परमानन्द सापकोटा – प्रेम
हाम्रो प्रेम त दुई मनको पिंजडा थियो प्रिय
ताल्चा हामिले नै लगाएका थियौ ।
चाबी त हामीसँग मात्र थियो
संग संगै खोल्ने वाचा गरे कै थियौ ।
तिम्रो हातको चाबी हरायौकी कसैले चोरीदियो प्रिय
की त नाट्यकर्मिको भूमिकामा थियौ ।
संसार पनि त एक नाटक घर नै हो प्रिय
अकस्मात किन खलनायकको भेषमा आईदियौ?
फलामका डण्डिभन्दा बलिया मेरा भावानालाई प्रिय
पिंजडाकै कसिङ्गर बनाईदियौ
तर थाहा छैन तिमीलाई प्रिय
मेरो जिवन अर्कै पिँजडा बनिदियो ।
म पनि त ब्याकुल बनेको छु नि प्रिय
समय र परिस्थितिले ताल्चा लगाईदियो ।
के शिशिर पछि बसन्त आऊदैन र प्रिय
देख्ने आँखालाई नै अन्धो बनाईदियौ ।