कृष्ण बजगाईं – अक्षर र प्रेम
कलिला चिम्रा उसका आँखामा
तृष्णा देखे अक्षरहरुको
निरक्षर उसका आमा बुबाले
घोटी घोटी पिलाए
उनीहरुलाई कण्ठस्थ बाह्रखरी अक्षरहरु ।
झोलामा अक्षरको भारी बोकेर
हिँड्न सक्ने भयो ऊ
चपाएर निल्न सक्छ भन्ने ठाने सबैले
अनि कोच्याई कोच्याई खुवाए उसलाई
शिक्षकले कितावका अक्षरहरु ।
केही भन्नै परेन
अलि ठूलो भएपछि
आफै चाटन् थाल्यो
प्रोफेसरका पुराना नोटका अक्षरहरु ।
हेर्दा हेर्दै ऊ
अक्षरहरुसँगसँगै जवान हुँदै गयो
र अक्षरका छिप्पट शब्दहरुसँगै
दिनरात खेल्न थाल्यो ।
उसको दैनिकी–
रातभर
अक्षरका लिपिबद्ध ठेलीहरु
सिरानी लाएर सुत्नु
दिनभर
अक्षरकै रोहवरमा
अध्यन कक्ष र पुस्तकालयमा
आफूले आफैलाई
घण्टौ कैद गर्नु ।
अचानक एक दिन
अक्षरको अस्त्र चलाएको आरोपमा
फतवा जारी भयो उसको नाममा
अर्को दिन
पक्राउ पुर्जी जारी गरे अक्षरहरुले ।
तर,
केही दिनमै
अक्षरकै जुलुसहरुले नै मुक्त गर्यो उसलाई ।
फेरी एक दिन अक्षरहरुको बारेमा नै लेख्यो
थुप्रै लेख्यो
र अन्तिम वाक्य लेख्यो–
“म अक्षरहरुलाई माया गर्छु” – कवि ।