मणि लोहनी – दिव्ययात्रा
जसरी पढिरहेछु म
आफ्नो जिन्दगीलाई
सर्वाङ्ग उघारेर आफूलाई, पढ्न सकिन्छ
जीवन, एउटा खुला किताब हो ।
लुकाएर पनि देखिने यथार्थहरू छन्
जति छोडे पनि फैलिने उज्यालो छ, शरीरसँग
हो, Continue reading “Mani Lohani – Divya Yatra”
Tag: Nepali Poetry
Saroj Dhital – Peeda
सरोज धिताल – पीडा
अलिखित हुन्छन्
धेरै भेलहरू सडकका आँसुको
अव्यक्त हुन्छन्
धेरै पोकाहरू मान्छेको पीडाको
केही शब्दहरू कोरेर कागजमा
उत्तरदायित्व निर्वाह गरेको
भ्रममा रमाउने कवि
रोइरहेका तिम्रा Continue reading “Saroj Dhital – Peeda”
Sarita Tiwari – Joon, Ma Ra Shahar
सरिता तिवारी – जुन, म र शहर
फक्रनै लागेका
मेरा समयहरु
मैले जुनलाई दिएँ
जुनले मलाई
असंख्य न्याना उज्यालाहरू दियो
र
मैले आफ्नो अनुहार
जूनै जूनले धोएँ
जूनसंगै फुलेका
सम्पूर्ण रहरहरु शीतलाई
दिएर Continue reading “Sarita Tiwari – Joon, Ma Ra Shahar”
Tara Subedi – Sahar
तारा सुवेदी – सहर
(मघुपर्क पुस, २०६८)
-आँखाभरि
इन्द्रेनी सपनाहरू रोपेर
ओसिएका मनहरू सहर पसेका छन्
सहरमा मान्छेहरू
कोही काम खोज्दैछन्
कोही माम खोज्दैछन्
कोही बादलभित्र हराएको
जीवनका पारिलो घाम Continue reading “Tara Subedi – Sahar”
Dipendra KC – Bipana Janmaune Sapana
दीपेन्द्र के.सी. – विपना जन्माउने सपना
तार्न नसकेका सपनाहरु सवै
छोडेर खोलापारि
उतार्छु आफूलाई बगरमा
अनि हेर्छु ओसिलो पल्लो किनार –
एकझोला सपनाहरु
पोखिएका रहरहरु
र, झरेका रक्तिम लालीगुराँसहरु
अन्तिम हाँसो हाँस्छन म सँग ;
बग्नुछ उनीहरुलाई
केहीक्षण पछि आउने भीषण बाढीसँगै
र, गर्नुछ समापन–धमिलो यात्राको ।
म फेरि शुरु गर्छु
शाश्वत यात्राको नयाँ श्रृङ्खला
र, लाग्छु उकालीहरु
अर्कै क्यानभाष पोतेर मनमा ।
भत्केका सिंढीहरु
लहरै बतासे डाँडाहरु
नाँगा सिंगाने बालकहरु, कुप्रा बुढाबुढीहरु
पहाड ओदारिरहने भोका पेटहरु
रातै बाँझा बारीहरु, मक्किएका झुप्राहरु
पुगेर मध्यमा
विसाएर हेर्छु तलतिर
र, फेरि बटुलेर केही सपना !
सम्भार गरेर तलदेखि
गाँउलाई गाँउजस्तै बनाउनु छ
पाखा र डाँडाभरि राताम्मै लालीगुराँस फुलाउनुछ
बोट र बारीभरि लटरम्मै सपनाका फलहरु फलाएर
अनि बल्ल आराम लिनुछ सिरानमा ।
यो अर्को रुप हुनेछ
मेरो सपनाको
जसले कोरलेर पक्कै
जन्माउने छ विपनाहरु
अनि बल्ल यात्राले फेर्नेछ
सन्तोषको एउटा श्वास
पुगेर सिरानमा ।
बागलुङ, हाल ओस्टण्डे बेल्जियम
२६ फेब्रुअरी २०१३
Kumar Simkhada – Kalle Bhanchha Sani Timro Khera Go Jawani
कुमार सिंखडा – कल्ले भन्छ सानी तिम्रो खेर गो जवानी
काँडा नहुँदा फूल ठुँग्न चुच्चेहरुको ताँती
चर्क्यो छाती छड्क्यो मुटु तरङ् नानाभाँती
पीडा होला आँसु होला यही हो जिन्दगानी
कल्ले भन्छ सानी तिम्रो खेर गो जवानी
आसा थियो रहर जोश माया बुन्नु थियो
इन्द्रधनुष संसार जोड्ने हात जोडी थियो
मायाको घर जगमै फुट्यो छातीभरि भाला
च्यातिएको मन सिउने पाइनौ झुम्रो टाला
काल फिरे साल फिरे मन फिर्ला सानी
कल्ले भन्छ सानी तिम्रो खेर गो जवानी
लुक्यो घाम हाँगा झुक्यो सुनसान वनपाखा
एकनास बजिरह्यो पिरतीको भाखा
रात रहे अग्रासै हो, फिर्ला अरु गीत
रोदीघरको दोहोरीमा गाए संगीसित
घाउ सुकी खाटा लाग्ला भुल्ने सबको बानी
कल्ले भन्छ सानी तिम्रो खेर गो जवानी
Tekab Koirala – Rajmarga Ra Guruji Haru
टेकब कोईराला – राजमार्ग र गुरुजीहरु
पहिले पहिले राजमार्गहरु
अग्घोरै चल्तीमा थिए
चक्काहरु गुड्थे रातोदिन
यो बिसौनीपछि ऊ बिसौनी
फलानो बस्तीपछि ढिस्कानो बस्ती
गुरुजीहरुलाई मनग्गे ‘मालुम’ थियो।
आजकल राजमार्गहरु
अग्घोरै उराठलाग्दा छन्
चक्काहरु महिनौसम्म जाम हुन्छन्
मंसिरको चार–पाँच गते चक्का गुड्छ
फेरि अर्को पालो माघको चौध–पन्ध्र पनि कुन्नी
बल्लतल्ल चक्का गुडाउन पाउँछन् गुरुजीहरु
अलमल–अलमलमा, अन्योल–अन्योलमा
माकुराको जालो पन्छाउँदै
बाटाका बस्ती र बिसौनीहरु पनि
नौला–नौला, धुर्मैला–धुर्मैला
कतै देखे–देखे जस्तो
कहीं चिने–चिने जस्तो।
आजकल राजमार्गहरु
अग्घोरै बिरानो भइसक्यो
गुरुजीले राजमार्ग चिन्दैनन्
राजमार्गले गुरुजीलाई जान्दैन
फेरि चक्काहरु जाम हुन्छन्
बल्ल पालो आउँछ महिनौंपछि
फेरि चक्काहरु गुडाउँछन् गुरुजीहरु
माकुराको जालो पन्छाउँदै।
Manoj Kafle (Mansoon) – Timro Othle Pani
मनोज काफ्ले मनसुन – तिम्रो ओठ्ले पनि
तिम्रो ओठ्लेपनि मायाको गीत गायो
तिमिमेरो म तिम्रो येही आवाज सुनायो
तिम्रो नाम भए जीवनका हर खुसिहरु
तिम्रो तगारोमा पुगें बल्लमन मुस्कुरायो
भन्थेउ तिमि त Continue reading “Manoj Kafle (Mansoon) – Timro Othle Pani”
Balkrishna Aajad – Dashain : Timilai Mero Sujhab
बालकृष्ण आजाद – दशैः तिमिलाई मेरो सुझाब
ए दशै तिमि आउदैछौ-
तिमि आउनु अगावै
तिमिलाई म
केहि कुरा भन्छु,
सुन ल !
दशै,
बितेका दश बर्षझै
तिमि आउदा
युद्धका पूर्व निर्धारित कार्यक्रम
रद्द गर्नु Continue reading “Balkrishna Aajad – Dashain : Timilai Mero Sujhab”
Komal Shrestha Malla – Desh Boka
कोमल श्रेष्ठ मल्ल – देश बोक
मैले बोक्ने देश तिम्रै
दाजुभाई बोक्न आउ
तिम्ले बोक्ने देशलाई
मलाई पनि बोक्न लाउ
हात हात जोडे पछि
सगरमा देश पुग्छ
काध काध जोडे भने
स्वर्ग सरि देश हुन्छ
Sulochana Manandhar Dhital – Bato (Nepali Short Poem)
सुलोचना मानन्धर – धिताल बाटो
शून्य ठाउँमा
एउटा बाटो बनाएँ
बाटो न हो, त्यसलाई कुल्चेँ
हिँडे
गन्तव्यमा
म पुगेँ कि पुगिन
कुन्नि
म आफैँ नै बाटो भइसकेको पाएँ ।
Komal Shrestha Malla – Naayeni Hunthyo Aba
कोमल श्रेष्ठ मल्ल – नआएनी हुन्थ्यो अव
अहो अहो !
थरि थरि ????
भाषा यसरी लेखिन्छ अब
भेष यसरी फेरिन्छ अब
जात उर्लेको बाढीमा
मानौ निरिह पशु झै
आमा रेटिन्छीन अब
यो बेमानी अब नआएनी हुन्थ्यो अब
रगतको Continue reading “Komal Shrestha Malla – Naayeni Hunthyo Aba”
Gopal Jhapali – Potrait Ki Cleopatra
गोपाल झापाली – पोट्रेटकी क्लियोपाट्रा
भितामा निर्बस्त्र पोट्रेटमा टाँसिएकी किल्योपेट्रा
मलाई गिज्याई रहन्छे,
म पुरुष हुनुको परीक्षा लिईरहन्छे ।
मस्त निदाएको बेला उ,
बिरालाको चालमा मेरो ओच्छ्यानमा आउछे ।
जस्तो म उस्तो उ अर्थात जस्तो उ उस्तो म
कामुक स्पर्स उस्को निधार हुदै गोडामा बिट मार्छे ।
मेरो धैर्यता लाई नामर्द ठानि उ छिल्लि रहन्छे ।
रङ्ग उडेको म, रङ्गिन उ,
रस नभरिएको फोस्रो म,
रस भरिएकि पोटिलि, पुष्ट उ ।
मेरो निरसता संग उस्को रसिलो केमिष्ट्रि नमिले पछि
सिथिल हुदै पुन पोट्रेटमा उक्लन्छे
अनि सुरु गर्छे उहि उत्तेजक हेराई,
अनि सुरु गर्छे उहि कामुक गिज्याई ।
मेरो माटो दुखेको बेला,
आमा लाई ऐठन भएको बेला,
धमनीले उत्तेजक रगत बोकेको बेला,
म कहाँ लहसिन सक्छु किल्योपेट्रा तिमी संग ?
म किन देखाउ तिमीलाई मेरो पुरुषोत्व ?
बलेंसी भत्किएको बेला, धुरि उक्लिएको बेला ।
दमक झापा
Komal Shrestha Malla – Kina Tamsuk (Nepali Muktak)
कोमल श्रेष्ठ – किन तमसुक ? (मुक्तक)
कस्लाई के दिऊ
भए पो दिनु ?
अरुले पनी केही
दिए पो लिनु ॥
त्यसैले
लिनु र दिनुको तमसुक
किन ?
के का लागी गर्नु ??
Ritu Ashik – Washington
रितु आसिक – वासिङ्टन
वासिङ्टन आफूभित्र ज्वालामुखी घोप्ट्याएर
स्वतन्त्रताको सपना बुनी रहेको थियो
किल्ला किल्लामा बैरीहरुलाई सोत्तर पार्दै,
स्वतन्त्रताको गीत गाउदै
वासिङ्टन उठयो |
जताततै मुक्तिका धुनहरु बजे
अमेरिकाले आफूलाई दासता चुडाल्दै
स्वतन्त्रताको घोषणा गर्यो
मेरील्यान्ड,डेलावेर र न्यूजर्सी कानेखुशी गरेर
वासिङ्टनलाई सधैं सधैं फुर्काएर
आफ्नो दुनो सोझ्याउछन् |
वासिङ्टन आफूमा बैभव रोपेर
न्यूयोर्कको चाकडी गर्न थालेको छ |
आकाश छुने होड गर्ने न्यूयोर्क
नुन खाएको कुखुरा जस्तो भएको छ |
पराधिनताको बिरुद्ध स्वतन्त्रता उठ्यो
स्वतन्त्रता सधैं पराधिनता हुँदैन
स्वाधिनता वासिङ्टनमा पोखिएको छ |
स्वतन्त्रताका फूलहरु यसबेला फक्रिएका छन्,
वासिङ्टनको सातो गएको छ
संवृद्धी र बैभवको
स्वतन्त्रताकी प्रतिमुर्ती तर्फ
एकटक लाएर दिनैपिच्छे हेरिरहन्छ |
वासिङ्टन मन थाम्न नसकेर
भालेको डाँकमा हिंडेर
श्रद्धाका फूल चढाएर
साँझमा आफ्नै थालोमा फर्किन्छ ।
Ashok Rai – Thaha Napayeko Bainsh
अशोक राई – थाहा नपाएको वैंश
वैंश नचिनेर उसबेला
म त भुसुक्कै !
हाँसखेलै भएन
मन खै किन हो कसैप्रति
एकोहोरो नै भएन ।
धेरैले माग्यो मेरो वैंश
जागिरेले माग्यो
मास्टरले माग्यो
प्रोफेसरले माग्यो
नेताले माग्यो
अलाहुरेले माग्यो
देशी विदेशी लाहुरेले माग्यो
कसैलाई दिन मन लागेन
मेरो वैंश ।
मनको धनी म
धन देखाउने सित त अझ
वैंश साट्न मनै लागेन
त्यसैले
‘लाहुरेको’ सुनमा त
मेरो वैंश साट्नै मन लागेन ।
तर……..
तर अहिले लाग्छ
ऊ सित मनपनि थिएछ ।
घर मास्तिरको जूरे काफल र
देउरालीमा फूल्ने लाली गुँरासले
मलाई सम्झा’कै हो
“कान्छी !
एकबारको जूनी दिईहाल उसैलाई”
साँच्ची उस्ले मायाको कसम खाँदै गर्दा
त्यो दिन
आँगनको गुलाब धपक्क फक्रेको थियो ।
वैंश नचिनेर उसबेला
म त भुसुक्कै !
खै अहिले
वैंश फर्केर आए त
त्यो बेँसी खेतै बेची दिन्थेँ ।
Baidyanath Upadhyaya – Jeevan Ko Baali
वैद्यनाथ उपाध्याय – जीवनको बालि
यो देह को त
कुरै के गरूँ?
यो त आफ्नै यात्रा हिंडिंरहेछ ।
साथमा छ
कालो पोतिए जस्तो
असन्तोषले भरिएर
दूखीरहने मन..
अनि
अगाडि छ
एउटा अनन्त यात्रा..
जीवन के हो?
यो हिंडाई हो
या कि बाटो !
अनुभव भन्दछ-
‘जे हुनूपर्ने छ
त्यही हुन्छ
मैले चाहनु
न चाहनुले
केही फरक पर्दैन ।’
कल-पूर्जा जस्तै
जुटेको छू म
दिन-रात
उद्यमले रंग ल्याउँछ रे भन्थे
बालि सुकेर आँफैं
शर्मसार छ
जीवनको फाँटभरी !
Manoj Bogati – Kuwa Ko Swar
मनोज बोगटी – कुवाको स्वर
१.
मलाई तिम्रो कुवा मनपर्यो
तिमीले त्यहॉंबाट कराइरहेको पनि मन पर्यो।
मैले मन पराएर तिम्रो कुवा संसार हुँदैन
के गर्छौ
मैले मन पराएर तिम्रो कुवा जीवन हुँदैन।
तिम्रो स्वर पनि राम्रो छ
संगीत पनि राम्रो छ
लय पनि राम्रो छ।
सप्पै राम्रो छ
के गर्छौ
सुन्ने स्पेस फराकिलो छैन
कुवाको भित्ता छेड़्दैन।
तिमी त्यहीँ बसेर फुल्लिनू
र त्यहीँ फुट्नू।
तर याद राख तिमी फुट्दा निस्कने आवाज
कुवा बाहिर उछिटिनेछ
त्यो आवाजले सुनाउने छ सबैलाई
कुवाको मर्म र मृत्यु।
के गर्छौ
त्यतिबेला तिमी नै हुनेछैनौं।
भ्यागुतालाई भन्ने कुरा यो भन्दा ठूलो हुँदैन।
२.
कुवाभित्र पसेर नहेरेको भए
मैले यो अक्षर पाउने थिइनॅं
यो साहस पाउने थिइनॅं।
कुवाबाहिर ननिस्किएको भए
कुवा निर्माता चिन्ने थिइनॅं।
कुवा नायक चिन्ने थिइनॅं।
त्यो सर्जकलाई चिन्ने थिइनॅं
जसले लेख्यो तिम्रो निधारमा
उचाल्नै नसक्ने दुर्भाग्य।
र भोग्न पाउने थिइनॅं
जीवनको यो जटिल अर्थ।
३.
कुवा, भ्यागुता र मबीचको नाता
अब त ठम्याइसक्नु भो की?
Hem Nath Ghimire – Dukhi Cheli
हेमनाथ घिमिरे – दुःखी चेली
लहरै फुले जाही र जुही बेली र चमेली ।
फुलीनौ तिमी किन हो कैल्यै भन न ए चेली ॥
आएन बैंश लागेन मात जवानी सकियो ।
मनका ईच्छा सपना सारा मनमै रोकियो ॥ १ ॥
दाउरा घाँस मेला र वन जीन्दगी यै हो कि ।
हाँसो र खुसी उमंग सबै अरुकै पो हो कि ॥
चन्द्रमा जस्तो मुहार तिम्रो चाँदनी छाएन ।
जीन्दगी भयो औंशीको रात पूर्णिमा आएन ॥ २ ॥
छोपेर आयो बूढ्यौली कैले थाहा नै भएन ।
बैंसालु मन जवानी पन आउँदै आएन ॥
पन्ध्र र सोह्र नलागी कनै पच्चीस पुगेकी ।
संसार के हो थाहा नै छैन घुम्टो मै लुकेकी ॥ ३ ॥
बिहान साँझ ढिकी र जाँतो कुवा र पँधेरो ।
पढ्नु र लेख्नु केही नि छैन जिन्दगी अँधेरो ॥
पसिना श्रम रात र दिन अरुकै बन्धकी ।
न मीठो खाना न राम्रो नाना के यस्तो जिन्दगी ॥ ४ ॥
बाहुनडाँडा लमजुङ्
Anju Subedi – Yo Mandi Ko Bajar Ma
अन्जु सुबेदी – यो मन्दिको बजारमा
(Sent to Sanjaal Corps via Email)
यो मन्दिको बजारमा
मेरा फसलहरु
काटूं की नकाटूं अन्यमनस्क।
……………………….
……………………….
मनले भन्यो
यो Continue reading “Anju Subedi – Yo Mandi Ko Bajar Ma”