Shreeshisha Rai – Ma Sapanaharu

मेरा हजुरबा कृषक थिए रे
मेरा बा पनि कृषक नै हुन्
म पनि कृषक नै हुँ
सपनाहरुको खेती गर्छु

त्यो पनि बाजेकै विँडो थाम्नु
कता कता
रहरलाग्दै कुरा हो
म सपनाहरु रोप्छु
विपनाहरु पलाउँछन् र पोल्छन्
सपनाहरु बुन्छु
विपनाहरु च्यातिन्छन्
सपनाघारीमा लुकामारी खेल्छु
विपनाहरुको डिलवाट खस्छु
दुर्घटनाग्रस्त हुन्छु र
दिमाग विगार्छु
सपनाहरु खान्छु
विपनाहरु ट्वाईलेट गर्छु
कहिले म रुन्छु
कहिले सपनाहरु नै रुन्छन्
विपनाहरुको नाम लिँदै कहिले
ईष्र्याले मलाई घोच्छन्
सँधै नै मेरा सपनाहरु
हुलभित्र हराउँछन्
र विपनाहरुको सन्नाटामा भेटिन्छन्
म स्वप्नँजिन्दगी वाँचिरहेछु
म घामको सवैभन्दा नजिक उभिएको
अग्लो हिमाल हुँ
बाढीमा डुब्दै गरेको घर
मेरो हो

रातमा
सपनाहरुको सिरानीमा निदाउँछु
विहान ब्युँझदा
गर्धनमा पिडा भईरहेको हुन्छ ।

Shreeshisha Rai – Andhyaro Ma Mero Akriti

तिम्रो आँखाको ऐनामा
मेरो अनुहार हेर्नकै लागि
म तिमीतिर दौडिरहेको छु

तिम्रो आँखाको ऐनामा
मेरो अनुहार हेर्नकै लागि
म दौडिरहेको त छु तर
सरासर तिमीसम्म आएर
सामुन्ने उभिएर म
तिम्रो आँखामा हेर्न सक्दिन
किनभने Continue reading “Shreeshisha Rai – Andhyaro Ma Mero Akriti”

Shreeshisha Rai – Samarpan

जवानीका प्यासहरुलाई तृप्त पार्न
म भौतारिरहँदा
शहर सँधै मेरो अघि
सर्वाङ्ग नाङ्गिएर उभिन्छे

म उत्तेजित हुन्छु
प्यासहरुलाई लुगाहरुवाट खोलेर
तिनलाई भोग्न थाल्छु
अन्ततः तिनी सन्तुष्ट हुनु अघि नै
स्खलित हुन्छु
शिथिल भएर पाउनेर थुप्रिन्छु

तिनको शरिरभिर
वासनाको ताप उम्लिरहेकै हुन्छ भकभक
म कामेच्छाहरु थेग्न नसकेर
तिनका खुट्टाहरु मुसार्न थाल्छु

२०५७ मंसिर २७, ललितपुर

Shreeshisha Rai – Achanak

घूनहरुको अधिनस्थ हुन्छ मकैवारी,
हूरिको वेगमा फूत्किन्छन् छानाहरु,
दौरा काटिन्छ मूसाको प्रत्येक चिच्याहटमा ।
त्यसपछि हुनहुनाउँदै बग्न थाल्छन् खोलाहरु-
भल बोकेर पाखोभरि प्यास र डोकोभरि सपनाहरुको

चाहको घूम्तीमा टेकेको तोक्मा,
तोक्माले थेगेको जिन्दगी जस्तो भारी,
भारीलाई मायालूको चोट सम्झेर खेपेको धनमान
स्मृतिमा रुझ्दै
विहान र बेलूकीको हूरि जस्तै
हात र मूख जोरिन नसकेको
छोरा छोरीका आँखाको रंग हुँदै बग्छन् ।
सँधै किनारा खोज्ने खुशीहरु
बियोगान्त प्रेमकथाको अस्पष्ट शीर्षक बनेर
अक्करे भिरको पाउमा थुप्रिएर
अन्त्य हुन्छन् ।

कुनैवेला निधारमा खोपेको
वाग्मति खोला र पूलको तस्विर
आज आफ्नै शवयात्राको अघि लाग्छ ।
अनिष्टको संकेत स्वरुप आस्था रित्तिन्छ पाईखाना जस्तै
अचानक कोलाज हराउँछ जिजिविषाको ।

Shreeshisha Rai – Desh Bahadur Bhariya

अढाई सय वर्ष पुरानो ढुंगाको भारी
बोकेर उभिईरह्यो ठिँगै
विसौनीमा आईपुगेपछि
भारीको संस्करण फेरिएको छ
यो अब संघियताको भारी हो
छदैँछ पिठ्युँमा
गह्रौँ भारी ईतिहास–फलामको

समयसँगै पिठ्युँमा घोप्टिने भारीहरु
सवै बोक्नुपरेको छ देशबहादुरले
छोटा र खुकुला
पाखुरी र कुर्कुच्चाहरु
जीवनमा पहिलो पल्ट
भारी विसाएको अनुभव छ उसँग
त्यै भारी घरी घरी हेर्दै उ
टोल्हाईरहेछ
उ चाहन्छ– त्यस्तो भारी अब कहिल्यै बोक्न नपरोस

र जीवनमा पहिल्यै पल्ट
भारी विसाए लगत्तै
अजङ्गको भारी उठाउनुपरेको छ उसले
नयाँ भारी
असुरछित वर्षाले निरन्तर भिजिरहनु
यसको संस्कार हो
दिनहुँ गह्रौँ बन्दै जानु विशेषता हो
यो भारी बोकेर देशबहादुरले
कोशीमा वाँसको धराप पुल भएर
लोडसेडिङमा हिँड्नुपरेको छ

देशबहादुर आफै
जीउभरी बर्ड फ्लुका भाईरस बोकेर
हिँड्ने भरिया हो
ऊ आफै
भारी जीउ भएको भरिया हो

Shreeshisha Rai – Aba Timi Afno Naam Lekha

संस्मरणका कुनै डायरीहरुमा
तिम्रो नाम लेखिएको छैन
ईतिहासका कुनै पनि आवाजहरुमा
तिमीलाई संवोधन गरिएको छैन
यसकारण कि त्यसवेला
तिम्रो नामै थिएन
उभिएको शरिर तिम्रो थियो
तर छाँया तिम्रो थिएन
तिमी आफै Continue reading “Shreeshisha Rai – Aba Timi Afno Naam Lekha”

Shreeshisha Rai – Sriman Hunu Ko Pida

झिसमिसेका कसिला अंगालोहरु
दिनभरिको वाटो सम्झेर खुकुलिन्छन्
हतार हतार म झोला भिड्छु
एक्लोपनको भयले
मेरी श्रीमतिको अनुहारको रङ्ग बदलिन्छ ।
तिनका प्यास, रहर र र्समर्पण जति सवैलाई
आलै छाडेर म
दुनियां Continue reading “Shreeshisha Rai – Sriman Hunu Ko Pida”