सरोज धिताल – एकादेशमा
एकादेशमा
थिए रे मानिसहरू †
लुकाएर आफ्नो बलिष्ठ शरीर
धर्धरी रुन्थे ती
गुहार्दै विधातालाई
गाडेर समृद्धिको सारा स्रोत
पार्थे रे चीसो ढुसी
कुहाउ“दै आत्मालाई
बिकाउन खोज्थे रे सिन्की गन्ध
अकर्मण्यताको भु“ड्कोमा
खा“देर आफै“लाई बेसरी
थन्क्याएर आफ्नो उर्वरा गर्भाशय
रुन्थे ती छाती पिट्दै
पराईका ढोकामा
पुत्रदानको भिक्षाटन गर्दै–
एकादेशमा
थिए रे
यस्ता पनि मानिसहरू
दुःस्वप्न जस्तो दलदलमा
जो भासि“दै थिए
छट्पटि“दै थिए
आफै“ले रचेको दुःखको दहमा
जो पौडि“दै थिए
मर्दै थिए ती
ज्यू“दै †
एकरात
जब अन्धकार आकाशको कालो गहिराइमा
तन्द्राङतुन्द्रुङ झुन्डिएका
नपुंसक ग्रहहरू
पाखण्डी ताराहरू
टाढा बसेर टिलपिल टिलपिल गर्दै
धरतीलाई
प्रकाशले भिजाइदिने खोजेको
निरर्थक बहाना गर्दै थिए ।
कथाको देवदूत
सुस्तरी झरे झै“ आकाशबाट
आयो एउटा र मुस्कुरायो
करुणाको शीतल सागर झै“
‘गुहार † गुहार ††’ को आवाज
कर्णप्रिय सङ्गीत थियो जसका लागि
रोगाएको अल्छी मन
उब्जाउ जमिन थियो जसका लागि
कुशल प्रेमी झै“
हाँस्यो ऊ मुसुक्क
अनि
पक्रियो उसले
गुनासोको संसारमा रमाउने तिनीहरूको हात
र सुम्सुम्याउ“दै तिनीहरूका फोहोर गाला
चुमे झै“ गरी
गाड्यो दाह्रा
ती सबका शरीरमा ।
एकादेशमा
थिए रे मानिसहरू
जो यसरी नै टोकिए, सकिए
अनि
जसको आफ्नै पलायो घिनलाग्दो दाह्रा
र विचरण गर्न थाले अन्धकारमा
‘गुहार–गुहार’ को आवाज पछ्याउ“दै ।
एकादेशमा
थिए रे यस्ता प्राणीहरू
जो फेरि कहिल्यै मान्छे हुन सकेनन् ।
ईश्वर
उदास आ“खाले
यो सब हेरिरह्यो
हेरिरह्यो…।