्छु
आफनैविरुद्ध उभिन्छु
र,
आपत्ति जनाउँछु
आफ्नो जन्मदिनलाई
मलाई पीडा छ
देशलाई केही दिन नसकेकोमा
देशको लाज ढाक्न नसकेकोमा
तथाकथित Continue reading “Mahesh Regmi – Tathakathit Ma”
