नेपाली कविता को बिशाल संग्रह
अजय पौड्याल – न त बयान गरोस देवकोटाको मुना मदनले
न त बयान गरोस देवकोटाको मुना मदनले
न कलि दास को मेघदूत दूत ले गर्न सकोस
अहिले मनै तिम्रो एक मात्र साहारा भएपनी
म त्यों होइन जो तिम्रो लागी मर्न सकोस
मत सुबास हू, सोभा हू ,बिहानी को त्यों फूल को
जो मध्यान्न संगै आफ्नो महत्व गुमाईदिन्छु
नझार ति अनमोल थोपा हरु मेरो लगी भनी
मैले लड़कपन सम्झी त्यसै भुलाइँ दीन्छु
अजय पौड्याल – तिमी नै भन सुन्दरी
मिलन पछि को एकै सालमा
मेरो लगाइ र खुवाइ नै बदलिदियौ सुन्दरी
फेरि दोश्रो साल भयो
प्रेमको सागरमा द्दुबाएर पथ नै बदलिदियौ सुन्दरी
तेश्रो साल त के भनौ
भक्त बनाएर अघि पछि नै घुमाइदियौ सुन्दरी
चौथो साल त अचम्मै भयो
मेरो झिल्के जुङा अनि दारी नै हटाइदियौ सुन्दरी
अब आज आएर म बदलिए भन्छौ
तिमी नै भन तिमीलाइ म कसरि सम्झाउ सुन्दरी?
आज अचम्मको इक्ष्या जाग्यो
सहर संग लुकेर एउटा किताब लेखू
त्यही किताब संगै तिम्रो र मेरो
ज़िन्दगी को हिसाब लेखू
केही घटाईदेऊ मेरो चद्धो उमेर
तिमीसंग जोडीने हरेक बाधाहरू छेकुं
हजार गुना लामो ज़िन्दगी Continue reading “Ajaya Paudyal – Aaja Achamma Ko Ichchha Jagyo”
अजय पौड्याल – अब बल्ल त सुरु भयो अझै बांकी छ
अब बल्ल त सुरु भयो अझै बांकी छ
आँखा को गाजल घोलिएर गालामा आउन
अझै बांकी छ
कालो बादलले घमाईलो आकाश छाउन
भन्छौ भने अझै सुरू नै नगरौं
माया मात्र छैन यो संसारमा टेन्सन पाऊन
अब बल्ल त सुरु भयो अझै बांकी छ
कालो अंध्यारो रातमा एक्लै बिरह गाउन
अझै बांकी छ
तड्पिन,एक छाक खान अनि लाउन
भन्छौ भने यो बाटो नै नहिडौं
माया धितो राखी सकिंदैन धुरी छाउन
अब बल्ल त सुरु भयो अझै बांकी छ
शहरको भिडमा आफ्नो अस्तित्व पाउन
अझै बांकी छ
समाजमा पनि एक चिनारी बनाउन
भन्छौ भने यो गृहस्तीनै नगरौ
तर बिना तिम्रो साथ म जिउन त के
मर्न पनि पाउन्न
अजय पौडेल – के हामी तयार छौं
भन्दछन साँचो बोले याद गर्नु पर्दैन रे
यहाँ त साँचो साँचो भन्दै बोल्दा पनि याद छैन
वीर गोर्खालीका धरोहर र उत्तराधिकारी हरू
यहाँ त हामी मात्र एक गुर्खा बनेको थाहानै छैन
सायद नून र तेल नै कमि हुन्छहोला
येदि कसैले विदेशी हस्तछॆप को कुरा गरेमा
सायद मन्त्रिज्युले पैदल हिंड्न पर्ला
एदी दोश्रो मुलुक बाट पेट्रोल आयात नभएमा
के हामी तयार छौ त कठांग्रिएको चिसो खप्न,
येदि विदेशबाट कपास र सियो आयात नभएमा ?
पहिला त आफै मा आत्मनिर्भर हुनु पर्यो
आनी मात्र स्वाभिमानको कुरा आउछ
बिना हैसीअत बोलुभेने याहात
अस्तित्व नै बेपत्ता भईदिन्छ
रिट्ठे ले बोल्दा बादी कुरा.मन्त्रि ले बोल्दा भासण
एदी कसैले स्वाभिमान को गीत सुनाए मा
कहाँ बाट आयात गर्ने, घरमा ग्यास र रासन?
पहिला को आतित सम्झन्छौ जो आफैले भत्कायौ
तर आज तेही आतित नै प्रिय छ हामीलाई
मस्तिस्क का भित्ता भित्ता मा चोट हरू छन्
अनि बेहिसाब विदेशी ऋण छ हामीलाई
कसरि उठाएर हिड्ने यो शिर ?
जब ऋणको पोको ले थिचेको हुन्छ
यहाँ हामी काल ले मरौ या नमरौ
पदाधिकारी को सुबिधार्थ मारिएको हुन्छ
र अन्त्य मा एक अर्को सहिद थपिएको हुन्छ……..
अब तराईका फाट हरू फैलाई
बुद्धत्व फैलाउने बेला आएको छ
अब हिमाल का टाकुरीहरू लाई छिचोल्दै
चन्द्र सुर्य छुने बेला आएको छ
हर घर बाट आधा बुद्ध बनेर
अनि आधा बल भद्र बनेर निस्किने बेला आएको छ
अजय पौड्याल – रुख त्यों रहेसम्म हंगादार
रुख त्यों रहेसम्म हंगादार
संसारको नै काम लाग्छ
जब सुकेरै जान्छ तापनी
जलाऊंन काम लाग्छ
नरहे पनी खुकुरी नफ्याक है दाप
सत्रुलाइ तर्साउन काम लाग्छ
थोत्रै भयेपनी घर नबेच साथी हो
गरीबीमा टाउको लुकाऊन काम लाग्छ
यहाँ जत्तिनै दुक्ख बज्रेपनी टाउकोमा
मन ता मेरो उतै चन्द्र सूर्य द्वोजामा छ
बर्बाद परिसक्यो येता अमेरिकाले
आमा सबैलाई भंछिंन छोरो माजामा छ
झूट बोल्न हुन्दैन भन्नेलाई पनी झुठो बनाईदेउ
देशमा झूट बोल्नेहरूको नै अगुवाई प्रजा मा छ
अजय पौड्याल – कहिले यता फर्के
कहिले एता फर्र्के जनतालाई बहलाए
फेरी उता फर्र्के मित्ररास्ट लाई पनी टकराए
फकाए, फुलाए, फेरी थुमथुमाए
भन्दै हिडछु सहकर्मी सबैलाई मैलेनै सम्झाए
जो कुरा अझै आफै नै सम्झिन सकिन खोई मैले कस्लाई के सम्झाए?
लेखु लेखु भन्दै आगाड़ी आए न लेखे न लेख्नन नै लागाए
थोरै मात्रै पो हो लिएको मैले जनताले के नै पो गुमाए?
सुंन्य माँ नै त हो मैले सुरु गरेको सुंन्य माँ नै अन्त्य गराए
माकुरीको चाला जस्तो नेपाल आमालाई आफै खाए
आफ्नो परिवार बलियो पारेर देशलाई टुक्रा टुक्रा बनाए
अझैपनी सगर्व नेपाली हु भन्ने साहस पनी बनाए
अब तपाईहरू नै भन्नुहोस म को हु र मैले देश कस्तो बनाए?