सरिता तिवारी – दुर्गाकुमारीलाई चिठी
दुर्गाकुमारी !
बिक्षिप्त शहरिया परिबेशदेखि
लेख्दै छु तिमीलाई यो चिठी
तिमीले उपहार दिएका
नुतन रहरका फूलहरु
मेरा अनुभूतिका बगैंचाभरी
एक्कैचोटी फुल्दै छन्
बरु ओइलिएछ
तिमीले मेरा स्वागतमा पहि-याएको
सयपत्री हार
दुर्गाकुमारी !
यो “लिखितम धनी ………”
तमसुक होइन,
तिम्रो र मेरो बिशुद्ध नाताको
घोषणापत्र हो
आखिर तिमीले पनि त महसुस
गरेकी छौ नी
कसरी बाँधिएका छौं हामी
सुरुप अनुभूतीका सर्बोच्च बन्धन भित्र
तब त
तिमीले-हामीले अैंचोपैंचो गरेका दुख:सुखहरु
हिउँ प्रदेशझैं बिल्कुल सेता विस्वासहरु
र गुलाबझैं ताजा मायाहरु
हरदम मेरा सम्झनाभरि कुंदिएका छन्
अरुहरुकै निम्ति
समस्त पग्लन सक्ने
ए, आमा दुर्गाकुमारी !
ए, छोरी र बुहारी दुर्गाकुमारी !
कति बीभत्स छ
तिम्रा जिन्दगीका जमिन्हारुको क्षयीकरण
कति भयंकर छ
तिमीभित्र शताब्दीदेखि दन्किरहेको आगो
रुनु जति रोइसक्यौ आजसम्म
अब त
आफ्नै निम्ति हाँस्नुपर्छ तिमीले
जीवनका उकाली-ओरालीहरु खेप्दै
खर्कमा होओस या टारीमा
पंधेरीमा होओस या बारीमा
आफ्नै उचाइको धौलागिरि हाँस्नुपर्छ
आफ्नौ जागृतिको स्वाभिमान बाँच्नुपर्छ
२०५५/०९/३०