सरिता तिवारी – ग्लोव: एक कैदी संवेदना
काँचका बिस्वाशहरु टुटेको रात
युगिन सम्भावनाका
हस्ताक्षर-पत्रहरु जलाइएपछि
जब युद्धको घोषणा हुन्छ-
यज्ञका हवनकुंडमा पोल्दै
मान्छेका आला लाशहरु
बीभत्स आतंकको मध्यान्तरमा
ऊ
क्रुरताका रगतपिच्छे हातले
लाशहरु डढेको खरानी
निधारभरि दल्छ
यतिबेला
ब्रमाण्डीय एक मुठ्ठी सास बाँचेर
मेरो ग्लोब
कैदी संवेदनाहरु खेपिरहेछ
र
पिंजडाभित्र आस्थाका
इन्द्रेणी सपनाहरुको
क्षयीकरणपश्चात पनि
निर्वासनका आन्धेरिहरुभित्र
संघर्ष गर्दै छन् |
म यो मसानहरुको जंगलमा
युगीन कोरसबिनाको जिन्दगी
बाँच्न सक्तिन
म यो मुर्दाघाटको अमिलो साँझमा
सुकोमल रहरहरुका कविता लेख्न सक्तिनँ
म
मसिहाको मुर्तिमाथि चढेर
भित्ताभरि
नारा लेखिरहेछु
” … … … मुर्दाबाद ! ”
र
यहि बाटो हुँदै
ताता बारुदी हावाहरू
जोड-जोडले हुइँकिरहेछन्
मेरो बिरुद्धमा |
हो
म मारीइसकेको छु
आरोपित भएर
र यतिखेर
सनाखतबिना
मेरो लाश
सिमानानजिकै पल्टिरहेको छ
२०५५/१२/१९