टंक सुब्बा – इहलीला
अपरिचित परिवेशभित्र
जीवन पाएर एक्कासी
धरतीमा पाइला टेक्दा
एउटा नाबालक
तर्सिएको हुन्छ उज्यालोसंग
लखेटिएको हुन्छ नौलो आभाससंग
र बेस्सरी चिच्याएको हुन्छ
अबोध संसारसंग
थाहा हुन्न मातृवात्सल्य
सम्झौता गरेको हुन्न समयसंग
तर जीवन ग्रहण गरे पछि
हात फैलाएर आफन्त बन्छ
आत्मीयता गास्छ
क्रमशः
दिनहरुसंग हातेमालो गर्दै
ऊ एउटा सशक्त मान्छे बन्छ
अनि सुनियोजित विचार उभ्याउछ
मियो बनेर सिङ्गो अस्तित्व जमाउछ
र मान्छे हुनुको प्रमाण पत्र ओढेर
सल्बलाउन पुग्छ आफन्तहरुको भीडमा
जहा” परिचित हुदाको परिधि
अपरिचित बन्छ
बिरानो हुनुको पीडाले
कोलाहलभित्र चिच्याउछ
कसले सुन्दो हो, बुझ्दो हो
चित्कारहरु
मूर्खता संज्ञा दिनु सिवाय
दुनियाको आखामा केही हुन्न
अब मानवताको लामो इतिहास बोकेर मात्र के भो ?
एकले अर्कालाई नचिने पछि
उज्यालो मात्र देखेर के भो ?
भविष्य अन्धकारतिर धकेलिए पछि
आश्वासन मात्र ओढेर के गर्नु ?
अर्थविहिन जिन्दगी भएपछि
औचित्य के रह्यो र ?
इहलीलाको
तर पनि दुनिया कै लागि
हास्नु पर्ने/बाच्नु पर्ने
एकमुठ्ठी श्वास फेर्नलाई
जोखिम सहनु पर्ने
मृत भएर जाने
इहलीलालाई
बाचुञ्जेल