म तिम्रा बाख्रालाई खुवाउँछु
नरम–नरम घाँस
म तिम्रा आँखाबाट हटाउँछु
गम्छाले आँसु
म तिम्रा लागि मेलाबाट ल्याउँछु
रातो रंगको चुनरी
म तिम्रा बाटाका काँडाहरु पन्छाउँछु
विस्तारै खुर्पीले
म तिम्रो सुगालाई दिन्छु
हरियो–हरियो खुर्सानी
म तिम्रा बाबालाई ल्याउँछु
बजारबाट दमको औषधि
म तिम्रो कुवाबाट निकाल्छु
गर्मीमा शीतल जल
म तिम्रो आँगनको देउतालाई चढाउँछु
बेलपत्र र गेंदाको पूmल
म तिम्रो चुलोका लागि बन्छु
दनदनी बल्ने गुइँठा
म तिम्रा लागि टिप्छु गाछीबाट
पाकेको मालदह आँप
म तिम्रा सुन्दर नयनका लागि ल्याउँछु
परको सहरबाट सुरमा
म तिम्रो हँसुलीलाई छुटाउँछु
दुष्ट साहूकारकहाँबाट
म तिम्रो लागि जे पनि गर्छु
कसम खान्छु म
ओ मेरी चन्द्रमाझैं प्यारी–प्यारी गुलबिया !
म तिम्रो जोबनलाई सम्झन्छु आफ्नो जीवन
(२०५१)
Tag: Nepali Rachanakar Kavi Bimal Nibha
Bimal Nibha – Ichchha
पहिले ऊ जन्म्यो
त्यसपछि उसका इच्छाहरु
विस्तारै–विस्तारै
ऊ चाहन्थ्यो
आकाशजत्रो कसौंडीमा
भात पकाउन
र धरतीका समस्त भोकाहरुलाई
पेटभरि खुवाउन
ऊ भेंडाहरुसँग
प्रेमपूर्वक ऊन माग्न चाहन्थ्यो
र जाडोले थरथरी कामिरहेकाहरुलाई
एक–एकवटा स्वेटर
बुन्न चाहन्थ्यो
ऊ चाहन्थ्यो
पहाडसँग ढुङ्गा,
बादलसँग पानी
र जमिनसँग माटो
सापटी लिएर भए पनि
एउटा विशाल घर बनाऊँ
जहाँ सबै घर नभएकाहरु
अटाउन सकून्
केही दिनदेखि ऊ
यस्तै–यस्तै कुराहरुको
इच्छा गरिरहेको थियो
एकदिन बादशाहलाई
उसको इच्छाको खबर भयो
क्रुद्ध भयो बादशाह
र गर्जिन थाल्यो
मेरो राज्यमा
यस्तो इच्छा राख्नु अपराध हो
समात त्यो विद्रोहीलाई
र हाजिर गर मेरो दरबारमा
बादशाहअघि ल्याइयो उसलाई
कड्केर भन्यो बादशाहले
तँ खतरनाक इच्छाहरुको
दोषी होस्
अब मर्नलाई तयार होऊ
भन्, तेरो अन्तिम इच्छा के छ
उसले पनि कड्केर जवाफ दियो
मेरो अन्तिम इच्छा त्यही हो
जो मेरो पहिलो इच्छा हो
दोस्रो इच्छा हो
तेस्रो इच्छा हो
बादशाह यो सुनेर
झन् क्रुद्ध भयो
र भन्यो
फाँसी दे यसलाई
अन्ततः उसलाई मारियो
उसको हत्याको केही दिनपछि
बादशाह सवारीमा निस्क्यो
उसको बधस्थलनेर पुगेर
चकित भयो बादशाह
जहाँ उसलाई मारिएको थियो
त्यहाँ जीवित थिए इच्छाहरु
सास लिइरहेका
र सक्रिय
यो देखेर बादशाह
क्रोधले बहुलायो
र कराउन थाल्यो
मार, मार इच्छाहरुलाई
तर जति प्रयत्न गरे पनि
हात्ती, घोडा, भाला, तरवार,
सेना, तोप लगाएर पनि
इच्छाहरुलाई मार्न सकिएन
थकित भए
हार माने
सेनापति, भारदार, गुप्तचर र सिपाहीहरु
यही असफलताको शोकमा
बादशाहको मृत्यु भयो
यति भनेर चुप लाग्नुभयो
मेरा पिता
मैले प्रश्न गरें
के कथा सकियो बुवा ?
उहाँले एउटा लामो सास तानेर
भन्नुभयो
हो छोरा, यो कथा
यहीं समाप्त हुन्छ
तर समाप्त भएको छैन
उसको इच्छा
अहिले पनि त्यहाँ
जहाँ उसलाई मारिएको थियो
देख्न सकिन्छ
उसका इच्छाहरु
जीवित एवम् उत्साहित
चारैतिर फैलिँदै फैलिँदै
गइरहेका इच्छाहरु
अगाडि अगाडि बढिरहेका इच्छाहरु
एकबाट अनेक भइरहेका इच्छाहरु
असङ्ख्य असङ्ख्य इच्छाहरु
छोरा, उसको इच्छा
आज पनि जिउँदो छ
इच्छाहरु कहिल्यै मर्दैनन्
मेटिन सक्दैनन् इच्छाहरु
के तिमीसम्म त्यो इच्छाको ताप
पुगिसकेको छैन छोरा ?
(२०५०)
Bimal Nibha – Patan
यो कानुनी गोली हो
असह्य दुःख, भयावह वेदना
निरन्तर चित्कार,
र विह्वल मन
सबै जनहिंसा हुन्
जोस, आक्रोश, विद्रोह
र अन्यायको विरोध रोक्का गरिएको छ
आज्ञापत्रमा
हत्या नियमबमोजिम भएको छ
तिमीहरुको छातीबाट बगिरहेको
रातो रगत
अराजकता हो
आँखाको तरल आँसु ध्वंसात्मक कारबाही
र स्थिर पीडा उग्रवाद
रगताम्मे विश्वास राज्यविप्लव
चेतना असंवैधानिक शब्द हो
सहन गरिने छैन अब
कुनै पनि प्रकारको छटपटी
पाटनबासीहरु हो !
तिमीहरुको जीवनलाई गैरकानुनी
घोषित गरिन्छ
(२०४६)
Bimal Nibha – Khur Ko Taap
उद्दण्ड घाँसहरुले
घेरिएको छ
खेत
तर माटामा भएका
बालुवाका कणहरु
चम्किरहेका छन्
घाम तरल भएर
पग्लिरहेछ
पसिनासँगै
हलोमा जति फलाम छ
सबै प्रचण्ड गर्मीले
तातिएका छन्
हावा टक्क अडेको छ
गोरुको
तीखो
सिङमा
एकछिन Continue reading “Bimal Nibha – Khur Ko Taap”
Bimal Nibha – Dincharya
ऊ बिउँझन्छ
र उज्यालोतिर ढाड फर्काएर
भन्छः
शुभप्रभात !
म तीव्र यन्त्रणामा
जागराम छु
दुई आँखाहरु जलिरहेका छन्
मेरा
र चुप छु
यसरी उसको र मेरो
दिनचर्या
एकसाथ आरम्भ हुन्छ
यद्यपि ऊ मेरो दौंतरी होइन
न हामीले कहिले
एक–अर्कासँग हात मिलाएका छौं ः
के छ, सन्चै छ ?
दुई वर्षपछि
एकाएक ऊ संसद्मा पुग्छ
र पास गर्न थाल्छ
थुप्रै थुप्रै विधेयकहरु
करको
नदीनालाको
विदेशी सम्बन्धको
र शान्ति–सुरक्षाको
म भने आजपर्यन्त
बसको हुलमा थिचिएको छु
दुखिरहेछ मेरो पिँडौलाको
मासु
र थकानले चूरचूर छु म
उसको कैलो रङ्गको
जुँगाका रौंहरु
हल्लिरहेका छन् मजाले
र म अहिलेसम्म
अँध्यारो कोठामा कैद छु
बाहिर सडकमा बन्दुकधारी
प्रहरीहरु
ओहोर–दोहोर गरिरहेका छन् ः
खबरदार ! खबरदार !
अचानक ऊ हाई गर्छ
झुसिलो डकार लिन्छ
र आफ्नो गुप्त प्रदेशमा हात लगेर
कन्याउन थाल्छः
ख्वारख्वार
उसमा र ममा यही फरक छ
ऊ संसदीय अभ्यासमा व्यस्त छ
र म उसको अश्लील तिघ्राको
कापबाट उम्कन
छटपट–छटपट गरिरहेछु
(२०५०)
Bimal Nibha – Euta Bahula Nabhayeko Bushirt
मेरो साथीका लागि
मलाई खरिद गर्नु थियो एउटा बुसर्ट
एकातिर बाहुला नभएको बुसर्ट
जनआन्दोलनताका
महेन्द्रको सालिकनेर पुलिसको गोलीले
मेरो साथी ढलेको थियो
र उसको एउटा हात काट्नुप¥यो
त्यसबेलादेखि मेरो साथीलाई
अलि भिन्न प्रकारको बुसर्ट चाहिन्छ
एकातिर बाहुला नभएको
तर कुनै पनि पसलमा
त्यस्तो बुसर्ट पाइएन
जब मैले यो साथीलाई भनें
उसले मुस्कुराएर भन्यो
मलाई दुवै बाहुला भएको बुसर्ट
भए पनि हुन्छ मित्र
लौ हेर, मेरो हात
अहो ! यो कस्तो अचम्म
उसका दुईटै हात यथावत् थिए
केही क्षणपश्चात्
खुसीको आवेगमा
मैले साथीसँग हात मिलाउन खोजें
तर यो के भयो
मेरो एउटा हात छैन
मलाई चुपचाप देखेर
मेरो साथीले भन्यो
मित्र, अचम्म नमान
यो तिम्रै हात हो
काम चलाउनलाई मैले लिएको
एउटै हातले भए पनि
काम गर्न सकिने रहेछ
मेरो साथी र म
दुईतिरै बाहुला भएको बुसर्ट लगाउँछौं
यद्यपि उसको एउटा हात छैन
तर यसले के फरक पर्छ
मेरो त छ
एकदिनको कुरो हो
जनताहरुलाई आह्वान गर्दै
प्रधानमन्त्री हात हल्लाइरहेका थिए
मैले पनि स्वागतमा
हात हल्लाएँ
र जोसमा बेस्सरी
दुवै हात उचाल्न खोजें
तर यो भएन
किनभने मसँग एउटा हात थिएन
सायद मेरो साथीसँग थियो
पछि साथीसँग भेट हुँदा
मैले भनें
खोइ मेरो हात
उसले गम्भीर भएर भन्यो
मसँग तिम्रो हात छैन मित्र
म पनि गम्भीर भएँ
र सोच्न थालें
कुन्नि, यो के भइरहेछ
गायब हुँदैछन् अकस्मात् हातहरु
पञ्चायतको अँध्यारो कालमा
मेरो साथीको एउटा हात गयो
र प्रजातन्त्रमा मेरो एउटा हात
हामी दुवैजना साथीहरुको
एक–एकवटा हात छैन
अब तपाईंहरु नै भन्नोस्
हामीहरुले कसरी
दुवै बाहुला भएको बुसर्ट लगाउने ?
(२०४९)
Bimal Nibha – Ek Darzan Mrit Kavi Haru
एक दर्जन मृत कविहरु
प्रार्थना गरिरहेका छन्
शान्त, स्थिर, अचल
र तटस्थ चेतनाले
सजिसजाउ
चारैतिर छरिएका छन्
अचम्मका फूल, अबिर,
अक्षता, धूप, नैवेद्य
र रहस्यमय लयमा
निरन्तर जारी छ
एक अलौकिक काव्यभजन
झरझर झरिरहेका
शब्दधारा
र भावझर्नाहरु
समाधिस्थ छ ईश्वर
कुनै मन्दिरमा
र नतमस्तक छन्
रक्तहीन कल्पनाजडित
एक दर्जन बौद्धिक शिरहरु
चुप, चुप
नारावादी कविहरु
स द्र द्र द्र
हल्ला नगर
एक दर्जन मृत कविहरु
अहिले यो शताब्दीको
सबभन्दा प्रचण्ड आरतीमा
तल्लीन छन्
(२०४४)
Bimal Nibha – Kati
कति एसिडका बोतलहरु,
चिसो सिमेन्टको कोठा
र विषकन्याहरु कति
कति हाडहरुका पिरामिड,
बौलाहा हात्तीको दौड
र कोतपर्वहरु कति
कति इलेक्ट्रिक सक,
शरीरमा नीला–नीला डाम
र कालरात्रिहरु कति
कति जङ्गली कुकुरहरु,
बर्बर युगको मारक मन्त्र
र शस्त्रागारहरु कति
कति अँध्यारा गुफाहरु,
अन्धो साइरनको आतंक
र धरापहरु कति
कति काला बुटहरु,
ग्याँस–च्याम्बरको यन्त्रणा
र बुलेटहरु कति
ओ लरखराइरहेको दमनकारी सत्ता !
कति मृत्युको इन्जेक्सन,
शवहरुका सामूहिक चिहान
र पुलिसहरु कति
(२०४६)
Bimal Nibha – Thaal
सुरक्षित राख्नोस्
यो थाललाई
यही आशय हो मेरो
दिदी र बहिनीहरु
यसको विषयमा सोच्न थाल्नोस्
अहिलेदेखि नै
(जतिसक्दो छिटो)
हामीसँग त्यति समय छैन
पुर्खाहरुका अथक हाडको धुलो
यहाँ छ
र असङ्ख्य गोपनीय प्रेम पनि
याद राख्नोस्
यो सामूहिक इच्छाहरुको
निरन्तरता हो
इतिहासका लेखकहरु !
नोट गर्नोस्
म यो थाल
आफ्नो छोरालाई
उसको तीन करोड सात लाख वर्षको
जन्मदिनको उपलक्ष्यमा
उपहारमा दिन चाहन्छु
मलाई थाहा छ
यसको समाप्तिका लागि
सक्रिय छन् केही पेशेवर बधिकहरु
सजग रहनोस् त्यसैले
मेरा समकालीन बन्धुहरु
एकदम सतर्क र तयार
हुनसक्छ,
यही थालका लागि
अन्तिम युद्ध लड्नु परोस्
(२०५२)
Bimal Nibha – Pithyun
यो मेरो पिठ्यूँ हो
तर केही क्षणपश्चात्
मलाई लाग्छ
यो मेरो होइन
कुनै अर्कैको पिठ्यूँ हो
जो निहुरिएको छ धुलामा एकनासले
आगोको प्रचण्ड रापछेउ खडा छ
भास्सिएको छ हिलोमा सर्वाङ्ग
र खनिरहेछ बाटो
रोपिरहेछ धान
फोरिरहेछ चट्टान
म हेरिरहेछु यहाँबाट
नाङ्गै छ उसको पिठ्यूँ
जहाँबाट ठोक्किएर बेस्सरी
चम्किरहेछ बिजुली
गर्जिरहेछ बादल
र भइरहेछ बर्सात
अथवा यो त्यसको पिठ्यूँ हो
जो हराएको छ इतिहासको गह्वरमा
र थकानले क्लान्त
लामो लामो सास फेरिरहेछ वर्तमानमा
त्यहाँ हेर गहिरिएर
कोरिएका छन् असङ्ख्य आकृतिहरु
जय र पराजयको
समय र सङ्घर्षको
अन्धकार र प्रकाशको
यन्त्रणा र जागृतिको
भोक र साहसको
निराशा र प्रयत्नको
मलाई त्यो मेरै अनुहार भएको
कुनै परिचितको पिठ्यूँजस्तो लाग्छ
जो भविष्यको द्वार खोल्न तम्तयार छ
अथवा यो त्यसको पिठ्यूँ हुनसक्छ
जो आफ्नो आयुको नाङ्लामा
निफनिरहेछ सृष्टिको आरम्भदेखि
दुःख, प्रेम, करुणा,
निद्रा, छाया, अनुभव,
मातृत्व, सहनशक्ति, उष्मा,
स्वप्न, सोच, रङ्ग,
स्मृति, इच्छा, सौन्दर्य,
साहस, उमेद, गति इत्यादि
जहाँबाट जन्मन्छ सभ्यता
र फैलन्छ चारैतिर
समुद्र, पहाड र मैदानमा
एसिया, युरोप र अफ्रिकामा
अथवा जहाँ जहाँ समयको
चपल पाइलाको छाप छ
अथवा यो त्यसको पो पिठ्यूँ हो कि
जो गर्दछ पिठ्यूँकै कारोबार
कमाउँदछ मुनाफा
र पिठ्यूँहीन पार्न खोज्छ समाजलाई
उसको पिठ्यूँ छोपिएको छ मखमलले
सुन–चाँदीको मोलम्बा लगाइएको छ
र जडिएको छ महँगो पत्थरले
जहाँ घाम पर्न सक्दैन
हावा छिर्न सक्दैन
त्यो मेरो पिठ्यूँ होइन
कदापि मेरो पिठ्यूँ होइन
त्यो हाम्रो पिठ्यूँ हुनैसक्दैन
पृथ्वीको भार महसूस गरिरहेछु
म आफ्नो पिठ्यूँमा
(२०५३)
Bimal Nibha – Mero Kavita Parbaha Gardaina Timro
कुनै पनि बेला
ममाथि राजद्रोहको मुद्दा चल्न सक्छ
काला गँड्यौलाहरु पिछा गरिरहेछन् मेरो
अन्तर्राष्ट्रिय कालाबजारीको
कुहिएको आलु
र प्रधानमन्त्रीको ताजा भाषण
दुवैलाई एकसाथ
टुँडिखेलको खुला चउरमा उभिएर
सयौं लेखक–कलाकारहरुले
अस्वीकार र बहिष्कार गरिदिए
यो इलाकाको भ्रष्ट थानेदार
के सोचिरहेछ
मलाई थाहा छ
ऊ कुनै निर्दोष कविलाई
भूmटो वारदातमा फसाउन चाहन्छ
म जुन झोलुङ्गे पुलबाट
सधैं गुज्रन्छु
त्यो यति जोड–जोडले हल्लन्छ कि
सतर्क हुन्छन्
वरिपरिका श्वेत परिधानधारी
भद्र बकुल्लाहरु
र शङ्काको दृष्टिले हेर्न थाल्छन् मलाई
त्यसबखत म मनमनै गुनगुनाइरहेको हुन्छु
कविताको कुनै पङ्क्ति
असन टोलको नामुद दादा,
शासनका प्रतिष्ठित सल्लाहकारहरु
र काँडाजस्तो रौं भएका
झुसिलकीराहरु
यो वर्षको अन्तिम समयमा
अति दुःखित छन्
किनभने अचेलका युवा कलाकारहरु
शिर ठाडो पारेर हिँड्छन्
र दोब्रिएर नमस्कार पनि गर्दैनन्
हे भगवान् !
के भएको छ सांस्कृतिक क्षेत्रको
नयाँ पुस्तालाई
म चिल्लो कारभन्दा अगावै
पुग्न चाहन्छु गन्तव्यस्थल
भन्नेले भनोस्
असामान्य गतिमा हिँड्छ यो
म भोकलाई चेकझैं क्यास गर्न सक्दिनँ
तसर्थ टन्न भरिएको भकारीलाई
सहज घृणा गर्ने अधिकार छ
मेरो कलमलाई
म पाखण्डी गमलालाई
भरी बजारमा फुटालिदिन्छु
र विषाक्त पूmलहरुलाई
धुजाधुजा पारेर च्यात्छु
ताराहरु नभएको आकाशको
कुनै अर्थ छैन मेरा लागि
फलामको प्वाँख भएका
गिद्धहरु हो !
मेरो कविता अस्वीकार गर्छ
तिमीहरुको नियम, कानुन र शिष्टाचार
शहीदहरुले आफ्नो रगतको
वसियत गरेर गएका छन्
कुनै पनि देशद्रोहीका नाउँमा
एक थोपा पनि छैन
यो कसरी भयो
बर्बर तानाशाहका दलाल,
छद्म बुद्धिजीवीहरु र चाकर मनीषीहरु
आश्चर्यचकित छन्
र भूmटको ढकले तौलन खोज्दैछन्
भाषाको श्वास–प्रश्वास,
छाला र धमनीभित्रको गति
तर यो निश्चित छ
अब दुष्टहरुका साहित्यसभामा
कसैले पनि पठाउने छैन
एउटा पनि शब्द
बिक्रीमा छैन कविता
एकदिन
भयानक हुरी चलिरहेको बखत
म शान्त उभिएको थिएँ
सिंहदरबारअघिको सडकमा
मेरो व्यवहार
अत्यन्त विध्वंसक लागेछ
पृथ्वीनारायण शाहको सालिकलाई
उतिखेरै राजज्योतिषीले
पात्रो पल्टाएर
भविष्यवाणी ग¥यो
छिट्टै मर्नेछ
यो अभागी र बेबकुफ लेखनदास
कुनै भविष्य छैन यसको
कुन लेखक जुलुसमा
कति पटक हिँड्छ
र कस्ता कस्ता नाराहरु
घन्काउँछन् यिनीहरु
यहाँका तमाम शब्दकर्मीहरुले
एकसाथ कराउँदा
कति थर्कन्छ धरहराको गुम्बज
यसको तथ्याङ्क राख्ने
गुप्त फाइलका निर्माताहरु
टिप्पणीमा लेख्छन्
खतरनाक मान्छे हो यो
खाली कागजमा के के लेखिरहन्छ
र कहिलेकाहीं बीच सडकमा उभिएर
भद्दा तरिकाले सोचिरहन्छ
कवि हो यो
सरकारी गुन्डाहरु मलाई हेरेर
एकआपसका स्पष्ट–अस्पष्ट
संकेत साटासाट गर्छन्
र अन्तमा ओठ तेर्सो पारेर
विशेष प्रकारले
मुस्कुराउने गर्छन्
हुनसक्छ सत्ताको प्रिय हत्याराले
मेरो नामको गोली
भरिसकेको छ रिभल्भरको च्याम्बरमा
तर भय छैन मलाई
मेरो कविता परबाह गर्दैन तिम्रो
ओ शवका व्यापारीहरु !
म त्यस्तो व्यक्ति होइनँ
जस्तो तिमीहरुको संविधानमा
वर्णन गरिएको छ
(२०४७)
Bimal Nibha – Samaya
रातो लेटरबक्सबाट निस्कनेछ
दुष्टहरुका नाममा
पत्रबम
सलाईमा बन्दी बारुद
एकाएक सल्कनेछ
तीव्र क्रोधाग्निमा
चुरोटको धुवाँसँगसँगै
सोचमा डुब्नेछ
उज्यालो दिनको
गर्विलो शिर
दमकलमा भरिनेछ
पानीको सट्टा
अति ज्वलनशील पदार्थ
पेट्रोल
चुलोको आगोमा तातिनेछ
विस्तारै–विस्तारै
बिहान, मध्यान्ह
र रात्रि
बिजुलीको लट्ठामा झुन्डिनेछ
करोडौं–करोडौं वाटको
सूर्य
र तिम्रो देब्रे नाडीको
रेडियम घडीमा
बज्नेछ
यो देशको सबभन्दा चम्किलो
समय
(२०४२)
Bimal Nibha – Ghadi
हत्याराले धेरै चीजबीजहरु
छाडेर गएको थियो
केही महत्वपूर्ण थिए
जस्तो कि छुरा, आतंक र
एउटा घडी
छुरा रगतमा लतपतिएको थियो
र आतङ्क गहिरो
घडीमा कुन्नि कति बजेको थियो
हुल निकै थियो
मानिसहरु भयभीत
र लास त्यहीं राखिएको थियो
वातावरणमा सबभन्दा
स्मरणीय थियो
त्यो घडी
जहाँ समय कैद थियो
(२०४२)
Bimal Nibha – Tear Gas
हाम्रा आँखाबाट आँसु
समाप्त भइसकेको छैन
सुक्खा भइसकेका छैनन् हाम्रा आँखाहरु
हाम्रा आँखाहरुमा
बाँकी छ अहिले पनि
अलिकति नुन
अलिकति पानी
हेर, गिलो छ
नारायणगढ, पोखरा, जनकपुर
काठमाडौं, भक्तपुर, पाटन
र कीर्तिपुरको माटो
आँसुले भिजेको भूमि हो यो
आँसु रक्त
र रक्त आँसुमा परिणत भएको छ
अब कुनै अन्तर छैन
रक्त र आँसुमा
आँसु र रक्तमा
लाखौंलाख आँखाबाट
बगिरहेछ रक्त
र रातो छ यो धरती
रक्तरञ्जित छ नेपाल
आँसुको व्यापार गर्नेहरु हो !
बलात् हाम्रा आँखा बगाउनेहरु हो !
आँसुको सम्बोधन हो यो
संकल्प हो रक्तको
यही समय हो यो
हो, यो यही समय हो
जब रक्तले तिमीहरुसँग
आँसुको हिसाब खोज्छ
(२०४६)
Bimal Nibha – Kavita Ra Fohar Luga Haru
अब म कविता लेख्न
स्थगित गर्छु
र लुगा धुन थाल्छु
किनभने तमाम लुगाहरु
फोहोर भइसकेका छन्
कमिज, प्यान्ट, गन्जी
र मोजाहरु
फोहोरैफोहोरका बीचमा
कविता लेख्न बस्नु
कविताको विधान विपरीत छ
एउटा कविले यसबारे
सतर्क हुनैपर्छ
म मनमनै भन्छु
झ्याल खोलेर हेर्छु
फोहोरको थुप्रो छ बाहिर
मेरो कोठादेखि परको चोकसम्म
चारैतिर÷वरिपरि
मेरो कविता महसूस गर्छ
संसारको गोलो टाउको
फोहोर देखेर टनटन दुखिरहेछ
पच्चीस वर्षअघि
मेरो कविता जन्मेको थियो
त्यसबेलादेखि ऊ निरन्तर
फोहोरको विरोध गरिरहेछ
चाहे त्यो जस्तोसुकै फोहोर होस्
कविताहरु फोहोरका
एक नम्बरका दुश्मन हुन्छन्
कविताको परिभाषा यस्तै छ मेरो
कलमलाई टेबुलमा राखेर
विचार गर्छु म
म आफ्नो कविताको आत्मालाई
हत्या गर्न सक्दिनँ बन्धुहरु
कवितासँग प्रेम छ मलाई
त्यसैले अब म कविता लेख्न
स्थगित गर्छु
र लुगा धुन थाल्छु
(२०४६)
Bimal Nibha – Narayanpur Ko Pul
धन्यवाद
नारायणपुरको पुल
अब म जान्छु
अगाडिको पुलले मलाई बोलाइरहेछ
त्यसभन्दा अगाडिको पुलले पनि
अगाडिको अगाडिको अगाडिको
पुलले पनि
बोलाइरहेछ मलाई
सुन
अनगिन्ती पुलहरु फुसफुसाइरहेका छन्
आउ, आउ, चाँडै आउ
र यो पृथ्वीमा पुलहरु नै हुन्
जसले जीवनलाई
जीवनसँग जोडेका हुन्छन्
तिमीसँग अब भेट हुनु
धेरै गाह्रो छ
धेरै धेरै नै गाह्रो छ नारायणपुरको पुल
तर यदि कुनै मोडमा अनायास
फेरि तिमीसँग भेट भयो भने
मलाई खुसी नै हुनेछ
त्यसबखत म सोधुँला
के हालखबर छ
सबै ठीकठाक त छ नारायणपुरको पुल
कति पानी बगे तिम्रो तलबाट
र कति पाइलाहरु पार भए
तिमी माथिबाट
म हिसाब मागुँला
सङ्घर्षको बाटामा हिँड्दाहिँड्दै
एकाएक भेट भएको
काठको सानो तर बलियो
ओ नारायणपुरको पुल !
यात्रामा अनेकौं पुलहरुसँग भेट हुन्छ
तिमीसँग पनि भयो
धन्यवाद
अब म जान्छु
(२०४०)