बिनिद खड्का – मैले कोरेको मेरै कविता
मरुभुमीका ढेर
अर्थहिन बालुवामा छटपटिदै
समुद्रको पल्लो क्षीतिज नियाल्दै
बिहानीदेखी अर्को बिहानीसम्म नै
म मेरा अविरल पाईलाहरु नाप्दै गरेको हुन्छु ।
निराशाका बादलभरी
एउटै आकाशको आभाशले
आशाका तानाबाना संगै
कहिल्यै नहराएको
म मेरो देश खोजि रहेको हुन्छु ।
अस्तित्व अस्तित्व
खोई मेरो अस्तित्व ?
म मेरो अस्तित्व नै खोजि रहेको हुन्छु ।
हर पल हर क्षण
भिडहरुमा
शहरहरुमा
अनि खुल्ला आकाशहरुमा
म मेरो अस्तित्व नै खोजि रहेको हुन्छु ।
धेरै टाढा भए पनि
मेरो एउटा सुन्दर देश
मलाई मेरो अस्तित्व बोध गराई रहेको हुन्छ
म गौरव गर्छु ।
मृगतृष्णा,
उफ मृगतृष्णा
कति कष्टकर यो मृगतृष्णा
मिल्ने आशामा
मेटाउन पो खोज्दो रहेछ
कति कठोर यो मृगतृष्णा
फेरी पनि
म मृगतृष्णाकै पछि दौडि रहेको हुन्छु ।
अँध्यारो
नितान्त अँध्यारोमा जस्तै
हराउँदै हराउँदै
अनि फेरी हराउँदै
म मेरो परिचय माँगी रहेको हुन्छु ।
मेरो एउटै परिचय
मेरो एउटा सुन्दर देश
धेरै टाढा भए पनि
टाढाको यो मानब बस्तिमा
मेरो परिचय दिई रहेको हुन्छ
म गौरव गर्छु ।
खाली हातभरी
बग्रेल्ती आशाहरु सँगाल्दै
सपनाको सँसारमा रुमल्लिँदै
सुखी जीवनकॊ लालषाभित्र
म निरासाको बाँध बाँधी रहेको हुन्छु ।
सबै यहाँ सपना जस्तो लाग्दा पनि
मृगतृष्णाको जालभित्र
विपनाको अभिनयमा जुटि रहेको हुन्छु ।
किनभने
म एक प्रवासी नेपाली हुँ ।