Sudeep Pakhrin – Bhanchera Adim Maunata

सुदीप पाख्रिन – भाँचेर आदिम मौनता

च्यातिएर
क्षत–विक्षत भएका
ओजोन–दुलोबाट
क्वारक्वारती चियाइरहेछ— पृथ्वी
ब्रम्हाण्डको ‘ब्ल्याक–होल’ लाई
वायुमण्डलमा
निर्धक्क उडिरहेका छन्— प्रदुषित कणहरु
बरमुडा–त्रिकोणमा
एकतमास गुन्जिरहेका छन्— रहस्यात्मक लोककथाहरु
तर यसबेला— म
यी सबै भुलेर
तिमीलाई नै सोचिरहेको छु
………………..

इतिहासका
काला क्रुर घोडाहरु
इतिहासका पानाहरुबाट जीवन्त हुँदै
निस्किएर अतिक्रमण गर्दैछन्— बगैंचाको स्वाधिनतामा !
फूलहरुको स्वतन्त्रतामा !!
र, निर्लज्ज दगुरिरहेछन्— बगैंचामा
कुल्चिंदै— नीला फूलहरु !
उखेल्दै— राता फूलहरु !!
मार्दै— सेता फूलहरु !!!
अद्यावधि
वर्तमानका
पीडित गोरेटाहरुमा
हिन्हिनाउँदै दगुरिरहेछन्
इतिहासका यी बेसोमति घोडाहरु
तरैपनि यसबेला— म
यी सबैबाट आँखा चिम्लिए झैं गरी
तिमीलाई नै चाहिरहेको छु
………………………

यतिका
समय बगिसक्दा पनि
अभैंm मेरी आमा !
कविताहरुमा बेस्कन रुन सक्छिन्
मेरा आफन्तहरु !!
मेरो मायामा अत्यन्तै दुख्न सक्छन्
मेरा मित्रहरु !!!
मेरा अनुभूतिहरुमा बिस्थापित हुन सक्छन्
मेरा शत्रु भनाउदाहरु !!!
मेरा संवेदनाहरुमा सामन्जस्यता खोज्न सक्छन्
तरैपनि
यसबेला— म
तिमीलाई नै खोजिरहेको छु
……………….

फुलिरहेकै छन्— अझैं
सडकहरुमा— रगतका पूmलहरु !
गुन्जिरहेकै छन्— अझैं
गाउँ गाउँमा— विष्फोटक आदिम धूनहरु !!
रातका संगीतहरु
लहराइरहेकै छन्— अझैं पनि
तिमीले थाल्या‘ थियौं
— जुन दुखेका गीतहरु —
अभैंm पनि तरंगीत छन्
कहिल्यै शून्य हुन नसकेको मेरो कोठामा
साँच्चै !
न समय पग्लियो हाम्रा काखमा
न त हामी नै पग्लिन सक्यौं समयको काखमा
अहो !
तरैपनि
यसबेला— म
यी सबैलाई थाती राखेर एकातिर
अँध्यारोलाई छले जस्तो गरेर
एक धूनले प्रेम–पत्र लेखिरहेछु तिमीलाई
निरन्तर चाहिरहेछु तिमीलाई !!
यो—
आदिम–मौनता भाँचेर
भन्दैछु—
म माया गरिरहेछु तिमीलाई !
म माया गरिरहेछु तिमीलाई !!

धरान

Shyam Rimal – Shabda Seema

श्याम रिमाल – शब्दसीमा

मानिसहरु किन व्यर्थमा
शब्द फालिरहेछन् हँ ?

हावामा बिलाइरहेका शब्दप्रति कुनै शोक छैन
शब्दवाचकहरुलाई,
न शब्दलेखकहरु
कागजका भावहीन शब्दप्रति पश्चाताप गर्छन्

शब्दको अनस्तित्वमा
आशौच बार्छन् त
शान्त सौम्य हावाहरु
सेता कागजहरु
र मौन आत्माहरु

शब्द त ब्रम्ह हो
शब्द त सृष्टि हो
शब्द त सत्य हो र शाश्वत रहन्छ
शब्द त नित्य हो र अनन्त रहन्छ

मानिसहरु शक्तिहीन शब्द फ्याँकेर
किन आफंैलाई कमजोर बनाइरहेछन् ?

B S Chhetri – Pal Pal

बिष्णु सिलवाल छेत्री – पल पल

पल पल मर्ने गर्छु ,बर्सौ बाँच नभन
थोपा थोपामा प्यास मेटछु सागरको कुरा नगर
संघर्षमै जीवन बित्यो प्रगति के भो नसोध
एकान्तमा एक्लै रुन्छु ,सुखको कुरा नगर

पश्चातापमा जलिरहेछु Continue reading “B S Chhetri – Pal Pal”

Mukul Dahal – Kshan Saanjh Ko Chot

मुकुल दाहाल – क्षण सांझको चोट

मनको कुरा रिस
सीमातीत सीमान्त रित्तो देश
जीवनवृत्त मस्तिष्क
पानीमय पदोन्नति
अपराधसभा आघातको सागर
यात्रा बजिरहेको छ ढोलक
जाडो मृत्युमा कविता
संवेदनशून्य
जीवितहरू
कवि Continue reading “Mukul Dahal – Kshan Saanjh Ko Chot”

Baldev Bhatta – Bayask Ichchha Haru

बलदेव भट्ट -बयस्क इच्छाहरु

मान्छेमाथि मान्छेका पर्खालहरु
यत्र-तत्र साइनाइडको घैंटो बोकेर
सामुहिक आत्महत्याको बिजारोपण गर्दैछन,
मैदानमा निथ्रुक्क भिज्दै मृतकहरुका घरसम्म
छाता माग्न दौडिदैछन एकहुल कालभैरवहरु !

बयस्क इच्छाहरु कामातुर फूलका मैदानहरूमा
आफ्ना भत्केका अनुहारहरु खोज्दैछन
उपसर्ग र प्रत्ययहरुका ऐनाभित्र
आफ्ना इच्छाहरु नियाल्दैछन,
दुर्घटनाका आँखाहरु निला सपनाहरु बोकी
लोभ्याउदैछन सृष्टिका चलायमान पाइलाहरु !

आकारको निम्ति धरातल चाहिन्छ
धरातलबिहिन दाँतको कडापन क्षय हुँदै
ओठका परिधिभित्रै आफ्नो चिहान खोज्दैछ
बिचारहरुको निरीह सहिछाप लगाएर
पूर्णबन्न सक्दैन आकारको धुमिल साम्राज्य!

म एम्बुसका मैदानहरुमाथि
एकहुल मानिसहरुका पदचाप बोकेर दौडिदैछु
मेरो किनारका बालुवाका घरहरुमा
नदिका छालहरुलाई आमन्त्रित गर्छु,
यस बस्तिको नालायक पात्र म
विष्फोटक तर्कहरुसँगै नयाँ बस्तिखोज्दै छु!

तमोरका छालहरूसँग पानीको रंग नियाल्दै
स्वप्निल आँखाहरु सूदुर समयसँग
एकाकार गर्जनहरुको पैंचो मग्दैछ्न,
सुखद दुर्घटनाहरुको घडी पर्खिदै
पुष्पगुच्छाहरुमा लहराउँदो छ
मेरो देशको स्वर्णिम साहित्य !

Neerose Maskey – Aard

निरोज मास्के – आर्द!

यो शहर,
अनि,
बिचोबिच बगेको नहर!
हरेक दिन र,
साँझको यात्रामा,
मन् बहलाउन,
जति टहलिय पनि,
रातको सपनीमा त,
तेहि खोलामा,
पौडि रहेको हुन्छु म!
बिहानीको आँखा खुले देखि,
दिनभरी Continue reading “Neerose Maskey – Aard”

Nira Sharma – Desh Samjhera Royeko Bela

निरा शर्मा – देश सम्झेर रोएको बेला

आजकल त यहाँ
जसले जे गरे पनि हुने भएको छ
मात्र निमुखाहारुले चुपचाप खप्नु परेको छ
निरिह बनेर टुलु टुलु हेर्नुको विकल्प छैन
देखेर पनि देखिन
सुनेर पनि सुनिन भन्नुको पीडा
मन कुड्याउदै खप्नुपरेको छ
आज मेरो देश ले
मियो हराएको यो क्षण
नारिएका छन गोरुहरु
तँछाड मछाड गर्दै
छराल्लिदै बराल्लिदै
खलो उधिनिरहेछन
सिंगहरु जोतेर सिंगौरी खेलिरहेछन
तर मसँग
हेर्नुको अर्को उपाय छैन
सहनुको पराकास्टा भोगिरहेछु आजकल म
चुपचाप चुपचाप
लाचार रहन बाध्य छु

आफ्नै संन्तानबाट हेपिएकी
ममताकी खानी जननी जन्म भुमी
रक्षकहरु नै भक्षक हुदा
बलात्कृत एउटा बिवस जवानी झैँ
बेनाम बाबुको बतासे लावारिस शिशु झैँ
अपहेलित भएर बाच्न बाध्य बुड्यौली झैँ
निमुखो बनेर
जिब्रो काट्नुको पीडा
जसरि पनि सहनै परेको छ
म सहिरहेछु

काटिएर फालिएको नङको जस्तो
डडेलोले सखाप परेको वनको जस्तो
फुलो परेको आँखाको नानीको जस्तो
आँखाबाट झरेको आँशुको थोपा जस्तो
निरर्थक बन्दैछ
मेरो देशको अस्तित्व
भिरको बुर्बुरे बलौटे माटो जस्तै
नदीले काटेको खेतको पाटो जस्तै
बिस्तारै बिस्तारै
रित्तिदैछा मेरो देश
स्वार्थको दलदलमा
हरेक पल, हरेक क्षण
भासिदैछ मेरो देश

म हेरिरहेछु
खपिरहेछु, सहिरहेछु
जे गरे पनि खप्नै परेको छ,
सहनै परेको छ
देश दुखेर के भो
चित्त नबुझेर के भो
कलेटि परेका ओठहरुले रंग उडेको फिक्का हासो फाल्दै
मियो बिनाको दाईमा
दाइ-बरादो गर्नु परेको छ ।

– अमेरिका

Tanka Subba – Sagarmatha Ra Sherpa

टंक सुब्बा – सगरमाथा र शेर्पा

हिउँको थुप्रोहरुमा
प्रयासका पाइलाहरु अविरल चाल्दै
विश्वको सर्वोच्च शिखर सगरमाथा चुम्ने म
तेन्जिङ नोर्गे शेर्पा
व्रम्हाण्डको प्रथम हिममानव भएर पनि
विवशताले टाढीनु Continue reading “Tanka Subba – Sagarmatha Ra Sherpa”

Homnath Subedi – Pen Brussels

होमनाथ सुबेदी – पेन ब्रसेल्स

युरोपको कुनै कोप लुकेको ‘पेन’मा थियो
घुम्दै फिर्दै पुगें चुम्न जयन्ती भानुको थियो ।

थियो च्याप्टर पैले नै नामशेष सबै भए
डुबेको नाउ पाएर उद्धार कृष्णले गरे ।

बजगाईं थिए कृष्ण रासलीला गराउने
ब्रसेल्सको सभालाई अनेसास बनाउने ।

जयन्ती देवकोटाको पारेर सातसालमा
पुनर्गठन भो अर्को कार्यकारी ब्रसेल्समा ।

भए अध्यक्ष आफै नै मान्छे खोज्न स्वयम् बढे
नेतृत्व लाजले हुन्न अगि सर्नू प्रचण्डले ।

‘पेन’ हुँ मसी नै खान्छु झण्डा बोकेर सागको
गुन्द्रुककैको सही झोल नेपाली पहिचानको ।

तपाईंको घरैमा छु हातैमा छु सँधैभरि
‘पेन’ हुँ सबको पीडा लेखेर रुन्छु धर्धरी ।

प्रभूत्व कामना राखी लडेका मानिसैहरु
मरे पनि उठेका छन् भन्छु यो निबले बरु ।

आफू आफ्नो छ यो जाति ‘नेपाली’ लिंक संस्कृति
जनजाति मिली बाचौं भन्छु मै ‘पेन’ दुष्कृति !

१०

न भए देशको चिन्ता यो सभा आज हुन्नथ्यो
न भए सोच्नुको शाप ‘पेन’ले दुःख दिन्नथ्यो ।

११

आफ्नो प्यारो सबैलाई हाम्रो प्यारो हुदैरहोस् ।
ब्रसेल्सको सभालाई ‘पेन’ यो सगुनै हवोस् ।

१२

रसिया पोर्चुगीज युके तिमीलाई सकाउने
‘पेन’ छन् रे अनेसास ‘पीडा’ ले नै जगाउने ।

१३

धन्यवाद गिरीलाई बजगाईं रमेश हो !
कुम शाही रिमालै छन् विनिता खिम भाइ हो !

१४

जयन्ती भानुको पारी भेटें अपूर्व यो घडी
समायौ हातमा ‘पेन’ धन्यवाद सधैंभरि ।

१५

पसेको हुँ मुसो जस्तै बाजा जस्तै बजी हिडेँ
यायावर म हुँ श्रेष्ठ मधुको हातमा पुगें ।

वुडब्रिज, भर्जिनिया

Hependra Rai – Dharti Ka Shovahin Phool Haru

हेपेन्द्र राई – धर्तिका शोभाहिन फूलहरु

धर्तिका शोभाहिन फूलहरु
जसलाई जति डिग्रीको कोणबाट खिचेपनि
उस्तै सुन्दर देखिने

जस्तो सुकै मौसमा पनि उहि रुप रंगमा भेटिने
देख्ने जो कोहिको मन मन्त्रमुग्ध पार्ने
यी फूलहरुको काँडा छैन
कसैलाइ छेकबार गर्ने डाँडा छैन
जसको मुल्य छ
महानता छैन
आत्म छ
अस्तित्व छैन
सुन्दर छ
शोभा छैन
फूल हो
सुवास छैन
दुइ, चार पाउन्ड तिरेपछि
यी फूलहरुलाई पैतालाले किचे पनि भयो
जीउले थिचेपनि भयो
या हातले मनखुसि मिचेपनि भयो
हाँगा हाँगा डुले पनि भयो
थुँगा थुँगा टिपेपनि भयो
धित मरुन्जेल रसहरु चुसेपनि भयो
पाएको समयभरि
डाली डाली टेकेर पातहरु लुछेपनि भयो ।

Prakash Sayami – Phool Bhaye Pani Ramro Kaanda Bhaye Pani Ramro (Gajal)

प्रकाश सायमी – फूल भए पनि राम्रो काँडा भए पनि राम्रो (गजल )

फूल भए पनि राम्रो काँडा भए पनि राम्रो
विना शर्त माया गरेँ टाढा भए पनि राम्रो

तिम्रो नाउँ कहिले रगतले लेखेँ कहिले आँसुले
नमेटिए त के भो मसी गाढा भए पनि राम्रो

म विनाको एउटा संसार देख्यौ आज तिमीले
सँधै समतल कहाँ हुन्छ डाँडा भए पनि राम्रो

ढुँगा सम्झी टेक्यौ, थुँगा सरि फ्याँक्यौ फेरि
नविक्ने त हैन म, थोत्रो भाँडा भए पनि राम्रो

आधा सिरानी थियौ सँधै तिमी विहानीमा गयौ
अधुरो थेँ हिजो पनि , आज आधा भए पनि राम्रो

Haribhakta Katuwal – Dali Dali Ful Fulyo

हरिभक्त कटुवाल – डाली डाली फूल फुल्यो पात पात म फुलें

डाली डाली फूल फुल्यो पात पात म फुलें
फूल भूल्यो भँमरामा कुन्नि केमा म भुलें

किन होला हिजोआज बरालिन्छ मन यो
जति बाँधिराखुँ भन्छु उति उँड्छ मन यो
छायाँ एउटा सँगै डुल्छ जहाँ जहाँ म डुलें
फूल भूल्यो भँमरामा कुन्नि केमा म भुलें

को हो छायाँ बनी हिंड्ने भनिदिने को होला
जिन्दगीको साथी मेरो बनिदिने को होला
वसन्तमा वन फुल्यो कुन्नि कहिले म फुलें
फूल भूल्यो भँमरामा कुन्नि केमा म भुलें

शब्द – हरिभक्त कटुवाल
स्वर – साधना सरगम
संगीत – रनजीत गजमेर
चलचित्र – दुई थोपा आँसु

Saroj Dhital – Retaasur Ko Raajya Ma

सरोज धिताल – रेतासुरको राज्यमा

यही ठाउँ हो त्यो
तिमी र म उभिएको ।

जहाँ कविता र सङ्गीत
सुगन्ध र हरियाली
अनौठो बिल्कुलै लाग्दैनथ्यो
छोइदिएपछि मान्छेको मायाले फेरि
हृदयको शूल जाग्दैनथ्यो ।

विनम्र, लज्जालु हरियालीमा त्यो
टुसाएछ कुनबेला मृत्युको अङ्कुर !
हुर्किएछ कसरी, झाङ्गिएछ कतिबेला
जगतै ढाकेर यो रेतासुर !

वीणाका झङ्कारहरू
निस्कन नपाई तारहरूबाट
हावामै सुक्छन्, जम्छन् र धारिला वाण बन्छन्
बगेका कविता अक्षरहरू
लठारिन्छन् अराजक भई र चर्का नारा बन्दछन् ।

बिउँझौँ प्रिये !
हरियाली र सगन्धको धङधङीबाट
र आँखा खोलौँ
हेरौँ यी अमान्छेहरूको संसार
कति निर्लज्ज भई
यिनीहरू गरिरहेछन्— हेर न मृत्युको व्यापार !

अब चुप लाग्नुको कुनै अर्थ छैन
निष्फिक्री गाइदेऊ तिमी
बने बन्न देऊ— तानहरू सब वाण बन्लान्
अब त लेख्छु मै पनि कविता
भने भन्न देऊ—मार कविलाई हान भन्लान् !

Komal Malla – Neta Haruko Mahango Bazaar

कोमल मल्ल – नेताहरुको महङ्गो बजार

कर्तव्य मरेको,
नेताहरुको महङ्गो बजारमा
हक, अधिकार, न्याय, समानता धेरै सस्तो छ
किनकि, मेची, कोशी, गण्डक, कालीको किनबेचले नपुगेर
अब पन्चेश्वर पनि बिक्री भै सकेको छ
यो बजार,
हातखुट्टा काटेर, रगतले लिपपोत गरिएको छ !
टाउको छुट्याएर
नैवैद्य चढाइएको छ !
चिहानका मन्दिरहरुमा
चिताको होम गरेर
कुर्चीको माकल
तहस नहसको भग्नावशेषबाट सजाइएको छ !
यो बजारमा,
विधुर, विधुवा, बालक, बृद्धाहरुलाई
समावेशी र रुपान्तरको माला लगाउँदै
खोक्रो आदर्शको शंखनाद गर्दै नचाइएको छ,
र अन्ध अपाङ्ग विस्थापितहरुलाई
राहतको नाममा
गल्ली, सडक, चउरको ओसमा सुुताइएको छ ।
वीरसपुत, महापुरुष, लौहपुरुष
र सहिद विभूतिलाइ
श्रद्धा भक्तिको ‘श्रद्धासुमन’
आफ्नै भाषा, भेष, संस्कृति
र धर्मको छाति चिरेर
तछाड मछाडको ताण्डवनृत्य गरेर
युवाहरुलाई शस्त्र अस्त्र बनाउँदै
जिन्दावाद, मुर्दावादको शंख फूक्न लगाउँदै
मान्छे कै अविर, गुलाव फूल छरेर चढाइएको छ

Shyam Krishna Shrestha – Yatri Sahasrabdi Ko

श्यामकृष्ण श्रेष्ठ – यात्री सहस्राब्दीको

बढ्नैपर्छ अगाडि मानिस भई कर्तव्यको मार्गमा
मेरो मित्र, बिलम्ब गर्दिनँ हिडेँ पुग्नै छ गन्तव्यमा
देखेजति हटाइदिन्छु पथमा बाधा तथा बन्धन
पूरा गर्छु अवश्य भित्र Continue reading “Shyam Krishna Shrestha – Yatri Sahasrabdi Ko”

Harihar Timilsina – Resham Keera

हरिहर तिमिल्सिना – रेशम कीरा
(मधुपर्क २०६६ असोज)

रेशम कीराजस्तै भयो जिन्दगीको चाल
जाल बुन्छु भन्नु मात्रै बुन्नु रै’ छ काल ।
मेरा लागि बराबरी दिनरातहरू
बाटेको छु धागोहरू खाँदै घातहरू
आफूलाई आफूले नै जेली बाँच्नुपर्ने
खोलाभित्र थुनिएर खेली बाँच्नुपर्ने ।
लुगा बन्न रेशमको हुँ म सृष्टिकर्ता
बचाएझैँ गर्नेहरू मेरो प्राणहर्ता
तातोपानी तताएर डुबाएर मार्छन्
खोजी खोजी दर्दमाथि दर्द मात्रै पार्छन् ।

-सुडाल-९, भक्तपुर

Rupesh Rai – Takbar Ko Ek Raat Ra Chiyabari

रुपेश राई – टक्बरको एक रात र चियाबारी

कमाने म आफै गर्व
गर्छु। मेरो पसिना पुछिदिने तिमी छौ नी!

पसिना झरोस् यहाँ र मलिलो बनोस्
चियाबारीहरू। मैले देख्ने गरी। भन्छु। तर
अझसम्म मेरै पसिनाका रङ्गहरू मलाई थाह छैन…।

लिलाम गरिरहे छौ। पसि… ना… निर्यातमा तरेली-तरेली।
बासनाका छापहरू। चियाबारीबाट।

नौ औँलाहरूमा तिम्रै हैकम छ
केवल एउटा मात्र चल्छ मेरो।
चाँदमनीदेखि दार्जिलिङका सर्बत्रै चियाबारी हुँदै
टक्बरसम्म। मैले सोचेँ। अलपत्रै परेको उकालो र साँगुरो बाटोमा।
पस्टाउँदैन मेरो सपना। जसरी गाप हाली बस्छन् इच्छहरू पनि।

निचोरिएर अनुहारबाट पसिनाले
जिब्रो खोज्दै ओँठमा लत्पतिएर। अस्तित्वबोध गराइरहेथ्यो।
रूमाललाई के थाहा? पसिनाको अस्तित्व।
सोहोरिबस्छ केवल सोहोरी बस्छ। टुसाउँदै गरेका
मुस्कानहरू कमानका अनुहारबाट। अन्त कतै
मैले नजानिने गरी। नखोजिने गरी।

‘वाव नाइस पिक्स’ को कमेन्ट पनि सम्झेँ फेसबुक्मा!
अनि ‘चियाबारी साहित्य’ का कविताहरू। व्यङ्ग्यात्मक र मर्मस्पर्शी।
साँच्चै चि… सो पस्छ शब्दहरूमा,
कविताको । त्यो पिक्स। हेरेर साँच्चै तिमी रमायौ?
व्यङ्ग्यात्मक प्रश्न पनि गर्छु। आफैलाई। अँहँ…।
पनि भन्छु। मनमनै, गोयल छु जस्तो।

तिमी कमानेतर। त्यही चियाबारीमा। एउटा, भ्रामक पोज
हिर्काउँ जस्तो भयो होला। त्यही मुनाहरूमा लुटुपुटिएको;
नकल गर्ने मन भयो होला! अनि कल्पना गऱ्यौ होला
कसले, कतिपल्ट लाइक गऱ्यो-
‘नाइस…
नाइस पोज!
नाइस पिक्….’
अनि के नै छ र…! तिमीलाई फुर्क्याउने शब्द >>सरररररर
कल्पना कुद्यो।

रात नपरेर निद्राहरू आँखामा,
ओछ्यान टोहोल्याइ रह्यो बिहानसम्म। फर्लङै उज्यालो
भएथ्यो- ‘इ, यी नै हुन् हाम्रा चियाबारीहरू’ मित्रको
निर्दोष वाक्यमा। टेबलको चियाले रिफ्रेश
भएन हिजोको ओभर डज कल्पना। अझ
बिडम्बना लागिरहेछ। हिजो उसले नधकाइ
बनेकी। आफ्नोवोधका कुरा।

मैले बिडम्बना मानेँ। निर्दोष वाक्यलाई।
हो। तिमीहरू पनि त्यसै भन्छौ?
उसको अज्ञान्तालाई शङ्का नगरी
प्रश्न गरेको तिमीहरू। चियाबारीका मानिस।

नुन हालेको चिया तिमीलाई मात्र थाहा छ!!

Rakesh Karki – Prahari Jawan

राकेश कार्की – प्रहरी जवान

बेपत्ता पारी मारीएका
प्रहरी जवान धनबहादुर
विहृ्वल भै रोइरहेकी
धर्मपत्नि मनहजूर
अनिश्चित भविष्यमा रुमल्लिएका
टुहुरा टुहुरीको के कसूर –

जीवन कति सजिलै उजाडिएछ
भयावह पिंडामा घोप्टिएछ
जीवन केवल एकचोटी रहेछ
रुंदा रुंदा शून्य नयन पनि निचोरीएछ

जीवनको चालक नै वितेपछि
बांकी जीवन कतिदिन चल्ला र ?
घीस्रींदै घीस्रींदै जीवनले
कठोर अंधकार कसोरी छल्ला र ?

उ थियो त कर्तव्यको प्रहरी
जसको सत्ता उसैको प्रहरी
राष्ट् र जनताको प्रहरी
बेरोजगारी र भोकमा पाएको पद प्रहरी

त्यसैले जहिले पनि
खटाइएको ठाउंमा जानैपर्ने प्रहरी
तर अहिले केवल
धर्मपत्निको आंशुमा खसीरहने प्रहरी

Pravin Khaling – Gaun Ko Antara

प्रवीण खालिङ – गाँउको अन्तरा

गाँउको धारामा संगीत बज्छ
पँधेराबाट दिन उँदाउछ
घरको घुरीले बादल जन्माएपछि
गाँउमा बिहान हुन्छ
अनि
नागबेली गोरेटाहरू भएर गाँउ शहर पस्छ
दुधको साइत बोकेर महलहरूमा पस्छ
गाँउले हरेक बिहान शहरलाई बिउँझाउछ।

* * * *

तर अचेल गाँउलाई सञ्चो बिसञ्चो परिबस्छ
खोरेतले बाख्रा मर्दा
बर्ड फ्लुले कुखुऱा मर्दा
गाँउ हैरान हुन्छ
गरिखाने मेलो नै मासिन्छ
धरौटी नै रित्तिन्छ
यद्यपी नयाँ फिल्मको गीत कलर ट्युनमा हालेर
शहरको फोटो वालपेपरमा सेभ गरेर
हरेक साँझ बेरोजगार छोराहरू घर फर्कन्दा
गाँउलाई शंका लाग्छ
ब्युटि पार्लर पुगेर आएकी तरूणी छोरीको मुहारमा दाग देख्दा
गाउँलाई साह्रो डर लाग्छ
खोरेत र बर्डफ्लु भन्दा साह्रो
गाँउमा एड्स पस्ने डरले
शहरबाट फर्केका हर्कमानसित
अचेल हाम्रो सानो गाँउ थर्कमान छ।

* * * *

तरै पनि गाँउ नै सधैं शहरलाई
माथि उचालेर आफू तल परिबस्छ
विकास होला नी गाँउमा साँझ बिहान कुरा गरिबस्छ
तर विस्तारै गाँउलेहरू शहर पस्दैछन्
गाँउको आफ्नै घर छाडेर किरायमा बस्दैछन्।

Bhumi Raj Bastakoti – Om Brahmha

भूमिराज बस्ताकोटी – ॐ ब्रह्म

नयाँ सम्भावनाहरूसँगै
नयाँ वृन्दावनमा
आज डेरिडासँग
नाचौँ भैmँ लाग्यो ।

ए ! कौन्तेय कर्ण
आज चाहिएको छ नयाँ गर्भाधान
तिम्रो दानवीरता रूपान्तरित भएर
मानवतामा मानव बोल्नु छ
मलाई सिकन्दरदेखि घृणा छ
ती स्वतन्त्रताका जेलहरू
म किन नमागूँ, बुद्धका मुक्तिहरू
म किन नमागूँ आल्हादित रजनिशका आँखाहरू
जहाँबाट मौनताको चरम चुली चढ्न सकूँ म
ॐ ब्रह्म ।

ए ! नारी
तिम्रो कोमलतामा ‘सुनकेशरी’ पीडा बोल्छ
कति सहने हो त्यो निलो पीडा
घोट घोट ढुङ्गा घोट
आगो निकाल आदिमताको
जङ्गल जङ्गल स्वतन्त्र हिँड्नु छ
महान् यात्रा गर
ए ! कोलम्बस, शून्यबाट हेर
त्यो यात्रा बाटो नबिरायोस् ।

यात्रा शून्यकै हो ए आकाश
तिम्रा अनन्त सम्भावनाहरू
अनन्त मार्गमा रूपायित भएर
बोलाऊ यी भावनाका लहरहरू
तिमी शून्य, म शून्य
आनन्द शून्य
यो शून्यताको अनन्ततामा
एक पटक फेरि भन्छु
ॐ ब्रह्म ।